آیا آدم در همان روز مُرد (پیدایش ۱۷:۲) یا تا سن ۹۳۰ سالگی زندگی کرد (پیدایش ۵:۵)؟
آیا آدم در همان روز مُرد (پیدایش ۱۷:۲) یا تا سن ۹۳۰ سالگی زندگی کرد (پیدایش ۵:۵)؟
کتاب مقدس مرگ را به سه صورت توصیف می‌کند:
۱) مرگ جسمی که به زندگی ما در دنیای کنونی پایان می‌دهد،
۲) مرگ روحانی که نتیجۀ جدایی انسان از خداست،
۳) مرگ ابدی که موجب جدایی همیشگی از خدا در جهنم است.
مرگی که در پیدایش ۱۷:۲ به آن اشاره شده، نوع دوم مرگ است؛ یعنی مرگ روحانی و جدایی کامل از خدا. اما مرگی که در پیدایش ۵:۵ ذکر شده، مرگ نوع اول است؛ یعنی مرگ جسمی که به پایان زندگی دنیوی آدم اشاره دارد.
به خاطر دلایلی که برای ما روشن است، چالشگر ما یعنی شبیرعلی (عالم اسلامی) این را تناقض می‌بیند چون درک درستی از مفهوم مرگ روحانی ندارد. مرگی که در واقع به معنای قطع رابطۀ انسان با خداست. او اعتراف نمی‌کند که آدم از ابتدا در باغ عدن رابطه‌ای با خدا داشته است. اما مرگ روحانی (یعنی جدایی روحانی) به‌وضوح در فصل ۳ پیدایش نشان داده شده، جایی که آدم از باغ عدن رانده می‌شود و از حضور خدا دور می‌گردد.
جالب اینجاست که بیرون رانده شدن آدم از باغ عدن در قرآن نیز ذکر شده است (سورۀ البقره آیۀ ۳۶)، با این حال، اگر مطابق باور مسلمانان، آدم به‌خاطر گناهش بخشیده شده بود، دلیلی برای این بیرون راندن وجود نداشت.
این نکته نشان می‌دهد که قرآن داستانی را از متون مقدس پیشین اقتباس کرده، بدون آنکه معنای واقعی یا اهمیت روحانی آن را درک کند. و این فرضیۀ تناقض بر اساس همین سوءبرداشت ریشه گرفته است.
از دیدگاه مسیحی، اخراج آدم از حضور خدا نشانه‌ای از مرگ روحانی و پیامد گناه است، اما اگر برمبنای باور اسلامی که مدعی است آدم صرفاً لغزشی کرد و سپس بخشیده شد، دیگر نیازی به چنین مجازاتی نبود. بنابراین، تفاوت در درک ماهیت گناه، بخشش، و رابطه با خدا باعث برداشت اشتباه دوستان مسلمان ما می‌شود که در نتیجۀ آن برخی، بدون توجه به مفاهیم عمیق‌تر این رویداد، آن را تناقض تلقی می‌کنند.
منبع مقاله:
ترجمۀ اِلما غریبیان
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
