کتاب روح القدس در تو- فصل اول: قبل از پنتیکاست

روح القدس در تو- فصل اول: قبل از پنتیکاست

از هیچ راه دیگری نمی توانیم  شناختی که به وسیلۀ کلام خدا کسب می کنیم، به دست آوریم. یکی از مهم ترین مکاشفه های کتاب ‏مقدس در بارۀ طبیعت خداست. کتاب مقدس پرده از رازی برمی دارد که نمی توانستیم توسط هیچ منبع دیگری به آن دست یابیم. راز این ‏است که خدا در عین حال که واحد است بیش از یک هست، یعنی سه شخص  اما یک خدا. سه شخصی که در کتاب مقدس ‏مکشوف شده اند، پدر، پسر و روح القدس هستند. این کتاب در بارۀ روح القدس است.‏

یکی از مکاشفه های ویژه و عمیق در کل کتاب مقدس همانا شخص و کار روح القدس است. اولین چیزی که باید بدانیم این است که ‏روح القدس به همان اندازۀ پدر و پسر یک شخصیت است.‏

به دلیل تشابهات انسانی، درک اینکه ‏خدای پدر یک شخص است‎ ‎و خدای پسر هم  یک ‏شخص است، برای ما نسبتاً آسان است، اما ‏درک این‎ ‎که خدای روح القدس هم یک شخص ‏است، همیشه آسان نیست.‏

خدا به وسیلۀ روح القدس از همه چیز ‏آگاهی دارد. چیزی از خدا مخفی نیست و ‏خدا توسط روح القدس، همه جا و در یک ‏زمان حاضر است. این دو خصوصیت الهی در ‏اصطلاحات الاهیاتی به ترتیب دانای مطلق ‏و حاضرمطلق نامیده می شوند. این مسئله ‏در قسمت های مختلف کتاب مقدس مشاهده می شود. برای نمونه، در ارمیاء ‏‏23: 23-24 خداوند می فرماید:‏

‏«آیا من فقط خدای جاهای نزدیکم و نه ‏خدای دوردستها؟» خداوند می فرماید: ‏‏«آیا کسی می تواند خود را چنان پنهان ‏کند که من او را نبینم؟ آیا من آسمان ‏و زمین را پر نمی سازم.» این است ‏فرمودۀ خداوند.‏

خدا آسمان و زمین را پر می سازد. آیا جایی ‏وجود دارد که چیزی اتفاقی بیفتد و خدا آن ‏را نداند. این حقیقت در آیات اول ‏مزمور 139 به زیبایی به تصویر کشیده ‏شده:

برای سالار سرایندگان. مزمور ‏داوود.

خداوندا، تو مرا آزموده و ‏شناخته ای . تو از نشستن و برخاستنم ‏آگاهی، و اندیشه هایم را از دور می ‏دانی. تو راه رفتن و آرمیدنم را ‏سنجیده ای، و با همۀ راههایم آشنایی. ‏حتی پیش از آنکه سخنی بر زبانم آید‎ ‎‏ ‏تو ای خداوند، به تمامی از آن آگاهی.‏

از پیش و از پس احاطه ام کرده ای، و ‏دست خویش را بر من نهاده ای. چنین ‏دانشی برایم بس شگفت انگیر است. و ‏چنان والا که بدان نتوانم رسید. ‏

از روح تو کجا بروم؟ از حضور تو کجا ‏بگریزم. اگر به آسمان فرا روم، تو ‏آنجایی، و اگر در هاویه بستر بگسترم، ‏تو آنجا نیز هستی! اگر بر بالهای سحر ‏پرواز کنم، و در دوردست ترین کرانهای ‏دریا قرار گزینم، حتی آنجا نیز دست تو ‏مرا راهنما خواهد بود، و دست راست تو ‏مرا خواهد گرفت. اگر گویم: «بی گمان ‏تاریکی مرا پنهان خواهد کرد، و نورِ ‏گرداگردم به شب بدل خواهد شد»، اما ‏حتی تاریکی نیز نزد تو تاریک نیست، ‏بلکه شب همچون روز روشن است؛ چرا که ‏تاریکی و روشنایی نزد تو یکسان است. ‏‏(مزمور 139: 1-12)‏

چه سخنان زیبایی! چه پرده برداری عالی ‏از عظمت حکمت خدا. حضور خدا در تمام ‏عالم هستی نافذ است. جایی نیست که ‏بتوانی از حضور خدا پنهان شوی. هیچ  ‏فاصله ای نمی تواند تو را از او جدا ‏سازد.‏‎ ‎‏ هیچ تاریکی نمی تواند تو را از ‏نظر او پنهان کند. خدا در تمام عالم ‏هستی و همه جا حضور دارد. او از  هر چیزی ‏که در هر جایی اتفاق می افتد اطلاع دارد.‏

آیۀ 7 آیۀ کلیدی است که رازی را بر ملا ‏می سازد. جایی که مزمور نویس می گوید: ‏‏«از روح تو کجا بروم؟ از حضور تو کجا ‏بگریزم؟» این نمونه ای بارز از تشابه ‏در شعر عبری است، جایی که دو نیمۀ یک ‏آیه اساساً مفهوم واحدی را بیان می کنند. ‏روح القدسِ او همان حضور خدا در تمام عالم ‏هستی است. خدا از طریق روح القدس همه ‏جا حاضر است و از طریق همین روح القدس ‏خدا از تمام رخدادهای این عالم آگاهی ‏دارد.‏

روح القدس از زمان آفرینش عالم فعال ‏بوده است. نویسندۀ مزامیر به ما در ‏بارۀ فرایند خلقت چنین گفت:

به کلام خداوند آسمانها ساخته شد، و ‏همۀ لشکر آنها به دَمِ دهان او. (مزمور ‏‏33: 6)‏

جایی که ترجمۀ فارسی دَم ترجمه شده، در ‏زبان عبری می تواند به معنای “روح” ‏نیز باشد. پس می توانیم این آیه را ‏چنین نیز بخوانیم: «به کلام خداوند ‏آسمانها ساخته شد، و همۀ لشکر آنها به ‏‏{روح} دهان او.» به سخنی دیگر، دو ‏عامل آفرینش که تمام عالم هستی را به ‏وجود آورد کلام و روح خدا بود. اگر ‏به آیه های آغازین کتاب مقدس که ‏آفرینش را تشریح می کنند رجوع کنیم، ‏می بینیم این مسئله با جزئیات بیشتری ‏روشن شده. در پیدایش 1: 2-3 چنین می ‏خوانیم:‏

زمین بی شکل و خالی بود، و تاریکی بر ‏روی ژرفا؛ و روح خدا سطح آبها را فرو ‏گرفت. خدا گفت: «روشنایی باشد،» و ‏روشنایی شد.‏

روح خدا در زمین بی شکل و خالی و ‏تاریک حضور داشت. واژۀ فرو گرفت یا ‏پرواز کرد اشاره ای است به یک ‏پرنده. بارها در کتاب مقدس، روح القدس ‏به عنوان کبوتر آسمانی شناخته شده. ‏اینجا روح القدس یعنی آن کبوتر آسمانی را ‏داریم که بر فراز آبهای بی شکل و خالی ‏و تاریک پرواز می کند. ‏

آیۀ 3 می گوید: خدا گفت: «روشنایی ‏باشد،» و روشنایی شد. اینجا نیز شاهد ‏دو عامل خلقت هستیم: روح خدا و کلام ‏خدا. هر گاه این دو در یگانگی عمل ‏کنند، خلقتی رخ می دهد. هر جا روح خدا ‏و کلام خدا حاضر هستند، آنگاه چیز تازه ‏ای که در اینجا همان نور است، آفریده ‏می شود. نوری که به وسیلۀ روح و کلام ‏خدا شکل گرفته، به وجود می آید. کاملاً ‏روشن است که روح القدس از زمان آفرینش ‏تا کنون، همیشه و همه جا در عالم حاضر ‏است. در واقع، روح القدس عامل فعال و ‏مؤثر در الوهیت است.‏

روح القدس همۀ مردان خدا را در ‏عهدعتیق الهام و قوت بخشید. فهرست نام ‏این اشخاص بسیار طولانی است اما چند ‏نمونه را در ادامه نام می بریم.‏

اول از همه به بِصَلئیل می پردازیم. ‏شخصی که صندوق عهد و همۀ اسباب خیمه ‏را برای موسی ساخت. به آنچه خداوند در ‏خروج 31: 2-3 می فرماید گوش بدهیم:‏

ببین که من بِصَلئیل بسر اوری،  نوۀ حور ‏را از قبیلۀ یهودا برگزیده ام، و او ‏را به روح خدا پر کرده، بدو حکمتت و ‏فهم و دانش بخشیده ام، برای همه گونه ‏صنعت.‏

این روح خدا بود که‎ ‎بِصَلئیل را پر کرد ‏و ‏‎ ‎توانایی بخشید تا چنین خلاقیت ‏برجسته ای را تولید کند. این که او ‏اولین شخصی بوده که کتاب مقدس به پر ‏شدن او از روح خدا اشاره کرده، همیشه ‏مرا تحت تأثیر قرار داده.‏‎ ‎‏ در چنین ‏موردی نتیجۀ این پری روح خدا، نوعی ‏مهارت و چیره دستی بود که به آن ارزش ‏والایی می بخشد.‏

در تثنیه 34: 9 در بارۀ یوشع چنین می ‏خوانیم:‏

یوشع پسر نون پر از روح حکمت بود، از ‏آن رو که موسی دستان خود را بر وی ‏نهاده بود. پس بنی اسرائیل از او ‏اطاعت می کردند و مطابق آنچه خداوند ‏به موسی فرمان داده بود، عمل می ‏نمودند.‏

یوشع رهبر نظامی برجسته ای بود که ‏موفق شد سرزمین موعود را به تصرف در ‏آورد و علت آن که او در این کار موفق ‏شد این بود که از روح خدا پر بود.‏

در داوران 6: 34 در بارۀ جدعون می ‏خوانیم که:‏

آنگاه روح خداوند جِدعون را در بر ‏گرفت، و او کَرِنا نواخت و اَبیعِزریان به ‏رفتن از پی او فرا خوانده شدند.‏

روح خداوند جدعون را در بر گرفت و از ‏او رهبری قوی ساخت. قبل از این واقعه ‏او مرد جوان ترسویی بود‎ ‎‏ که پشت چَرخُشت ‏کِز کرده بود و هیچ کاری از  او بر نمی ‏آمد. اما وقتی روح خدا بر او قرار ‏گرفت، تبدیل به شخص دیگری شد.‏

سپس در بارۀ پادشاه بزرگ و مزمورنویس ‏داوود در دوم سموئیل 23: 1-2 می ‏خوانیم. این آن چیزی است که داود گفت:‏

این است آخرین سخنان داوود:‏

وحی داوود پسر یَسا، وحی مردی که به ‏مقام بلند ممتاز گردید، مسیح خدای ‏یعقوب و مزمور سرای شیرین اسرائیل:‏

‏«روح خداوند به واسطۀ من سخن گفت؛ کلام ‏او بر زبانم بود.»‏

داوود مزامیر بی نظیر خود را برای ما ‏به میراث گذاشت چون: «روح خداوند به ‏واسطۀ من سخن گفت؛ کلام او بر زبانم ‏بود.» دقت می کنید: در اینجا نیز روح ‏خدا به همراه کلام خداست.‏

در دوم پطرس 1: 21 پطرس خدمت تمام ‏انبیاء عهدعتیق را به این صورت خلاصه ‏می کند:‏

زیرا وحی هیچ گاه به ارادۀ انسان ‏آورده نشد، بلکه آدمیان تحت نفوذ روح ‏القدس از جانب خدا سخن گفتند.‏

هیچ نبی که پیام راستین خدا را آورد، ‏هرگز از روی ابتکار یا تفکر، استدلال ‏یا درک خود سخنی به میان نیاورده است. ‏بلکه همۀ آنها به وسیلۀ روح القدس ‏الهام یافتند (تشویق یا همراه شدند)که ‏پیام او را بیش از یک پیام انسانی ‏یعنی پیامی از جانب خودِ خدا ساخت.‏

در حالی که به این نمونه ها و اشخاص ‏بسیار دیگر می نگریم به این نتیجه می ‏رسیم که همۀ شخصیت های عهدعتیق که خدا ‏را به طرزی رضایت بخش و مؤثر خدمت ‏کردند، تنها توسط قدرت و الهام روح ‏القدس موفق به انجام این کار شدند. ‏یقیناً این درسی مهم برای ما دارد و ‏درس این است که اگر آنها نمی توانستند ‏بدون دخالت روح القدس خدا را به طرزی ‏مؤثر خدمت کنند ما نیز هرگز نمی ‏توانیم.

نوشتۀ دکتر دِرِک پرینس

ترجمۀ کشیش ورژ باباخانیان   ‏