متن اعتقادنامۀ وست مینستر- فصل بیست و یکم: عبادت دینی و روز آرامش

متن اعتقادنامۀ وست مینستر

فصل بیست و یکم: عبادت دینی و روز آرامش

1. نور عقل طبیعی روشن می‌سازد که خدایی هست که بر همه چیز فرمانروایی دارد و نیکوست و به همه نیکی می‌کند و به همین دلیل باید مورد تکریم و محبت و تمجید قرار گیرد و باید به سوی او دعا کنند و به او اعتماد نموده او را با تمام قلب و جان و نیرو خدمت کنند (رومیان 1: 20؛ مزمور 19: 1-بخش اول آیۀ 4؛ مزمور 50: 6؛ مزمور 97: 6؛ مزمور 145: 9-12؛ اعمال رسولان 14: 17؛ مزمور 104: 1-35؛ مزمور 86: 8-10؛ مزمور 95: 1-6؛ مزمور 89: 5-7؛ تثنیه 6: 4-5). طرز صحیح عبادت خدای واقعی توسط خود خدا مقرر گردیده است. ارادۀ مکشوف شدۀ الهی عبادت صحیح را به قدری روشن تعریف و تشریح می‌نماید که لازم نیست از خیالات و اختراعات انسانی و پیشنهادات شیطانی پیروی نماییم. نباید خدا را با هیچ شکل ظاهری و روش دیگری که در کلام مقدس او مقرر نیست عبادت نماییم (تثنیه 12: 33؛ متی 15: 9؛ اعمال رسولان 17: 23-25؛ متی 4: 9-10؛ تثنیه 4: 15-20؛ خروج 20: 4-6؛ یوحنا 4: 23-24؛ کولسیان 2: 18-23).
2. عبادت دینی باید برای خدای پدر و پسر و روح القدس و فقط برای این خدا انجام شود (یوحنا 5: 23؛ متی 28: 19؛ 2قرنتیان 13: 14؛ مکاشفه 5: 11-14؛ اعمال رسولان 10: 25-26؛ افسسیان 3: 14). نه برای فرشتگان و مقدسین یا هر مخلوق دیگری (کولسیان 2: 18؛مکاشفه 19: 10؛ رومیان 1: 25). بعد از سقوط آدم این عبادت باید واسطه‌ای داشته باشد و هیچ واسطۀ دیگری غیر از مسیح وجود ندارد (یوحنا 14: 6؛ 1تیموتائوس 2: 5؛ افسسیان 2: 18؛ کولسیان 3: 17).
3. دعای توأم با شکرگزاری قسمتی از عبادت دینی است (فیلیپیان 4: 6؛ 1تیموتائوس 2: 1؛ کولسیان 4: 2) و خدا آن را از همه مطالبه می‌کند (مزمور 65: 3؛ مزمور 67: 3؛ مزمور 96: 7-8؛ مزمور 148: 11-13؛ اشعیا 55: 6-7). برای این که دعا مستجاب گردد باید به نام عیسی (یوحنا 14: 13-14؛ 1پطرس 2: 15) و با کمک روحش (رومیان 8: 26؛ افسسیان 6: 18) و طبق اراده‌اش (1یوحنا 5: 14) با فهم و خداترسی و فروتنی و اشتیاق و ایمان و محبت و پایداری انجام شود (مزمور 47: 7؛ جامعه 5: 1-2؛ عبرانیان 12: 28؛ پیدایش 18: 27؛ یعقوب 5: 16؛ یعقوب 1: 6-7؛ مرقس 11: 24؛ متی 6: 12، 14-15؛ کولسیان 4: 2؛ افسسیان 6: 18). و هرگاه به صدای بلند گفته شود باید به زبان آشنا باشد (1قرنتیان 14: 14).
4. دعا باید برای چیزهای مشروع (1یوحنا 5: 14، 16؛ یوحنا 15: 17) و برای اشخاص زنده و یا کسانی باشد که متولد خواهند شد (1تیموتائوس 2: 1-2؛ 2سموئیل 7: 29؛ 2تواریخ 6: 14-42) ولی نباید برای مردگان (لوقا 16: 25-26؛ اشعیا 57: 1-2؛ مزمور 73: 24؛ 2قرنتیان 5: 8، 10؛ فیلیپیان 1: 21-24؛ مکاشفه 14: 13) یا کسانی که گناه منتهی به موت مرتکب شده اند دعا کرد (1یوحنا 5: 15).
5. عبادت معمولی خدا شامل این موارد است: قرائت کلام خدا با احترام و دقت، (لوقا 4: 16-17؛ اعمال رسولان 15: 21؛ کولسیان 4: 16؛ 1تسالونیکیان 5: 27؛ مکاشفه 1: 3) موعظۀ صحیح (2تیموتائوس 4: 2؛ اعمال رسولان 5: 42) و شنیدن دقیق کلام همراه اطاعت از خدا با درک و ایمان، (یعقوب 1: 22؛ اعمال رسولان 10: 33؛ متی 13: 19؛ عبرانیان 4: 2؛ اشعیا 66: 2) سراییدن مزامیر با فیض در قلبهایمان، (کولسیان 3: 16؛ افسسیان 5: 19؛ یعقوب 5: 13؛ 1قرنتیان 14: 15) اجرا و دریافت صحیح آیین‌های مقدس که توسط مسیح برقرار شده است (متی 28: 19؛ 1قرنتیان 11: 23-29؛ اعمال رسولان 1: 23). علاوه بر اینها سوگندها (تثنیه 6: 13؛ نحمیا 10: 29؛ 2قرنتیان 1: 23) و نذرهای شرعی (مزمور 116: 14؛ اشعیا 19: 21؛ جامعه 5: 4-5) و روزۀ صادقانه (یوئیل 2: 12؛ استر 4: 16؛ متی 9: 15؛ اعمال رسولان 14: 23) و شکرگزاری در مواقع مخصوص هم وجود دارد (خروج 15: 1-21؛ مزمور 107: 1-43؛ نحمیا 12: 27-43؛ استر 9: 20-22) که باید در زمانهای مناسب با قدوسیت و دینداری به جا آورده شوند (عبرانیان 12: 28).
6. از نظر انجیل دعا و سایر قسمتهای عبادت دینی الزاماً نباید در محل مخصوصی انجام شود تا مقبولیت بیشتری بیابد (یوحنا 4: 21). خدا باید در همه جا (ملاکی 1: 11؛ 1تیموتائوس 2: 8) به روح و راستی (یوحنا 4: 23-24) به طور روزانه (متی 6: 11؛ ر.ک ایوب 1: 5) در خانواده‌ها (ارمیا 10: 25؛ تثنیه 6: 6-7؛ ایوب 1: 5؛ 2سموئیل 6: 18-20) و به طور انفرادی و در گردهمایی‌های (متی 6: 6، 16-18؛ نحمیا 1: 4-11؛ دانیال 9: 3-بخش اول آیۀ 4) محترمانه مورد پرستش قرار گیرد. از این گردهمایی نباید سهواً یا عمداً غفلت کرد زیرا خدا مایل است همراه سایر ایمانداران در عبادت همگانی شرکت نماییم (اشعیا 56: 6-7؛ عبرانیان 10: 25؛ مزمور 100: 4؛ مزمور 122: 1؛ مزمور 84: 1-12؛ لوقا 4: 16؛ اعمال رسولان 13: 42 و 44؛ اعمال رسولان 2: 42).
7. یکی از قوانین طبیعی زندگی دنیوی ما این است که یک قسمت مناسب از وقت خود را به پرستش خدا اختصاص دهیم. به علاوه خدا در کلام خود دستور فرموده است که تمام مردم در تمام سنین یک روز از هفت روز هفته را به عنوان روز آرامش برای او مقدس نگاه دارند (خروج 20: 8-11؛ اشعیا 56: 2-7). از ابتدای خلقت جهان تا رستاخیز مسیح این روز آرامش آخرین روز هفته یعنی شنبه بود ولی بعد از رستاخیز مسیح این روز به روز اول هفته تبدیل شد (پیدایش 2: 2-3؛ 1قرنتیان 16: 1-2؛ اعمال رسولان 20: 7) و به نام روز خدا معروف گردید (مکاشفه 1: 10) و پاسداشت آن باید تا پایان جهان به عنوان روز آرامش مسیحی ادامه یابد (متی 5: 17-18؛ مرقس 3: 27-28؛ رومیان 13: 8-10؛ یعقوب 2: 8-12).
8. روز آرامش به شرطی برای خداوند مقدس نگاه داشته خواهد شد که مردم: قلب خود را برای آن آماده سازند، در مورد کارهای روزانۀ خود برای آن روز ترتیبات لازم را بدهند، از اعمال و سخنان معمولی خود و از افکار مربوط به فعالیتهای دنیوی و تفریحات دوری نمایند (خروج 20: 8؛ خروج 16: 23-30؛ خروج 31: 15-17؛ اشعیا 58: 13-14؛ نحمیا 13: 15-22). و تمام وقت خود را صرف عبادت گروهی و شخصی کنند و به انجام تکالیف ضروری و امور خیریه بپردازند (اشعیا 58: 13-14؛ لوقا 4: 16؛ متی 12: 1-13؛ مرقس 3: 1-5).