غلاطیان فصل 2: ارتباط پولس با سایر رسولان

غلاطیان فصل 2: ارتباط پولس با سایر رسولان

ملاقات اورشلیم (آیه های 1-10): پولس پس از ایمان آوردن به مسیح، سه سال صبر کرد تا توانست به اورشلیم، جایی که او جهت نابودی کلیسا تلاش زیادی نموده بود، وارد شود. او در آن جا مدت 15 روز اقامت گزید و دربارۀ وقایع اخیر به گفتگو با پطرس پرداخت (آیۀ 18) (با اعمال رسولان 9: 26-30 مقایسه شود). سپس پس از 14 سال، او درباره به اورشلیم رفت. این احتمالاً همان ملاقاتی است که در اعمال رسولان 11: 27-30 به آن اشاره شده است که مربوط به سال 44 میلادی می باشد. چرا که این متن به همراه به کارگیری کلمۀ «باز» به معنی دوباره در آیۀ 1 نشان گر سفر دوم پولس به اورشلیم، پس از ایمان آوردن اوست. او تیتوس را که یکی از افراد غیر یهودی بود و توسط پولس ایمان آورده بود همراه خود می برد و این زمانی بود که مسألۀ ختنه شدن مسیحیان غیر یهودی، مطرح بود. او بر سخنان خود پافشاری می کند و دیگر رسولان را نیز در این امر متقاعد می کند (آیۀ 9).

ملامت کردن پطرس در انطاکیه (آیه های 11-21): زمان این ملاقات ذکر نشده است، اما احتمال می رود که درست پس از مراجعت پولس به انطاکیه و ملاقاتی که در آیۀ 1 به آن اشاره شده، باشد. این گفتگو قبل از اولین سفر بشارتی پولس بوده است.

از آن جا که این واقعه از اهمیت ویژه ای برخوردار است، بهتر است که ترتیب زمانی آن را به شرح ذیل مورد بررسی قرار دهیم:

در حدود سال 40 میلادی بر اساس آن چه در اعمال رسولان باب 10 ذکر شده، پولس اولین غیر یهودی مسیحی شده را به نام کرنیلیوس، بدون ختنه پذیرفت. این مورد، مورد تأیید سایر رسولان نیز قرار گرفت (اعمال رسولان فصل 11). سپس در حدود سال 42 میلادی، کلیسای غیر یهودی انطاکیه به وسیلۀ تأیید برنابا که از طرف اورشلیم فرستاده شده بود، بنیان گزاری شد (اعمال رسولان 11: 22-24). پس از آن، در سال 44 میلادی، پولس به اورشلیم سفر نمود و تیتوس را نیز همراه خود برد. در این سفر پطرس هم به منزلۀ تأیید عمل پولس مبنی بر پذیرش غیر یهودیان بدون عمل ختنه، به آن ها ملحق شد. سپس کمی بعد از آن یعنی در سال 44-45 میلادی، پطرس به انطاکیه سفر نمود و خود را از مسیحیان غیر مختون جدا کرد. بدین منوال بود که پولس او را توبیخ نمود (آیۀ 11). اما 5 یا 6 سال بعد در شورای اورشلیم (50 میلادی) پطرس اولین کسی بود که کار و خدمت پولس را مورد تحسین قرار داد (اعمال رسولان 15: 7-11).

چه چیزی موجب شد که اختلاف پیش آید و باعث شود تا در ارتباط با یک موضوع اساسی، دو تعلیم مختلف از سوی رسولان داده شود؟ در این مورد ویژه، یا پولس اشتباه می کرد یا پطرس. در این صورت کدام یک مرتکب اشتباه شد؟ اگر یکی از آن ها اشتباه می کرد، پس در موارد دیگر نیز امکان اشتباه از سوی آنان میسر بود. در این صورت چگونه می توان این اشتباهات را تشخیص داد؟ آیا اصولی که خدا از طریق الهام روح به آن ها بخشیده بود، خدشه دار نشده بود؟ حاشا چرا که خدا اصول کامل حقایق را یک باره بر آن ها مکشوف نساخته بود. عیسی به آن ها خاطر نشان کرده بود که «بسیاری چیزهای دیگر نیز دارم به شما بگویم لکن الآن طاقت تحمّل آن ها را ندارید» (یوحنا 16: 12). عیسی با تعصبات انسانی، با صبر و حوصله برخورد می کرد. او به شاگردان اجازه داد تا به تدریج از افکار قدیمی خود در ارتباط با ملکوت مسیح موعود، دست بکشند و هنگامی که مسأله ای ضروری پیش می آمد، آن ها را قدم به قدم به اسرار جدیدتر ملکوت هدایت می کرد. او با آن ها تا زمانی که هنوز مسألۀ غیر یهودیان مطرح نشده بود، در این مورد صحبت نکرد. سپس هنگامی که انجیل به طور کامل در میان یهودیان در سرزمین فلسطین که کشور آن ها محسوب می شد، منتشر شد، خدا به وسیلۀ هدایت و مکاشفۀ مخصوص، نظر پطرس را به سوی مسألۀ غیر یهودیان جلب نمود (اعمال رسولان فصل 10). این مورد مربوط می شود به حدود 10 سال پس از تولد کلیسا در روز پنتیکاست. چند سال طول کشید تا آن که رسولان توانستند خود را با این تعلیم جدید تطبیق دهند. پولس زودتر از پطرس از عقاید و تفکر قدیمی آزاد شد. موضوع غلاطیان هنگامی مطرح شد که پولس در این رابطه کاملاً متقاعد شده بود و پطرس نیز در راه آزاد شدن از تفکر قبلی بود. پطرس پیش از به نگارش در آمدن نوشتجات عهد جدید، متقاعد شده بود و بنابراین هیچ گونه اختلافی در تعالیم پولس و پطرس در عهد جدید به چشم نمی خورد.

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222