روابط سالم منوط به فداکاری و ایثار است!

روابط سالم منوط به فداکاری و ایثار است!

غرور و خودخواهی نابود کنندۀ روابط ما و علت اصلی درگیری، مشاجره، طلاق و حتی جنگ ها در میان ملل است.

یعقوب 4: 1 می فرماید: «از کجا در میان شما جنگ و جدال پدید می‌آید؟ آیا نه از امیالتان که درون اعضای شما به ستیزه مشغولند؟» (ترجمۀ هزارۀ نو)

غرور و تکبر به راحتی می تواند به آرامی وارد رابطه های ما شود. از لحظه ای که رابطه ای را شروع می کنی، باید با شدتِ تمام مشغول فداکاری و از خودگذشتگی باشی.

اما با گذشت زمان، خودخواهی به طرزی موذیانه به درون این رابطه می خزد. مردم به جای صرف انرژی خود برای حفظ رابطه هایی که در حال حاضر دارند، تمام نیروی خود را برای شروع یا ایجاد روابط جدید به کار می گیرند!

اگر خودخواهی، رابطه های ما را نابود می کند، پس نتیجۀ معقول این است که خودگذشتگی یا ایثار باعث رشد آن ها می شود. ایثار یعنی چه؟ یعنی من کمتر و تو بیشتر! به همین راحتی. به سخنی دیگر، بیشتر از آن چه به خود فکر می کنی به دیگری فکر کن و بیشتر از نیاز خود، به نیاز دیگری اولویت بده!

همان گونه که در فیلیپیان 2: 4 به ما توصیه می شود: «هر کس به جای فکر کردن برای خود، به فکر دیگران نیز باشد.» (ترجمۀ انگلیسی CSB کتاب مقدس)

از خود گذشتگی و ایثار باعث شکوفایی عالی ترین خصلت های هر کس می شود و در رابطه های ما نسبت به هم اعتماد می آفریند. واقعیت این است که وقتی در رابطۀ خود، با فداکاری عمل می کنی، شخص مقابل هم تغییر می کند. وقتی شروع به ایثار از خود می کنی، دیگر نمی توانی شخص سابق باشی؛ در نتیجه اطرافیان تو نیز مجبور می شوند عکس العملی متفاوت در برابر تو نشان دهند.

من بارها شاهد بوده ام که شخصیت کسانی که به نظر دوست داشتنی نیستند و هیچ کس حاضر به دوستی با آن ها نیست، در اثر برخورد مهربان و فداکار یک نفر نسبت به آن ها، کاملاً دگرگون شده اند!

وقتی بدون توجه به لیاقت مردم، نیاز آن ها را برآورده می کنیم، باعث تغییر آن ها به طرزی شگفت انگیز می شویم.

کتاب مقدس در غلاطیان 6: 7-8 می‌ فرماید: «کسی که  با نادیده گرفتن نیاز دیگران و حتی نادیده گرفتن خدا، خودخواهی را می‌کارد، علف های هرز درو می کند. اما کسی که برای جلب رضایت خدا می کارد و به روح خدا اجازه می دهد تا باعث رشد او شود، زندگی جاوید را درو می کند.» (ترجمۀ انگلیسی The Message کتاب مقدس)

این قاعدۀ کتاب مقدسیِ کاشت و درو است. هر آن چه بکاری، همان را درو می کنی. وقتی ایثار و خودگذشتگی را بکاری، برکت خدا را درو می کنی. اصلی که خدا برای جهان اطراف ما تعیین کرده این است: هر اندازه فداکاری کنی، همان قدر هم خدا تو را برکت می دهد. خدا می خواهد مانند او افرادی فداکار باشیم. هر چه داری هدیه ای از خدا است که نتیجۀ ایثار و فداکاری او برای تو است. و پاداش نهایی خدا برای همۀ فداکاری های تو، زندگی جاوید است.

تا وقتی که بر زمین زندگی می کنی، بیشترین رضایت را زمانی کسب می کنی که خود را فدا کنی! عیسی فرمود: «کسانی که زندگی خود را به خاطر من و خبر خوش انجیل فدا کنند، معنای واقعی زندگی را به خوبی درک خواهند نمود.» (مرقس 35:8 ترجمۀ انگلیسی TLB کتاب مقدس)

تبادل نظر:

• برای بخشیدن چیزی به کسی دیگر، سخت ترین کار برای تو چیست؟ (شاید وقت، پول یا احساسات تو باشد.)
• چطور می خواهی این هفته با اهدای آن چیز، شروع به تمرین کنی؟
• وقتی خودخواه نبوده ای و از خود فداکاری نشان داده ای، خدا تو را به چه روشی برکت داده؟

نوشتۀ کشیش ریک وارن- 3 اوت 2022

ترجمۀ ژاسمن پتروسیان مسیحی