خصوصیات اخلاقی اسقفان یا ناظران کلیساها

خصوصیات اخلاقی اسقفان یا ناظران کلیساها

“این سخن امین است که اگر کسی منصب اسقفی را بخواهد کار نیکویی می طلبد. پس اسقف باید بی ملامت و صاحب یک زن و هوشیار و خردمند و صاحب نظام و مهمان نواز و راغب به تعلیم باشد.” (1تیموتائوس3: 1-2)

اگر شخصی بخواهد اسقف شود (یونانی episkopos، شخصی که نظارت شبانی دارد و شبان) نسبت به کار مهمی اشتیاق دارد (1تیموتائوس 3: 1).اشتیاق این فرد باید به وسیلۀ کلام خدا (3: 1-10؛ 4:12) و کلیسا (3: 10) تأئید گردد زیرا خدا خصوصیات مشخص و خاص آنان را برای کلیسا تعیین کرده است. ادعای دعوت شبانی از جانب خدا می باید به وسیلۀ اعضای کلیسا و بر طبق معیارهای کتاب مقدس که در 1تمیوتائوس 3: 1-13؛ 4: 12 و تیطس 1: 5-9 موجود است، ارزیابی گردد (به موضوع عطایای خدمتی کلیسا، رجوع کنید). کلیسا نباید هر شخصی را، فقط بر اساس اشتیاق، تحصیلات، مسئولیت یا ادعای رؤیا و دعوتش برای کار خدمت تأئید کند.

امروزه کلیسا، حق تخفیف دادن به شرایطی را که خدا به وسیلۀ روح القدس برقرار کرده است ندارد. این شرایط به صورت ثابت و پابرجا بوده، و باید به سبب نام خدا، ملکوت او و شایستگی خدمت عظیم اسقفی، پیروی گردند.

1) معیارهایی که برای ناظران فهرست شده است در وهلۀ نخست اخلاقی و روحانی هستند.

خصوصیات کسانی که در کلیسا طالب رهبری هستند بیشتر از موقعیت اجتماعی، توانایی موعظه، قابلیت های اجرایی یا معلومات دانشگاهی، اهمیت دارد. در خصوصیات اخلاقی اشاره اصلی به رفتاری است که به صورت حکمت الهی، انتخاب صحیح و تقدس شخصی دیده می شود. تاریخچۀ روحانی شخصی که نسبت به خدمت نظارت اشتیاق دارد باید اول بررسی گردد (1تیموتائوس 3: 10). بنابراین، روح القدس معیارهای عالی را قرار داده که متقاضی این خدمت باید ایمانداری باشد که در عیسی مسیح و اصول عدالت او پابرجا مانده و بتواند به صورت یک نمونه از صداقت، حقیقت، وفاداری و تقدس خدمت کند. به عبارت دیگر، خصوصیات او می باید تعالیم مسیح در متی 25: 21 را منعکس ساخته که بر «چیزهای اندک امین بودی» بنابراین «تو را بر چیزهای بسیار خواهم گماشت».

2) مهم تر از همه، رهبران مسیحی می باید «مؤمنین را نمونه باشند» (1تیموتائوس 4: 12؛ 1پطرس 5: 3).

یعنی زندگی مسیحی و ثبات ایمان آنها باید الگویی شایسته برای پیروی کلیسا باشد:

الف) ناظران باید در رویارویی با وسوسه ها، نمونۀ عالی دینداری، وفاداری و تقدس بوده ونسبت به مسیح و انجیل وفادار مانده و به او وکلام خدا عشق بورزند (1تیموتائوس 4: 12، 15).

ب)قوم خدا باید اخلاق مسیحی و دینداری حقیقی را نه فقط از طریق کلام خدا بلکه از طریق نمونۀ شبانانی که بر طبق معیارهای رسولان زندگی می کنند، بیاموزند. در نقشۀ خدا برای رهبری مسیحی وجود شبانانی که زندگی آنها تصویری از ایمان است، کاملاً ضروری است. کنار گذاشتن اصول رهبری خداپرستانه که نمونۀ کاملی برای پیروی کلیسا است، غفلت از تعالیم آشکار کلام خدا است. شبانان می باید اشخاصی باشند که وفاداری آنها به مسیح یک الگو و نمونه برای ایمانداران باشد (1قرنتیان 11: 1؛ فیلیپیان 3: 17؛ 1تسالونیکیان 1: 6؛ 2تسالونیکیان 3: 7، 9؛ 2تیموتائوس 1: 13).

3) روح القدس برای رهبری ایمانداران در خانه، ازدواج و ارتباط خانوادگی، بیشترین اهمیت را قائل است (1تیموتائوس 3: 2، 4-5؛ تیطس 1: 6).

ناظران باید برای خانوادۀ خود، بخصوص در وفاداری به همسر و فرزندان نمونه باشند. اگر او نتواند در این محدوده عمل کند «چگونه کلیسای خدا را نگاهبانی می نماید» (1تیموتائوس 3: 5). او می باید «صاحب یک زن» باشد (1تیموتائوس 3: 2). آنچه که از موقعیت یک متقاضی خدمت نظارت دفاع می کند، وفاداری اخلاقی او به همسرش است. ترجمۀ تحت اللفظی (mias gunaikos، یک صفت ملکی) «صاحب یک زن» به معنی وفاداری شوهر نسبت به زن است. به این معنی که طالبین خدمت نظارت باید دلایل کافی برای اثبات وفاداری خود در همۀ زمینه ها را داشته باشند. ثبات وفاداری اخلاقی به همسر و خانواده، لازمۀ هر شخصی است که طالب رهبری بوده و می خواهد نمونه ای در کلیسا باشد.

4) در نتیجه، اشخاصی که در کلیسا مرتکب گناهی جدی می شوند و یا دچار فساد اخلاقی هستند، واجد شرایط خدمت شبانی و یا هر موقعیت رهبری دیگر در کلیسای محلی نیستند (1تیموتائوس 3: 8-12).

چنین اشخاصی ممکن است به وسیلۀ فیض خدا بارها بخشیده شوند اما قابلیت خود را برای خدمت، به عنوان الگویی که دارای ثبات در ایمان، محبت، تقدس و تعالیم صحیح است، از دست داده اند (1تیموتائوس 14: 11-16؛ تیطس 1: 9). قبل از آن خدا در عهد عتیق آشکار کرده بود که رهبران می باید در میان قوم خدا نمونه ای از معیارهای بالای روحانی و اخلاقی را نمایان سازند و اگر آنها در این قسمت کوتاهی کنند دیگران جای آنها را در رهبری قوم خواهند گرفت (یپدایش 49: 4؛ لاویان 10: 2؛ 21: 7 و 17؛ اعداد 20: 12؛ 1سموئیل 2: 23؛ ارمیا 23: 14؛ 29: 23).

5) به علاوه، 1تیموتائوس 3: 2، 7 دارای اصولی است که بدان وسیله می توان متوجه شد ناظری که وفاداری خود را نسبت به خدا و کلام او، همسر و خانواده اش از دست داده، باید از خدمت نظارت کنار گذاشته شود.

او دیگر «بی ملامت» محسوب نمی گردد (3: 2). در مورد شخصی که زنا کرده است کلام خدا تأکید می ورزد که: «ننگ او محو نخواهد شد» (امثال 6: 33).

6)  این به معنی عدم بخشش خدا یا کلیسا نیست.

خدا تمام گناهانی که در 1تیموتائوس 3: 1-3 آمده است، اگر گناهکار نسبت به آن محزون گردیده و از آن توبه کند، می بخشد. واضح است که چنین شخصی بر حسب رحمت خدا بخشیده شده و ارتباطش با خدا و کلیسا اصلاح می گردد. به هر صورت تأکید روح القدس بر این نکته است که بعضی گناهان به قدری فاحش هستند که سرزنش و خجالت (یعنی رسوایی) آن گناه، حتی بعد از بخشش باقی می ماند (2سموئیل 9: 14).

7) اما در مورد داود پادشاه چگونه است؟

باقی ماندن او در مقام پادشاه حتی با وجود گناهانی همچنین زنا و قتل (2سموئیل 11: 21؛ 12: 9-15)، بعضی مواقع عدالت کتاب مقدس را برای ناظرانی که از معیارهای اشاره شده در بالا تخطی کرده اند بدین شکل مطرح می سازد که می توانند به کار خود ادامه دهند. این مقایسه بر اساس چند فرض اشتباه است:

الف) خدمت داود پادشاه تحت لوای عهد عتیق بوده و خدمت ناظران روحانی کلیسای عیسی مسیح تحت پوشش عهد جدید است که کاملاً از یکدیگر متفاوت هستند. خدا نه تنها به داود بلکه به بسیاری از پادشاهان این اجازه را داد که با وجود شرارت بسیار، در مقام خود باقی بمانند. رهبری کلیسای عهد جدید که با ریختن خون عیسی مسیح بدست آمده است، به معیارهای عالی تر روحانی احتیاج دارد.

ب) طبق مکاشفۀ خدا و ضروریات موجود در عهد جدید، داود برای خدمت نظارت در کلیسای عهد جدید واجد شرایط نبوده است. او چندین زن داشت، در زندگی زناشویی وفادار نبود، نتوانست اهل خانۀ خود را تدبیر کند، قاتل و مردی خونریر بود. به خاطر داشته باشید که او به دلیل گناهانش در ادامۀ زندگی مورد تنبیه و مجازات خدا قرار گرفت (2سموئیل 12: 9-12).

8) امروزه کلیساها نباید شرایط ضروری و عادلانۀ ناظران را که به وسیلۀ خدا در مکاشفۀ اصلی رسولان وضع شده است، نادیده بگیرند.

بلکه بر عکس کلیسا احتیاج دارد تا رهبرانش دارای معیارهای عالی تقدس بوده و در ایمان به خدا و کلام او و داشتن زندگی خداپرستانه با ثبات باشند. برای آنان باید جداً دعا کرده، آنها را تشویق و حمایت کرد در حالیکه آنان نیز «مؤمنین را در کلام و سیرت و محبت و ایمان و عصمت نمونه باشند» (1تیموتائوس 4: 11).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس