اول قرنتیان فصل 14: مسألۀ صحبت به زبان ها و نبوت

اول قرنتیان فصل 14: مسألۀ صحبت به زبان ها و نبوت

در این بخش، مسألۀ ارتباط بین صحبت به زبان ها و نبوت مطرح شده است. به نظر می رسد که این دو عطیه، بیش از عطایای دیگر طالب داشت. نبوت، اساساً به معنی پیشگویی و وقایع آینده است اما در این جا به نظر می رسد منظور از آن، تعلیم دادن به وسیلۀ کمک مخصوص روح القدس می باشد. این عطیه می بایستی دارای ارزش بیشتری نسبت به صحبت به زبانها می بود، چرا که همۀ افراد قادر به درک آن بودند.

آیه های 24-25 به خصوصیات یک جلسۀ عبادتی کامل اشاره می کند. آن جلسه ای است که باعث می شود شرکت کنندگان بی ایمان به روی درافتند و خدا را پرستش کنند. چقدر تأسف بار است که امروزه به جای این گونه جلسات، از یک طرف رسوم مرده و خشک و از طرف دیگر هرج و مرج و بی نظمی جایگزین شده است.

در آیه های 33-40 به نقش زن در کلیسا اشاره شده است. این بخش در واقع ادامۀ اول قرنتیان 11: 2-16 می باشد. پولس ظاهراً، آنچه را که در اول قرنتیان 11: 5 مجاز اعلام کرده بود در این جا (آیه های 34 و 35) منع می کند. به نظر می رسد که شرایط خاصی در این کلیسای محلی وجود داشت که پولس را مجبور ساخته تا این چنین توصیه ای بنماید. احتمال می رود که بعضی از زنان، با سر برهنه به صورتی غیر منتظره شروع به سخن گفتن نموده بودند. این که چه شرایطی در آن کلیسا حاکم بود، دقیقاً بر ما معلوم نیست.

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222