داوری ایمانداران به مسیح پس از مرگ چگونه و بر اساس چه معیاری خواهد بود؟

داوری ایمانداران به مسیح پس از مرگ چگونه و بر اساس چه معیاری خواهد بود؟

دوم قرنتیان ۵: ۱۰ «زیرا لازم است که همۀ ما پیش مسند مسیح حاضر شویم تا هر کس اعمال بدنی خود را بیابد، به حسب آنچه کرده باشد، چه نیک چه بد».

کتاب مقدس تعلیم می دهد که روزی قوم خدا باید حساب زندگی زمینی شان را در پیشگاه مسیح، باز پس دهند. ما به خاطر اعمال و رفتار خودمان نجات یافته و با خدا در رابطۀ درستی قرار نگرفته ایم، بلکه به خاطر فیض خدا و ایمانی که در آن زندگی مان را به خدا سپرده ایم، نجات یافته ایم (م.ک‌ با افسسیان ۲۹: ۸؛ تیتوس ۳: ۵). ولی ما در عین حال بر طبق اعمال یا خطاهای زندگی مان نیز داوری خواهیم شد. این موضوع به طور خاص به موقعیت هایی مربوط می شود که در اختیار ما قرار گرفت تا خدا را جلال دهیم و خدمت کنیم. در رابطه با داوری ایمانداران، این واقعیت ها باید در نظر گرفته شوند:

(۱) همۀ مسیحیان، روزی داوری خواهند شد، هیچ تبعیضی در این میان وجود ندارد (رومیان ۱۴: ۱۲؛ اول قرنتیان ۳: ۱۲-۱۵؛ دوم قرنتیان ۵: ۱۰؛ جامعه ۱۲: ۱۴).

(۲) وقتی مسیح برای بردن کلیسا (یعنی، همۀ پیروان حقیقی او، ر.ک‌ به یوحنا ۱۴: ۳؛ اول تسالونیکیان ۴: ۱۴-۱۷) بیاید، این داوری، تحقق خواهد یافت. آنانی هم که بعد از دوران مصیبت بزرگ به مسیح ایمان می آورند و برای او زندگی می کنند، بعدها قیام خواهند کرد و پاداش خواهند یافت (مکاشفه ۲۰: ۴؛ ر.ک. به جدول زمان های آخر).

(۳) مسیح، همان داور است (یوحنا ۵: ۲۲؛ دوم تیموتائوس ۴: ۸).

(۴) کتاب مقدس، موضوع داوری ایمانداران را موضوعی بسیار جدّی معرفی می کند، به ویژه که در این میان، امکان «زیان» دیدن ، سوخته شدن (اول قرنتیان ۳: ۱۵؛ دوم یوحنا ۱؛ ۸)، شرمنده بودن از آمدن مسیح (اول یوحنا ۲: ۲۸) و تباه شدن تمامی تلاش های شخص در طی زندگی اش، وجود دارد (اول قرنتیان ۳: ۱۳-۱۵). حتی اگر شخص ایماندار، چنین زیانی را تجربه کند، با این حال زیر حکم خدا قرار نخواهد داشت (یعنی، از خدا و ملکوت او جدا نخواهد گشت).

(۵) اعمال بدنی همگان بر ملا خواهد شد. واژه ای که این آیه در فارسی «بیابد» ترجمه شده است، در یونانی، فاِنرئو است (دوم قرنتیان ۵: ۱۰) که یعنی، «در میان مردم آشکار شدن». البته این آیه به ناچار بدان معنا نیست که خطاها و اشتباه های ما در نظر همگان آشکار خواهد شد، زیرا عمل داوری همچنان بین خدا و خود شخص خواهد بود. حتی اگر دیگران نیز در طی این جریان حضور داشته باشند. هیچ کس بر دیگری داوری نخواهد کرد زیرا در حضور مسیح؛ به طور خاص به عنوان داور؛به طور کامل متواضع و فروتن خواهیم شد. خدا فقط تمامی امور را در راستای اهدافی که دارد، می آزماید و آشکارا ماهیت واقعی (یعنی، ذات آن ها را به گونه ای فاش می کند که شاید حتی کنندۀ این اعمال نیز به درستی از آن آگاه نباشند) آن ها را بر ملا می سازد. این کار خدا ابعاد مختلفی را در بر می گیرد:

(الف) اعمال پنهانی ما (مرقس ۴: ۲۴؛ رومیان ۲: ۱۶)،

(ب) شخصیت ما (رومیان ۲: ۵-۱۱)،

(ج) سخنان ما (متی ۱۲: ۳۶-۳۷)،

(د) اعمال نیکوی ما (افسسیان ۶: ۸)،

(ه) دیدگاه های ما (متی ۵: ۲۲)،

(و) نیت های ما (اول قرنتیان ۴: ۵)،

(ز) نامهربانی های ما (کولسیان ۳: ۱۸-۴: ۱) و

(ح) خدمت ها و کارهایی را که برای خدا و دیگران انجام می دهیم (اول قرنتیان ۳: ۱۳).

(۶) پیروان خدا باید حساب بی وفایی ها یا وفاداری های خود را به خدا بدهند (متی ۲۵: ۲۱، ۲۳؛ اول قرنتیان ۴: ۲-۵). خدا در این میان توانایی ها و مسئولیت هایی را که به ما داده بود نیز در نظر می گیرد. ایمانداران باید اعمال و رفتارهای خود را در زیر سایۀ فیض (یعنی، لطف، محبت، یاری و توانایی بی قید و شرط)، فرصت و درک متقابل الهی، توضیح دهند (لوقا ۱۲: ۴۸؛ یوحنا ۵: ۲۴؛ رومیان ۸: ۱).

(۷) اعمال بد ایمانداران، در صورت توبه (یعنی، اعتراف در حضور خدا، تعبیر روش و بازگشت از گناهان) ایشان، آمرزیده می شود و زیر حکم ابدی قرار نمی گیرد (رومیان ۸: ۱). ولی در عین حال این اعمال در روز داوری، توسط خدا قضاوت خواهند شد: «زیرا لازم است که همۀ ما پیش مسند مسیح حاضر شویم تا هر عکس اعمال بدنی خود را بیابد، به حسب آنچه کرده باشد، چه نیک چه بد». (دوم قرنتیان ۵: ۱۰؛ م.ک. با جامعه ۱۲: ۱۴؛ اول قرنتیان ۳: ۱۵؛ کولسیان ۳: ۲۵). خدا اعمال نیکوی ایمانداران و محبتشان را مد نظر دارد و پاداش می دهد (عبرانیان ۶: ۱۰)، «و می دانند هر کس که عمل نیکو کند، مکافات آن را از خداوند خواهد یافت» (افسسیان ۶: ۸). وقتی خدا زندگی ما را بررسی می کند، میزان دانشی را که دربارۀ حقیقت داریم نیز در نظر می گیرد. در نظر داشته باشید که مسیحیان در این میان از ترس مجازات در امان هستند، هیچ چیز نمی تواند علیه ما به کار برده شود و ما هرگز به خاطر اشتباهاتمان محکوم نخواهیم شد (م.ک‌ با اشعیا ۴۳: ۲۵؛ عبرانیان ۸: ۱۲). ایمانداران در مرحله نهایی داوری شان، از نقطه نظر وفاداری مورد بررسی قراد می گیرند تا پاداش نهایی آن ها به درستی تعیین شود. داوری ما بر اساس کارهایی خواهد بود که در تناسب با داشته هایمان در زندگی انجام داده یا نداده ایم، برای مثال وقت، توانایی ها، فرصت ها و منابعی که در اختیارمان بود تا در راه خدمت به خدا و انجام اراده اش صرف کنیم (م.ک. با متی ۲۵: ۱۴-۳۰؛ لوقا ۱۹: ۱۲-۲۷).

(۸) پیامدهای خاصی که از داوری خدا حاصل می شود، از فردی به فرد دیگر، متفاوت است، برای مثال شادمانی یا غم (اول یوحنا ۲: ۲۸)، تأیید الهی (متی ۲۵: ۲۱)، اقتدار و مسئولیت هایی که به شخص سپرده می شود (متی ۲۵: ۱۴-۳۰)، پاداش ها (اول قرنتیان ۳: ۱۲-۱۴؛ فیلیپیان ۳: ۱۴؛ دوم تیموتائوس ۴: ۸) و تکریم (رومیان ۲: ۱۰؛ م.ک. با اول پطرس ۱: ۷).

(۹) داوریِ در شرف وقوع مسیحیان باید در مسیحیان ترس خدا را به وجود آورد و پرورش دهد؛ ترسی که همواره با احترام و حیرت در حضور خدا است. این ترس، ما را از حضور و اقتدار الهی آگاه می سازد و به ما الهام می بخشد تا نسبت به حضور خدا هوشیار باشیم، تمامی کارهایمان را با در نظر گرفتن داوری الهی انجام دهیم و با اعمالمان، خدا را تکریم کنیم (دوم قرنتیان ۵: ۱۱؛ فیلیپیان ۲: ۱۲؛ اول پطرس ۱: ۱۷؛ ر.ک‌ به مقالۀ ترس از خداوند). در ضمن، واقعیت داوری آینده باید باعث شود که قوم خدا ذهنشان را پاک نگاه دارند و بر افکار خود مسلط باشند تا بتوانند از نظر روحانی بیدار و در دعا بمانند (اول پطرس ۴: ۵، ۷)، زندگی مقدس و خدا پسندانه ای داشته (دوم پطرس ۳: ۱۱) و نسبت به دیگران محبت و ترحم داشته باشد (متی ۵: ۷؛ م.ک‌ با دوم تیموتائوس ۱: ۱۶-۱۸).

خلاصه، خدا در سنجش کیفیت زندگی کسانی که از نظر روحانی نجات یافته اند یعنی آنانی که خدا را می شناسند و از طریق ایمان به عیسی مسیح، با خدا رابطه ای شخصی دارند، اصول اولیۀ خاصی را در نظر می گیرد (یوحنا ۳: ۳۶؛ ۱۷: ۳؛ م.ک. با متی ۷: ۲۳)؛ از جمله:

(۱) وفاداری کلی ما به خدا و مسئولیت پذیری در قبال برکت هایی که به ما می بخشد (اول قرنتیان ۴: ۲؛ م.ک. با رومیان ۱: ۱۷)؛

(۲) چقدر حاضریم از زندگی و آسایش خود برای خدا بگذریم و براساس موقعیت ها و منابعی که در اختیارمان قرار داده است، طبق اراده اش، خدمتش کنیم (متی ۲۵: ۱۴-۲۲؛ اول قرنتیان ۳: ۱۱-۱۵)؛

(۳) به فرصت هایی که برای تکریم مسیح در اختیارمان قرار می گیرد، چطور پاسخ می دهیم و تا چه حدّ برای انجام اعمال نیک، تلاش می کنیم (متی ۲۵: ۳۴-۴۰) و

(۴) انگیزه های درونی ما برای کارهایی که در زندگی مان انجام می دهیم، چیست؟ (رومیان ۲: ۱۶؛ ۱قرنتیان ۴: ۵).