عیسی در پاسخ به پرسش فریسیان که پرسیدند «خود را که می پنداری؟» چنین فرمود: «”پدر شما ابراهیم شادی می‌کرد که روز مرا ببیند؛ و آن را دید و شادمان شد.” یهودیان به او گفتند: “هنوز پنجاه سال نداری و ابراهیم را دیده‌ای؟” عیسی به ایشان گفت: “آمین، آمین، به شما می‌گویم، پیش از آنکه ابراهیم باشد، من هستم!” پس سنگ برداشتند تا سنگسارش کنند، امّا عیسی خود را پنهان کرد و از محوطۀ معبد بیرون رفت.» (یوحنا 8: 56-59) واکنش خشن یهودیان، نسبت به گفتن جملۀ “من هستمِ” توسط عیسی، نشان‌دهنده این است که آنها به‌ وضوح فهمیدند مقصود او چیست. او خود را با “من هستم” برابر می‌دانست، عنوانی که خدا در خروج ۱۴:۳ برای خود بکار می‌برد.اگر عیسی فقط می‌خواست بگوید که قبل از زمان ابراهیم وجود داشته، باید می‌گفت پیش از زمان ابراهیم، من وجود داشتم. واژه‌ای که در زبان یونانی در مورد ابراهیم “بود” ترجمه شده و در مورد عیسی “هستم”، کاملاً از هم متفاوت هستند. واژه‌هایی که توسط روح‌القدس انتخاب شده، به‌وضوح مشخص می‌کنند که ابراهیم “بوجود آمد” اما عیسی از ازل وجود داشته است (یوحنا ۱:۱). هیچ شکی نیست که یهودیان، منظور او را درک کردند، زیرا سنگ برداشتند تا او را سنگسار کنند‌، چون او خود را با خدا برابر دانسته بود (یوحنا ۱۸:۵). چنین اظهاری اگر صحت نداشت کفر محسوب می‌شد و مجازاتش مطابق با شریعت موسی، مرگ بود (لاویان ۱۱:۲۴-۱۴). اما عیسی کفر نگفته بود. او خدا بود و هست. شخص دوم از الوهیت، و از هر جهت برابر با پدر.

در هفت اعلام دربارۀ خودش، او از همین عبارت “من هستم” استفاده نمود. در تمام این هفت اعلام، او واژۀ “من هستم” را با استعارات شگفت‌انگیزی ترکیب می‌کند که بیان گر رابطۀ رهایی بخش او با دنیا است. همۀ این ها در کتاب یوحنا آمده که عبارتند از: من نان حیات هستم (یوحنا ۳۵:۶، ۴۱، ۴۸، ۵۱)؛ من نور جهان هستم (یوحنا ۱۲:۸)؛ من در برای گوسفندان هستم (یوحنا ۷:۱۰، ۹)؛ من شبان نیکو هستم (یوحنا ۱۱:۱۰، ۱۴)؛ من قیامت و حیات هستم (یوحنا ۲۵:۱۱)؛ من راه و راستی و حیات هستم (یوحنا ۶:۱۴)؛ و من تاک حقیقی هستم (یوحنا ۱:۱۵، ۵).