آئینها و سنتهای عهدعتیق: مذبح

مذبح قربانی سوختنی یاید در صحن بیرونی و در جلوی قسمت در ورودی خیمه خداوند یا معبد مقدس قرار می‌گرفت. باید هر کدام از چهار گوشه مذبح دارای برآمدگی عمودی به شکل شاخ بود این برآمدگیهای عمودی نمادی از قدرت کفاره مذبح بود. خون حیوانات قربانی بر این چهار شاخ، نشان از این داشت که قربانی مورد قبول قرار گرفته و گناهان شخصی که این قربانی را تقدیم کرده کفاره شده است (خروج ۲۹: ۱۲؛ لاویان ۴: ۲۵). این چهار ”شاخ‟ همچنین نمادی از کمک و پناهی برای تحصن بودند؛ کسانی که بدنبال جایی برای تحصن و در امان ماندن از دست تعقیب کننده خود بودند می‌توانستند این شاخها را بگیرند. 
مذبح باید با تشریفاتی و بوسیلۀ مسح نمودن آن با خون گاو نر قربانی شده مقدّس شود؛ برای مدت هفت روز و هر روز باید یک گاو نر قربانی شود و سپس مذبح تقدیس خواهد شد. نه تنها خود مذبح مقدّس خواهد بود بلکه هر شخصی یا هر چیزی که مذبح را لمس کند نیز مقدّس خواهد شد. 
وقتی که خیمه و صحن حیاط آن کامل گردید، این مذبح قربانی سوختنی باید اولین چیزی باشد که یک اسرائیلی بعد از اینکه از دروازۀ بیرونی خیمه وارد صحن حیاط می‌شود با آن روبرو شده و آنرا ببیند. این شرح حالی حقیقی از این است که انسان فقط می‌تواند از طریق یک مذبح به خدا نزدیک شود؛ یک مذبح که روی آن قربانی سوختنی جهت کفارۀ گناه قرار دارد. این تنها راه ممکن است که خداوند وضع کرد تا قوم گناهکار اجازه یابد که به حضور مقدّس او نزدیک شود. در خیمۀ مقدّس قوم اسرائیل یک مذبح برای قربانی سوختنی وجود داشت، یک واسطی برای نزدیک شدن به خداوند، یک قربانی بابت کفاره و آمرزش گناهان. 
هر فرد اسرائیلی در سراسر سال باید قربانی سوختنی در این مذبح تقدیم می‌کرد. کاهنان باید مراسم مربوط به قربانی را به انجام رسانده و خون قربانی را در لگنها جمع کرده و از چنگالهای مخصوصی برای جدا کردن قسمتهایی از گوشت قربانی استفاده کنند. 
خود اهدا کننده باید حیوان را ذبح می‌کرد و سپس کاهنان الباقی امور مربوط به قربانی را انجام می‌دادند. وقتی عمل قربانی کردن تکمیل می‌شد آنگاه دود برخاسته از سوزاندن گوشت قربانی همانند یک عطر خوشبو بجهت خداوند بود. خداوند همانند ما دود را ”بو“ نمی‌کرد، و چنین عطری برای بینی انسانها نیز خیلی ”خوشایند“ نیست. اما گفتن اینکه ”عطر خوشبو بجهت خداوند“ بدین مفهوم است که خداوند قربانی را قبول کرده است، و بدینسان تاییدی بر این نکته است که کفاره برای اهدا کننده به انجام رسیده و بدین وسیله حیوان قربانی شده متحمل مجازات کامل برای گناهان او گردیده است. اهدا کننده قربانی حالا بخشیده شده و رابطه او با خدا ترمیم شده است. هر گونه قربانی که با ایمان و از روی خلوص قلبی به خداوند تقدیم شود همانند عطری خوشبو برای خداوند می‌باشد.

برگرفته از وب سایت: www.razgah.com