مکاشفه فصل ۱۳: دو وحش (رؤیاهای مربوط به زحمات کلیسا)

مکاشفه فصل ۱۳: دو وحش (رؤیاهای مربوط به زحمات کلیسا)

وحشی که از دریا می آید (دریا در ذهنیت یهودی جای شریری است)، موجود مرکبی است از چهار حیوان دانیال فصل ۷، که نشان دهندۀ امپراطوری های پی در پی جهانی هستند. این وحش با تاج ها و شاخ هایش (حاکمیت و قدرت)، و تمرّد آشکارش از خدا، نشانۀ دولت های مستبّد ضد خدا است. او از شیطان قدرت می گیرد (آیه های ۲و۴) و ظاهراً فناناپذیر است (آیۀ ۳). به استثنای مسیحیان، همۀ جهان را فریب می دهد (آیۀ ۸).

وحش دوم یعنی برۀ دروغین که با صدای شیطان سخن می گوید (آیۀ ۱۱) نشانۀ مذهب تأیید شده و تحت حاکمیت دولت است. در آیه های ۱۶: ۱۳ و ۱۹: ۲۰ به عنوان «نبی کاذب» معرفی شده است. او از نبی واقعی تقلید می کند و پرستش مردم را منحرف می کند.‌ خودداری از پرستشی که او تعیین می کند، برای برخی از مردم به قیمت جان (آیۀ ۱۵) و برای دیگران از دست دادن ضروریات زندگی (آیۀ ۱۷) تمام می شود. از نظر یوحنا این دو وحش، عبارت بودند از: امپراتوری روم و پرستش امپراتور.‌ ولی در هر عصری از جمله عصر خود ما مصداق های دیگری برای دو وحش وجود دارند.

چهل و دو ماه (آیۀ ۵): به شرح مربوط به ۱۱: ۱۲ مراجعه کنید.

نشان (آیۀ ۱۷): نشان دهندۀ مالکیت و پذیرش حاکمیت وحش است. مردم یا «نشان» دنیا را بر خود دارند و یا «مُهر» خدا را و این علامت ها دیده می شود (آیۀ ۱۶؛ ۷: ۳).

عدد (آیه های ۱۷-۱۸): بسیاری کوشیده اند این عدد را به یک فرد نسبت دهند (مثل نرون قیصر)، چرا که در جهان باستان، حروف الفبا به عنوان عدد نیز به کار می رفتند. اما کلید این مسأله احتمالاً در سمبول اعداد است: عدد شش «یک عدد انسانی» و عدد بشریت است. هر چند بار نیز که تکرار شود، از هفت که عدد خدا است، کمتر است. مهم نیست که «وحش» چقدر قدرتمند است، در هر صورت خدا نیست.

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222