رابطۀ شخصی ما با خدا یک حرفه یا تخصص به منظور یادگیری نیست

رابطۀ شخصی ما با خدا یک حرفه یا تخصص به منظور یادگیری نیست

یک دکتر می تواند بگوید
مردم بیماریشان را نمی دانند، من باید تشخیص بدهم.
یک معلم می تواند بگوید
شاگردان راه حل مسئله را نمی دانند، من باید به آن ها نشان بدهم.
یک راهنمای سفر، می تواند بگوید
توریست ها راه را نمی دانند من باید به آن ها نشان بدهم.
یک مکانیک می تواند بگوید
مردم اشکال ماشینشان را نمی فهمند، من باید به آن ها بگویم.
یک لوله کش می تواند بگوید
مردم طریق تعمیر لوله هایشان را نمی دانند، من باید به آن ها بگویم.

یک آرایشگر، یک روانشناس، یک بنّا، یک نجار، یک کشاورز، یک صعنتگر می تواند در چهارچوب تخصص خود چنین ادعاهایی بکند.

اما در امور “ایجاد رابطه با خدا” هیچ کسی نمی تواند به دیگری بگوید
تو نمی دانی چطور به خدا نزدیک بشوی، من باید به تو بگویم.
تو نمی دانی چطور با خدا رابطه برقرار کنی، من باید به تو بگویم.
تو نمی دانی چطور خودت را مقبول درگاه خدا بسازی، من باید به تو بگویم. تو نمی دانی چه چیزی باید در عبادت به خدا بگویی من باید به تو بگویم.

ایجاد رابطۀ شخصی بین انسان و خدا یک حرفه، یا تخصص نیست که نیازمند افرادِ دارای مقام و مدارج خاصی باشد، زیرا این یک رابطۀ عاشقانه و خالصانۀً حسی و عاطفی، طبیعتی و ماهیتی و غریزی کاملا شخصی بین خدا و انسان است.

مسیح فرمود:
بر درب قلبت ایستاده ام و اگر تو شخصاً خودت قلبت را باز کنی داخل می شوم و مشارکت شخصی باهم خواهیم داشت. (مکاشفه 3: 20)

نقش مبشر و شبان و معلم “خدمت کردن” در جهت تشویق و تجهیز و آمادگی و رشد ایمان افراد است نه عامل و دلیل و علت و انگیزه و وسیلۀ ایمان آوردن آن ها.

راه ایجاد رابطه با خدا مثل راه رسیدن به آب برای بچه های لاک پشتِ تازه متولد شده است که هیچ نیازی به آموزش و راهنمایی و تقلید ندارند.

جلیل سپهر
@jalilsepehr