آموزۀ تثلیث در کتاب مقدس

آموزۀ تثلیث در کتاب مقدس

هر سه اقنوم تثلیث (یعنی خدای حقیقی در سه راه وجودی مرتبط و متّحد با یکدیگر) در صحنۀ تعمید عیسی حضور دارند (ر.ک. به مرقس 1: 11؛ متی 3: 17):

(1) خدا چه در اینجا و چه در بسیاری جاهای دیگر کتاب مقدس، خدایی واحد معرفی شده است (مرقس 12: 29؛ تثنیه 6: 4؛ اشعیا 45: 21؛ غلاطیان 3: 20؛ اول قرنتیان 8: 5-6؛ افسسیان 4: 6؛ اول تیموتائوس 2: 5)، پدر، پسر و روح القدس سه اقنوم به یکدیگر پیوسته و سرتاسر یگانه در تثلیث هستند (م.ک. با متی 3: 16-17؛ 28: 19؛ دوم قرنتیان 13: 14؛ افسسیان 4: 4-6؛ اول پطرس 1: 2؛ یهودا 1: 20-21). هر شخصیت تثلیث اقدس به خودی خود، خدای کامل، با خدا برابر است و تمامی ویژگی های الهی را دارا می باشد، ولی در عین حال تثلیث به معنای این نیست که ما به سه خدا ایمان داریم (یا به سه جنبۀ مختلف خدا) بلکه به یک خدا. به این ترتیب خدا از یک سو وجودی یگانه (یعنی، وجودی یکتا و یکپارچه است) و از سوی دیگر وجودی چند (سه) گانه است. (یعنی، بُعد تثلیثی خدا) (ر.ک. به مقالۀ صفات خدا). راه دیگری که برای بیان این اصل وجود دارد این است که بگوییم «خدا سه شخصیت تثلیث در جوهری واحد است».

(2) توجه کنید که اصل فوق بدین معنا نیست که خدای حقیقی در زمان های مختلف تاریخ (خدای پدر در عهد عتیق، عیسی در  عهد جدید و روح القدس در زمان حاضر)، خود را در «حالت» یا وضعیت مختلف آشکار کرده است. این تعلیم غلط، مایۀ قرن ها تفرقه و جدایی در کلیسا بوده است. برای درک درست این تعلیم (یعنی، آموزه ای که بنیاد ایمان ما مسیحیان را تشکیل می دهد) باید گفت که سه شخصیت به طور هم زمان وجود دارند و به گونه ای با یکدیگر پیوسته و یک هستند که خدای یگانۀ حقیقی و جاودان را شکل می دهند. هم پسر و هم روح القدس، هردو ویژگی هایی دارند که تنها خدای واحد حقیقی را شایسته است (ر.ک. به پیدایش 1: 2؛ اشعیا 61: 1؛ یوحنا 1: 1و 14؛ 5: 18؛ 14: 16؛ 16: 8 و 13؛ 20: 28؛ اعمال 5: 3-4؛ رومیان 8: 2 و 26-27؛ اول قرنتیان 2: 10-11؛ دوم تسالونیکیان 2: 13؛ عبرانیان 9: 14). هیچ یک از سه اقنوم تثلیث هرگز آفریده و خلق نشده اند و هر یک از آن ها با تمامی ویژگی های شخصیتی، قدرت و جلال الهی از ازل بوده اند.

(3) خدای واحد، از ازل (یعنی، گذشته ای که نقطۀ آغازی برای آن نمی توان تعیین کرد و تا به ابد به قوت خود باقی است) در سه اقنوم تثلیث وجود داشته است و این سه اقنوم در و با اتحادی روحانی، عشقی کامل، با تمامی مظاهر و ویژگی های الهی، دانش مطلق و مشارکتی بی عیب و نقص با یکدیگر ساکن بوده اند (م.ک. با یوحنا 10: 15؛ 11: 27؛ 17: 24؛ 1قرنتیان 2: 10).