عهد خدا با ابراهیم، اسحاق و یعقوب

عهد خدا با ابراهیم، اسحاق و یعقوب

پیدایش 26: 3-5 «در این زمین توقف نما. و با تو خواهم بود و تو را برکت خواهم داد، زیرا که به تو و ذریت تو تمام این زمین را می دهم و سوگندی را که با پدرت ابراهیم خوردم، استوار خواهم داشت و ذریتت را مانند ستارگان آسمان کثیر گردانم. و تمام این زمین ها را به ذریت تو بخشم. و از ذریت تو جمیع امت های جهان برکت خواهند یافت زیرا که ابراهیم قول مرا شنید و وصایا و اوامر و فرایض و احکام مرا نگاه داشت».

ماهیت وعدۀ خدا- در کتاب مقدس، رابطۀ خدا با قومش با واژۀ «عهد» معرفی می شود. عهد خدا با قومش با سایر توافقات قانونی میان انسان ها فرق دارد، چرا که یک عهد روحانی میان خدای قدوس و قوم خدا شناس است. واژۀ عهد نخستین بار در پیدایش 18: 6 و به دفعات در سرتاسر کتاب عهد عتیق ذکر شده است. این واژه، هنوز هم در عهد جدید دیده می شود. عهد تازه ای که از طریق عیسی مسیح، میان خدا و انسان بسته می شود (ر.ک به مقالۀ عهد عتیق و عهد جدید). با مطالعه و شناخت عهد خدا با ابراهیم، اسحاق و یعقوب، نیاکان اولیه یا «پدران» قوم برگزیدۀ خدا، پی می بریم که چگونه خدا از ما انتظار دارد تا در عهد با او زندگی کنیم.

(1) نام ویژۀ خدا در عهد، یهوه است (که «خداوند» ترجمه شده است.) این نام به معنی «او هست» می باشد و صیغۀ سوم شخص از «من هستم» است که خدا در خروج 3: 14 خود را با آن نام معرفی می کند. این نام، نه تنها به اقتدار و رهبری خدا اشاره می کند، بلکه محبت، خیریت و مقصود او برای نجات انسان و حضور صمیمی او در میان قومش و اشتیاق او برای داشتن یک رابطۀ نزدیک با آنانی که به او ایمان و توکل دارند، را منعکس می کند. هر یک از نام های خدا به جنبه ای از شخصیت او مربوط می شود و خدا از ما انتظار دارد تا آن ها را بشناسیم و محبت به آن ها را یاد بگیریم. تنها یک خدا وجود دارد اما شخصیت حیرت انگیز او به شکل های متفاوتی آشکار می شود.

(2) مهم ترین وعده ای که خدا در عهد اعلام می کند این است که «من خدای تو هستم و خدای فرزندانت نیز خواهم بود». هر وعدۀ دیگری که در عهد منظور شده است، مبتنی بر همین یک وعده است و خدا از طریق آن خود را در مقابل قومش متعهد و حتی مؤظف می کند تا خدای ایشان باشد، به ایشان فیض، نجات و برکت عطا کند، چرا که او، ایشان را دوست دارد (م.ک با ارمیا 11: 4؛ 24: 7؛ 30: 22؛ 32: 38؛ حزقیال 11: 20؛ 36: 28؛ زکریا 8: 8).

(3) هدف غایی عهد خدا با انسان، تحقق نقشۀ نجات، نه فقط برای یک قوم (اسرائیل) بلکه برای تمام نژاد بشر است. خدا، پیش از این، وعده داده بود تا از طریق ابراهیم «همۀ مردم روی زمین» را برکت دهد (پیدایش 12: 3؛ 19: 18؛ 22: 18؛ م.ک با 26: 4). عهد خدا به قوم اسرائیل داده شده بود تا که ایشان «نور ملت های جهان» و الگوی فیض و ارادۀ خدا برای همه اقوام باشند (اشعیا 49: 6؛ م.ک با 42: 6). این عهد، سرانجام از طریق عیسی مسیح، زمانی که پیروان او خبر خوش انجیل را در سرتاسر جهان اشاعه دادند، تحقق یافت (ر.ک به لوقا 2: 32؛ اعمال 13: 46-27؛ غلاطیان 3: 8-14).

(4) زمانی که شرایط و توافقات عهد خدا با افراد را مطالعه می کنیم، دو اصل مهم به ما تعلیم داده می شود: (الف) خدا وعده ها و وظایف مربوط به عهد خویش را به تنهایی تعیین کرده است و (ب) او از افراد انتظار داشت تا این وعده ها را با ایمان پذیرفته و اطاعت کنند. خدا بیشتر اوقات، تمام وعده ها و مسئولیت های طرفین را پیش از بسته شدن عهد، مشخص کرده است (ر.ک به مقالۀ عهد خدا با قوم اسرائیل). به هر حال مهم است به یاد داشته باشیم که افراد هرگز در موقعیتی نبودند که بتوانند در خصوص شرایط عهد با خدا چانه بزنند. آنان یاد گرفتند تا به محبت او، به اراده نیکوی او و به وعده های او اعتماد کنند.