رشد روحانی منطبق با طول زمان

رشد روحانی منطبق با طول زمان

?? «میوۀ عدالت در سلامتی کاشته می شود برای آنانی که سلامتی را به عمل می آورند.» (یعقوب ۳: ۱۸)

در خانه باغ عمۀ من، درخت های میوۀ زیادی بود. از سنجد و شاه توت گرفته تا زردآلو و گردو.
به یاد دارم هر وقت کلاغ ها روی درخت می نشستند تا از گردوها شکم سیری بخورند، شوهرش با یک چوب بلند و چند تکه سنگ و چند ناسزا آنها را وادار به فرار می کرد.
درخت گردوی اسرائیلی که در مناطق گرم و خشک می روید، از سال اول بعد از کاشت بار می دهد.
در سال اول دو گردو، در سال دوم ۲۰ تا و در سال های سوم به بعد هر چه پیرتر می شود، گردوی بیشتری می دهد.
این درخت می تواند ۳۰ کیلوگرم گردو را تحمل کند. اما درختان پیرتر ۵۰ تا ۶۰ کیلو.
فکر می کنید علٌت آن چیست؟
بی شک بسیاری از ما پاسخ آن را می دانیم.
هر سال که از سن درختان می گذرد، به قطر اضافه و ریشۀ آنها عمیق تر و منشعب تر می گردد.
به گمان شما در زندگی ایمانی چگونه این امر میسٌر می گردد؟
آیا مطابق با گذر سال ها در زندگی روحانی و ایمانی خود به تناسب رشد می کنیم؟
در ابتدای ایمان با شوق و محبت وصف ناپذیری در همۀ جلسات کلیسا حاضر می شویم، کتاب مقدس را با تشنگی و ولع می خوانیم، به هرکس که می رسیم بشارت می دهیم، پای هر موعظه ای می نشینیم، و پله های ترقی را تند و سریع طی می کنیم.
در برخی موارد (نه برای همه) هر چه بیشتر می گذرد، آهنگ هر کدام از اینها کُند و کُند تر می شود.
نویسندۀ عبرانیان می فرماید : «زیرا که هرچند با این طول زمان شما را می باید معلمان باشید، باز محتاجید که کسی اصول و مبادی الهامات خدا را به شما بیاموزد و محتاج شیر شدید نه غذای قوی.» (عبرانیان ۵: ۱۲)
تغذیه از کلام خدا، مشارکت های کلیسایی، انضباط روحانی و رعایت اصول اخلاقی مندرج در کتاب مقدس، همگی ما را در رشد و بلوغ روحانی یاری داده، موجبات رشد و ترقی کل کلیسا را در پی خواهد داشت.
پولس به اعضای کلیسای قرنتس که با مسائل خاصی درگیر بودند، این گونه نصیحت می کند: «ای برادران، در فهم اطفال مباشید بلکه در بدخویی اطفال و در فهم رشید.» (اول قرنتیان ۱۴: ۲۰)
ایماندار بالغ بر احساسات، عواطف و عکس العمل هایش تسلط دارد و قادر بر کنترل آن ها می باشد.
درک و شناخت ارادۀ خدا، مشارکت شخصی با پدر، پسر و روح القدس، روند رشد و بلوغ روحانی را در ما جامۀ عمل پوشانده و نقشه های خدا را محقق می سازد.
میوۀ روح، نشانه‌ای بارز از رشد روحانی هر فرد ایمان دار است.
عمل خود را در خداوند بیافزاییم تا هنگام بازگشت عیسای خداوند بی ثمر و مهمل یافت نشویم.

« بلکه در فیض و معرفت خداوند و نجات دهندۀ ما عیسای مسیح ترقٌی کنید، که او را از کنون تا ابدالآباد جلال باد. آمین.» (دوم پطرس ۳: ۱۸). ??

یادداشتی از خواهر گرامی مان ر.پ.