مسیح در عهدعتیق

مسیح در عهد عتیق:

“پس فرود شده هفت مرتبه در اردن به موجب کلام مرد خدا غوطه خورد و گوشت او مثل گوشت طفل کوچک برگشته طاهر شد”. (2پادشاهان 5: 14)

به کمال رسیدن و انجام وعده های عهد عتیق به وسیله عیسی مسیح (ماشیح) یکی از تعالیم اساسی عهد جدید است. نویسنده نامه به عبرانیان چنین می گوید که مسیح وارث همه چیزهایی است که خدا توسط انبیا بیان کرده است (عبرانیان 1: 1-2). عیسی نیز خود بر این موضوع تاکید داشت که او آمده است تا شریعت و سخنان انبیا را به انجام رساند (متی 5: 17). او بعد از قیام پر جلال خود، با استفاده از شریعت موسی، انبیا و مزامیر (یعنی سه قسمت اصلی عهد عتیق عبرانیان) به شاگردانش ثابت کرد که تمام آنچه اتفاق افتاد، قبلاً توسط خدا پیش بینی شده بود (لوقا 24: 25-27، 44-46). به منظور درک بهتر نبوتهای عهد عتیق در مورد عیسی مسیح، بایستی مقداری در مورد نمونه شناسی (Typology) بدانیم.

اصول نمونه شناسی:

مطالعه دقیق عهد عتیق عناصری را (که نمونه ها “Types” نامیده می شود و از کلمه یونانی Tupos ریشه گرفته است) آشکار می کند که با آمدن مسیح (که نمونه متحقق است antitype) به انجام رسیده اند. به عبارت دیگر بین اشخاص، وقایع یا سایر چیزهایی که در عهد عتیق در وجود دارند با عیسی مسیح در عهد جدید انطباقی وجود دارد. در خصوص این نوع نبوت و انجام آن به دو اصل اساسی توجه کنید:

1) برای دانستن این مطلب که چگونه عبارتی در عهد عتیق به مسیح اشاره می کند، بایستی ابتدا به آن عبارت به عنوان واقعه ای در تاریخ رهایی به وسیله خدا، توجه داشت.

یعنی بایستی ابتدا یک عبارت عهد عتیق را به عنوان یک واقعه تاریخی مدنظر قرارداد و سپس نحوه اشاره آن را به آمدن عیسی مسیح به عنوان ماشیح موعود، بررسی کرد.

2) بایستی به خاطر داشت که انجام یک عبارت عهد عتیق در غالب مسیح، اغلب بر یک نقشه روحانی عظیم تری قرار دارد تا حفظ یک واقعه در عهد عتیق.

در حقیقت مردمان زمان عهد عتیق در جریانات تاریخی ای مداخله داشتند که خود نمی دانستند که آنچه تجربه می کنند، نبوت آمدن پسر خدا است. برای مثال، وقتی مزمور 22 را می نوشت نمی دانست که رنجهای او نبوت مسیح بر روی صلیب است. گریه راحیل برای فرزندان خود در رامه (ارمیا 3: 1-15) نیز بدون اطلاع از انجام آن در سوگ پسران دو ساله در بیت لحم صورت گرفت (متی 2: 18). اغلب اوقات فقط در نور مکاشفه عهد جدید می توانیم متوجه شویم که عبارتی در عهد عتیق، نبوتی در مورد خداوند است.

طبقه بندی انواع نبوتها:

لااقل چهار طرح مختلف در عهد عتیق وجود دارد که نبوت و اشاره ای به مسیح در عهد جدید است.

1) متون خاصی از عهد عتیق که در عهد جدید نقل قول شده اند.

قسمتهای خاصی از عهد عتیق آشکارا نبوتی در مورد مسیح است زیرا در عهد جدید نیز نقل قول شده اند. برای مثال متی از اشعیا 7: 14 نقل قول می کند تا وجود نبوت تولد مسیح از باکره ای را در عهد عتیق ثابت کند (متی 1: 23). ا. با نقل قول از میکاه 5: 2 نیز می خواهد ثابت کند که عیسی بایستی در بیت لحم متولد می گردید (متی 2: 6). مرقس به خوانندگانش یادآوری می کند (مرقس 1: 2-3) که آمدن یحیی تعمید دهنده به عنوان نشانه ای از مسیح توسط اشعیا (اشعیا 40: 3) و ملاکی (ملاکی 3: 1) نبوت شده است. زکریا ورود مظرفانه عیسی را در روز یکشنبه نخل به اورشلیم پیشگویی می کند (زکریا 9: 9؛ متی 21: 1-5؛ یوحنا 12: 14-15). تجربه داود که در مزمور 22: 18 بیان شده است، تقسیم لباسهای عیسی را توسط سربازان در هنگام مصلوب شدن او پیش بینی می کند (یوحنا 19: 23-24) و عبارت او در مزمور 16: 8-11، به عنوان پیش بینی واضحی از قیام عیسی تفسیر می گردد (اعمال 2: 25-32؛ 13: 35-37). نویسنده نامه به عبرانیان تاکید می کند که ملکیصدق (پیدایش 14: 18-20؛ مزمور 110: 4) نمونه ای از مسیح یعنی کاهن اعظم آسمانی ما است.

2) اشاره هایی به عبارتهای عهد عتیق توسط نویسندگان عهد جدید.

طرح دیگری که به واسطه آن را می توان مسیح را در عهد عتیق یافت، عبارتهایی در عهد جدید است که اقتباس از یک متن مشخص از عهد عتیق نیست ولی مربوط به اشخاص، وقایع یا چیزهایی است که نبوتی در ارتباط با مسیح هستند. برای مثال اولین متن نبوتی کتاب مقدس (پیدایش 3: 15) وعده خدا در مورد فرستادن ذریت برای هلاک ساختن ذریت مار است. بدون شک وقتی پولس از به دنیا آمدن مسیح از نسل زن برای رهایی اشخاصی که زیر شریعت هستند (غلاطیان 4: 4-5؛ رومیان 20) و یوحنا نیز با تاکید بر آمدن پسر خدا برای نابود ساختن اعمال ابلیس سخن می گویند (یوحنا 3: 8)، هر دواین عبارت عهد عتیق را در ذهن خود به یاد داشتند. اشاره یحیی تعمید دهنده به عیسی به عنوان بره ای که گناه جهان را بر می دارد (یوحنا 1: 29، 36) به لاویان 16 و اشعیا 53: 7 بر می گردد و اشاره پولس به عیسی به عنوان “بره فصح” (1قرنتیان 5: 7) نشان می دهد که کشتن بره فصح نبوتی از مرگ مسیح برای ما بود (خروج 12: 1-4) نبوت مصلوب شدن او است و هنگامی که یوحنا می گوید عیسی یعنی کلمه خدا، در آفرینش همه چیز نقش داشت (یوحنا 1: 1-2)، می توان مزمور 33: 6 را به خاطر آورد که: “به کلام خداوند آسمانها ساخته شد” (عبرانیان 1: 3، 10-12). از اشاره های فراوانی که در عهد جدید به عبارتهای موجود به عبارتهای موجود در عهد عتیق شده است فقط تعداد کمی مربوط به مسیح است.

3) اشخاص، وقایع یا چیزهایی در عهد عتیق که بر موضوع رهایی متمرکز می باشند.

خروج قوم یهود از مصر که از آن در سرتاسر عهد عتیق به عنوان بزرگترین واقعه رهایی بخش دوران عهد عتیق یاد شده است سایه ای از مسیح و نجاتی است که او با خود در عهد جدید به ارمغان آورد. بعضی نمونه های موجود در کتاب خروج که سایه ای از مسیح و کار رهایی بخش او هستند عبارتند از: موسی، فصح، عبور از دریای سرخ، من، صخره ای که از آن آب جاری می شد، خیمه و وسایل آن و کاهن اعظم.

4) نمونه هایی در وقایع عهد عتیق که پیش بینی کننده طریقی است که خدا با ما در مسیح رفتار می کند.

بسیاری از وقایع عهد عتیق نشان دهنده رفتار خدا با قوم خود است که در عیسی مسیح انجام گردید. به نمونه های زیر توجه کنید:

الف) ابراهیم صبورانه بیست وپنج سال انتظار کشید تا خدا رحم سارا را گشوده و به آنان اسحق را بدهد. هیچ چیزی نمی توانست تولد آن پسر یعنی وعده خدا را بشتاباند. این نمونه در عهد جدید انجام شد یعنی اینکه خدا در هنگامی که زمان به کمال رسید پسر خود را به عنوان نجات دهنده جهان به این دنیا فرستاد (غلاطیان 4: 4)، هیچ انسانی نمی توانست آمدن او را بشتاباند. امروزه نیز خدا در نجات ما پیشقدم است (یوحنا 3: 16) و نجات ما به تلاش های انسانی بستگی ندارد.

ب) قبل از  رهایی قوم یهود به وسیله قدرت پر جلال خدا از اسارت مصر، این قوم در کمال بیچارگی به سوی خدا فریاد برآورند تا ایشان را از دشمنانشان رهایی بخشد (خروج 2: 23-34؛ 3: 7). این نبوتی است از نقشه نجاتی که خدا در مسیح، برای ما مهیا کرده است. قبل از اینکه انتظار داشته باشیم به وسیله فیض خدا از گناهان و دشمنان روحانی خود رهایی یابیم بایستی به سوی او بازگشت کرده و فیض نجات یبخش او را طالب باشیم (اعمال 2: 37-38؛ 16: 29-33؛ 17: 30-31). همه آنانی که نام خداوند را بخوانند نجات خواهند یافت.

پ) وقتی که نعمان آرامی از یهوه، شفای جذام خود را طالب گردید، خدا از وی خواست تا خود را هفت بار در رودخانه اردن بشوید. در خواست خداوند ابتدا او را خشمگین ساخت ولی سرانجام خود را فروتن ساخته و در رود اردن خود را شستشو داد تا شفا یابد (2پادشاهان 5: 1-14). این متن سایه ای از عیسی و عهد جدید است، یعنی اینکه فیض نجات بخش خدا فقط به قوم یهود محدود نبوده (لوقا 4: 27؛ اعمال 22: 21؛ رومیان 15: 8-12) و برای یافتن نجات بایستی غرور خود را کنار گذاشته، خود را در مقابل خدا فروتن ساخته (یعقوب 4: 10؛ 1پطرس 5: 6) و تدارک خدا یعنی خون عیسی مسیح را برای پاکی خود بپذیریم (اعمال 22: 16؛ 1قرنتیان 6: 11؛ تیطس 3: 5؛ 1یوحنا 7، 9؛ مکاشفه 1: 5).

به طور خلاصه، اگر چه در عهد عتیق شامل ماجرای اشخاص خداپرست در زمان گذشته است-که ما را به صورت نمونه ها و مثالها خدمت می کند (1قرنتیان 10: 1-13؛ عبرانیان 11؛ یعقوب 5: 16-18)-ولی بیشتر از آن این است که: “تا ما را به مسیح برساند تا از ایمان عادل شمده شویم” (غلاطیان 3: 24).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس