متن اعتقادنامۀ وست مینستر – فصل سیزدهم: تقدیس

متن اعتقادنامۀ وست مینستر

فصل سیزدهم: تقدیس

1. کسانی که به طور ثمربخش دعوت می‌شوند و تولد تازه می‌یابند و دل تازه پیدا می‌کنند و روح جدید در آنها خلق می‌شود، به وسیلۀ قدرت مرگ و قیام مسیح (1تسالونیکیان 5: 23-24؛ 2تسالونیکان 2: 13-14؛ حزقیال 26: 22-28؛ تیطس 3: 5؛ اعمال رسولان 20: 32؛ فیلپیان 3: 10؛ رومیان 6: 5-6) از طریق ساکن شدن کلام و روح او در آنها حقیقتاً و شخصاً بیشتر تقدیس می‌شوند (یوحنا 17: 17، 19؛ افسسیان 5: 26؛ رومیان 8: 13-14؛ 2تسالونیکیان 2: 13 و تسلط گناه بر بدن آنها از بین می‌رود (رومیان 6: 6، 1) و شهوات متعدد آن خوار و ضعیف می‌شود. (غلاطیان 5: 24؛ رومیان 8: 13). آنها رفته رفته در تمام فیض‌های نجات‌بخش زنده‌تر و قوی‌تر می‌شوند (کولسیان 1: 10-11؛ افسسیان 3: 16-19) و به قدوسیت واقعی می‌رسند که بدون آن هیچ کس قادر نیست خدا را ببیند (2قرنتیان 7: 1؛ کولسیان 1: 38؛ کولسیان 4: 12؛ عبرانیان 12: 14).
2. این قدوسیت در تمام وجود انسان پدیدار می‌گردد (1تسالونیکیان 5: 22؛ رومیان 12: 22) اما در این عمر کامل نیست و هنوز مقداری فساد در بدن و فکر و روح ما باقی می‌ماند (1یوحنا 1: 8-10؛ رومیان 7: 14-25؛ فیلیپیان 3: 12) و از این جهت جنگ دایمی و جنگ آشتی‌ناپذیری در هر ایمانداری به وجود می‌آید. تمایلات جسم بر خلاف روح و تمایلات روح بر خلاف جسم است (غلاطیان 5: 17).
3. در این جنگ با وجودی که فساد باقی‌مانده موقتاً غلبه می‌کند (رومیان 7: 23) ولی به وسیلۀ قدرت روح تقدیس کنندۀ مسیح که پیوسته عطا می‌شود (رومیان 6: 14؛ 1یوحنا 5: 4؛ افسسیان 4: 15-16؛ ر.ک رومیان 8: 2) قسمت تازۀ تولد یافتۀ انسان پیروز می‌گردد و بدین طریق مقدسان در فیض رشد می‌کنند (2پطرس 3: 18؛ 2قرنتیان 3: 18) و در خداترسی، قدوسیت خود را کامل می‌سازند (2قرنتیان 7: 1).