پناهگاه امن من کجاست؟

پناهگاه امن من کجاست؟

«کاش مانند کبوتر بال می‌داشتم، پر می‌زدم و به جای آرامی می‌ رفتم.» (مزمور55: 6)

داود به خاطر ترسی که از دشمنش (شائول) داشت، همیشه آرزو می کرد بال هایی مثل کبوتر داشته و آزادانه به جاهای امن پرواز کند تا آرامی یابد.

داود نمی دانست کبوترها از ترس شکارچی در شکاف صخره ها پنهانند.
«ای‌ كبوتر من‌ كه‌ در شكاف صخره‌ها هستی‌، بیرون بیا» (غزل غزل ها 2: 14)

گاهی در مشکلات به امکانات ظاهری دیگران نگاه می کنیم و با افسوس می گوییم: اگر امکانات و موقعیت او را داشتم زندگی موفقی داشتم.

در حالی که:
خیلی صورت های سرخ با سیلی ســرخ شده. من و تو خبر نداریم
خیلی لبهای خندان، دروازۀ دل های گریــانـنـد. من و تو خبر نداریم
خیلی قیافه های شیک، ماسک روح های پریشانند. من و تو خبر نداریم
خیلی کبـوتـرها در آرزوی یک روز بـدون خطـر زیسـتـنند. من و تو خبر نداریم

داود فراموش کرده بود که جلیات، نه با امکانات نظامیان تا به دندان مسلح بلکه به وسیلۀ ایمان به حضور خدای زنده، بر زمین افتاد.

حقیقت اینست که هیچ کبوتری نمی تواند دور از چشم شکارچی پرواز کند. بایدبرای امنیت به جای بال های کبوتر به بال های خدا پناه ببریم تا آرامی حقیقی را با ایمان خودمان تجربه کنیم. وقتی داود این حقیقت را فهمید، به حضور خدا رفت و در زیر سایۀ بال های خدا پناه گرفت و امنیت و آرامی حقیقی را در حضور خدا تجربه کرد (مزمور 61: 4).

خدا رؤیاهای تو را موافق امکانات و توانایی های خودت طراحی کرده، نه امکانات و توانایی های دیگران. بنابرین به وسیلۀ ایمانت باور کن “می توانی با هر آن چه هستی به هر آن چه باید باشی برسی”.

جلیل سپهر

www.lifespringiran.com
@jalilsepehr