تعریف و تاریخچۀ پرستش خدای  حقیقی

تعریف و تاریخچۀ پرستش خدای  حقیقی

نحمیا ۸: ۵-۶  «عزرا کتاب را در نظر تمامی قوم گشود زیرا که او بالای تمامی قوم بود و چون آن را گشود، تمامی قوم ایستادند و عزرا، خداوند خدای عظیم را متبارک خواند و تمامی قوم دست های خود را برافراشتند، در جواب گفتند: آمین، آمین! و رکوع نموده، و روی به زمین نهاده، خداوند را سجده نمودند.»

تعریف پرستش خدای حقیقی:

واژۀ پرستش اسم مصدر از واژۀ «پرستیدن» به معنای عشق ورزیدن است. این واژه توصیف کنندۀ اعمال و روحیه ای از روی احترام و علاقۀ شدید نسبت به خداست و بیان گر ستایش و تکریم اوست، پرستش حقیقی خدا محور است، نه انسان محور. پرستش حقیقی بر صفات خدا متمرکز است (ر.ک به مقالۀ صفات خدا). پرستش مسیحی شامل واکنش پیروان عیسی همراه با محبتی مقدس و احترام نسبت به شخصیت و حضور خدا می شود که با قدرشناسی به خاطر ذات او و کاری که برای ما انجام داده است، ابراز می گردد. پرستش خالصانه ، حقیقی یا از صمیم دل، مستلزم سرسپردگی از روی ایمان و اعتراف به این حقیقت می باشد که خدا قادر مطلق و خالق آسمان و زمین است. این پرستش یعنی ما می دانیم و اعتراف می کنیم که خدا یگانه خداوند، والاترین رهبر و قدرت در زندگی ما است. ما خلق شده ایم تا خدا را تکریم و پرستش نماییم (مزامیر ۱۰۰: ۲، ۳؛ اشعیا ۴۳: ۶ و ۷؛ کولسیان ۱: ۱۶ و ۱۷؛ مکاشفه ۴: ۱۱).

تاریخچۀ پرستش خدای حقیقی:

انسان ها از همان آغاز تاریخ به پرستش خدا پرداخته اند. آدم و حوا از داشتن ارتباطی شخصی و دو جانبه یا خدا در باغ عدن بهره مند بودند (م.ک با پیدایش ۳: ۸). هر دو پسر آن ها، قائن و هابیل به خداوند قربانی تقدیم می کردند (در عبری مینها، که «اکرام» یا «هدیه» نیز ترجمه شده است). قائن از جانداران گیاهی و هابیل از جانداران حیوانی هدیه آورد (پیدایش ۴: ۳-۴). فرزندان شیث «نام خداوند» را خواندند (پیدایش ۴: ۲۶). نوح مذبحی ساخت تا پس از طوفان بر آن برای خداوند قربانی سوختنی بگذراند (پیدایش ۸: ۲۰). ابراهیم در سرتاسر منطقه ای که بعدها سرزمین موعود اسرائیل شد، مذبح های بسیاری ساخت تا بتواند بر آن ها به خدا قربانی تقدیم کند (پیدایش ۱۲: ۷-۸؛ ۱۳: ۴ و ۱۸؛ ۲۲: ۹) و با او ارتباطی شخصی و نزدیک داشته باشد (پیدایش ۱۸: ۲۳-۳۳؛ ۲۲: ۱۱-۱۸).

با این حال تا زمان خروج (خروج اسرائیلیان از اسارت در مصر)، که اسرائیل خیمۀ اجتماع را ساخت (ساختاری قابل حمل که محل پرستش و نماد حضور خدا بود)، پرستش عمومی به یک آئین یا فعالیت رسمی برای تکریم خدا تبدیل نشد. از آن زمان به بعد، آئین گذراندن قربانی ها رواج یافت، مخصوصاً در روز سبت (یعنی روزی که خدا آن را به استراحت و پرستش اختصاص داده بود). خدا جشن ها و مراسم مذهبی سالیانۀ بسیاری را هم مقرر کرده بود تا اسرائیلیان در قالب آنها به پرستش دسته جمعی بپردازند (خروج ۲۳: ۱۴-۱۷؛ لاویان ۱-۷؛ ۱۶؛ ۲۳: ۴-۴۴؛ تثنیه ۱۲: ۱۶؛ ر.ک به جدول اعیاد عهد عتیق). این پرستش بعداً به یک مکان مرکزی که معبد نامیده می شد در اورشلیم منتقل گشت (توجه کنید به نقشه های داود که در ۱تواریخ ۲۲-۲۶ ثبت شده است). وقتی معبد در سال ۵۸۶ ق.م ویران شد. یهودیان کنیسه ها را به عنوان اماکن عمومی پرستش خدا بنا کردند و در دوران تبعید، برای پرستش به این اماکن می رفتند (برای بازنگری کوتاه رویداد «تبعید» ر.ک به مقدمه ای بر کتاب عزرا). حتی بعد از ساخته شدن معبد دوم، تحت رهبری زروبابل (عزرا ۳-۶) نیز از کنیسه ها برای پرستش استفاده می شد. در دوران عهد جدید نیز کنیسه ها در سراسر یهودیه و سرزمین روم وجود داشت (مثال ر.ک به لوقا ۴: ۱۶؛ یوحنا ۶: ۵۹؛ اعمال ۶: ۹؛ ۱۳: ۱۴؛ ۱۴: ۱؛ ۱۷: ۱، ۱۰؛ ۱۸: ۴؛ ۱۹: ۸؛ ۲۲: ۱۹).

پرستش در روزگار نخستین کلیسای عهد جدید (یعنی کلیسای اولیه) در اورشلیم هم در معبد و هم در خانه های مؤمنین صورت می گرفت (اعمال ۲: ۴۶-۴۷). در خارج از اورشلیم، مسیحیان تا حدی که به ایشان اجازه داده می شد در کنیسه ها به پرستش خدا می پرداختند. اگر در محله ای به ایشان اجازۀ پرستش در کنیسه داده نمی شد، به دنبال محل دیگری می گشتند. مسیحیان معمولا ًدر خانه های ایمانداران به پرستش می پرداختند (ر.ک به اعمال ۱۸: ۷؛ رومیان ۱۶: ۵؛ کولسیان ۴: ۱۵؛ فیلیپیان ۱: ۲). هر چند بعضی وقت ها به مکان های اجتماعی و عمومی دیگری هم دسترسی داشتند (اعمال ۱۹: ۹-۱۰).