خلاصۀ کتاب چالش ۴۰ روزۀ دعا: بازی با دقیقه‌ها (روز بیست و ششم)

خلاصۀ کتاب چالش ۴۰ روزۀ دعا: بازی با دقیقه‌ها (روز بیست و ششم)

اول تسالونیکیان 5: 17 

* پیوسته دعا کردن به این معنی نیست که همه چیز را رها کرده زانو زده و چشم ها را ببندیم و دعا کنیم. پیوسته دعا کردن یعنی در هر حالت و وضع و جایی که هستیم، خدا را شریک کنیم. مثلاً هنگام آشپزی (مثل یک دوست)، خیاطی یا مکانیکی یا رانندگی با خدا صحبت کنیم.

* وقت کار و اوقات دعا نباید با هم تفاوتی داشته باشند.

* وقتی در آلمان بودم و سوار اتوبوس می شدم برای همۀ مسافران دعا می کردم. حتی با خدا در مورد مسائل خودم با خدا درددل می کردم. 

* بایستی به دعای پیوسته عادت کنیم. اول با دعاهای بزرگ تر مانند شفا، رفتن به کشور سوم و …. و بعد به نیازهای کوچک تر مانند ماشین، خانه و …. و پس از این که به این نوع دعاها عادت کردیم، به دعاهای کوچک تر می پردازیم و به این ترتیب دعاهای پیوستۀ ما شروع می شود.

* من حتی برای پارک کردن ماشین هم دعا می کنم. یعنی وقتی جای پارک کردن کم هست دعا می کنم و جالب این است که خدا هر بار معجزه کرده و جای خالی برایمان تدارک دیده. 

* دوست عزیزم اگر شخصی هستی که زود نگران و مضطرب می شوی، خبر خوشی برایت دارم: این نگرانی ها دلیل خوبی برای پیوسته دعا کردن هستند! همان طور که پولس رسول می گوید: «نگران هیچ چیزی نباشید، بلکه دائماً برای هر چیز دعا کنید». این نگرانی ها نیاز به دعا را در ما بیدار می کند. به جای غرق شدن در نگرانی های خود، دور آن ها دایره بکشیم و دعا کنیم.

* وقتی خدا را شریک زندگی خود می کنیم، صمیمیت ما با خدا عمیق تر می شود. و این را هم بدانیم که خدا فقط به اندازۀ یک دعا از ما دور هست. 

* باز هم تکرار می کنم دعا حتماً نباید روی زانوان یا با چشمان بسته باشد بلکه در هر وضعیتی امکان صحبت با خدا هست.

* اگر از دعا کردن خسته شدی لطفاً لیست دعاهایت را عوض کن، طرز روزه گرفتن خود را عوض کن، مکانی که هر روز در آنجا دعا می کنی، عوض کن. اگر می خواهیم خدا کار جدیدی را در زندگی مان آغاز کند، نمی تونیم با روش های قدیمی ادامه دهیم. پس پیشنهاد این هست که طرز دعاهایمان را عوض کنیم و نتیجۀ  کاملا متفاوتی را تجربه کنیم.

نوشتۀ مارک بَتِرسون

ترجمۀ آرمینه باباخانیان به همراه تجربیات شخصی مترجم که به شکل تیره در متن برجسته شده