نقدی بر معجزات عددی قرآن: فصل ششم- معجزات عددی در آثار شاعران (قسمت چهاردهم)

فصل ششم

معجزات عددی در آثار شاعران

مقدمۀ فصل

شگرد بازی با اعداد بر مبنای یک مضرب و ساختن نسبت های عددی در مورد قرآن را دیدید این شگردها تقریبا شش دسته بودند:

اعدادی که به تنهایی مضرب عدد مورد نظر بودند/ مضرب هایی که از حاصل جمع ساخته می شدند/ مضرب هایی که از حاصل ضرب ساخته می شدند/ مضرب هایی که بر اساس حروف ابجد ساخته می شدند/ نسبت هایی که از تقسیم متن به دو نیمۀ مساوی حاصل می شدند. مثل نسبت سوره های زوج و فرد که دروغ از آب درآمد/ نسبت هایی که از ردیف به دست می آید. مثل نسبت ردیفی در سورۀ حدید که صحیح بود.

گرچه بسیاری از اعداد و نسبت های مطرح شده در مورد قرآن دروغ بودند ولی حتی اگر دروغ نبودند بازهم معجزه محسوب نمی شدند زیرا نسبت های عددی بر اساس یک مضرب در تمامی متون و مطالب مکتوب وجود دارد. نام این کار بازی با اعداد است و دلیل این که در نگاه اول شگفت انگیز به نظر می رسد بی خبری و بی اطلاعی ما از اصل قضیه است.

آری در هر کتاب، شعر یا نوشته ای که تصور کنید چنین نسبت هایی وجود دارد کافی است وقت بگذارید حوصله به خرج دهید و بگردید درست همان گونه که دکان داران دین برای فریب مردم وقت گذاشته و حوصله به خرج داده اند. حال برای این که ادعایمان را ثابت کنیم چند مورد از غزل های شاعران را می آوریم و تمامی کارهایی را که معجزه تراشان برای قرآن کرده اند روی همین غزل ها انجام می دهیم.

قرآن بیش از هزار صفحه است لذا میدان بازی با اعداد در آن نیز بسیار وسیع تر است به همین علت میلیون ها عدد و رابطه می توان در آن پیدا کرد ولی غزل های مورد نظر ما گرچه فقط ده بیتند ولی تمامی شگردهایی را که در فصل های گذشته برای قرآن مطرح کردیم دارا می باشند با این تفاوت که بیشتر عددها و نسبت های ادعا شده در مورد قرآن دروغند ولی عددها و نسبت های مطرح شده در این غزل ها همگی راست و صحیح می باشند.

معجزۀ مضرب 13 در غزل شهریار

سیزده را همه عـالم بدر آیند از شهر      من خود آن سیزدهم کز همه عالم بدرم      (شهریار)

مشخصات ابیات غزل

مشخصات مصرع های غزل

خصوصیات کلی غزل

غزل جمعاً 54۶ حرف دارد: (42×13)

غزل جمعاً 299 نقطه دارد: (23×13)

جمعاً 15۶ عبارت (حروف و کلمات) در غزل وجود دارد (12×13)

حروف تشکیل دهنده

غزل جمعاً از 3۶ حرف الفبا ساخته شده است:

ا-ب-پ-ت -ز-ر-د-خ-ح-چ-ج- س-ش-ط -غ-ع – ف -ق- ک-گ-ی

به ترتیب الفبا 13 حرف اول تعدادشان مضربی از 13 می باشد.

به ترتیب الفبا 13 حرف دوم تعدادشان مضربی از 13 می باشد.

تعدادی از این اعداد، عدد فرد (رنگ های قرمز) و تعدادی عدد زوج (رنگ های آبی) می باشند. هم حاصل جمع فردها مضرب 13 است و هم حاصل جمع زوج ها:

286= 31+45+5+3+1+11+13+49+5+7+19+97

260= 46+26+40+16+12+4+12+6+14+30+8+14+4+28

سرایندۀ غزل

سرایندۀ غزل استاد بزرگ «محمد حسین شهریار» است. رمز ابجدی « محمد حسین شهریار » 93۶ می باشد که مضربی از 13 است:

محمد حسین شهریار سال 1285 متولد و سال 1367 از دنیا رفته است. جمع این دو تاریخ نیز مضرب 13 می باشد:                               (204×13)    2652= 1367+1285

معشوقۀ شهریار

نام معشوقۀ شهریار، دختری بود به نام ثریا ابراهیمی. ثریا همان کسی است که شهریار این غزل را برای او سروده است . نقل است وقتی استاد شهریار در اواخر عمر به دلیل بیماری در بیمارستان بستری شده بود ثریا به عیادت شهریار در بیمارستان می رود و وقتی در اتاق را باز می کند شهریار این شعر مشهور را که از مفاخر ادبیات فارسی است برای او می سراید. نسبت ثریا با این غزل نیز بر مبنای مضرب 13 است.

شهریار، در طول غزل با این القاب از ثریا یاد کرده است:

 

– اگر عدد ابجدی ثریا را بنویسیم و بعد از آن شمارۀ مصرع این کلمات را کنار هم بگذاریم عددی 13 رقمی درست می شود که مضرب 13 می باشد:         (547070548264×13)  7111917127432

– اگر عدد ابجدی این کلمات را کنار هم قرار بدهیم عددی 1۸ رقمی درست می شود که مضرب 13 می باشد:     (17158232062650523×13)    223057016814456799

– ابجد ثریا 711 و ابجد شهریار 71۶ است. اگر کد 13 را بین این دو عدد قرار دهیم، مضرب 13 ساخته می شود:    (5508747×13)     71613711

– مهم تر از همه تعداد تکرار حروف «ثریا ابراهیمی» در این غزل مضرب 13 می باشد:

حروف ربط، اشاره، اضافه، تشبیه، تعجب، ندا و …

حرف ربط: و، که، ولی          حرف اضافه: در، به، از، را، بی، با

حرف تشبیه: چون،            حرف تعجب: وه         حرف ندا: ای        حرف اشاره: این

– تعداد این حروف در غزل 13 تاست:

– جمعاً دارای 12 حرف و نقطه می باشند:    (3×13)

آمـدی جـانم به قربـانت ولی حالا چرا            بی وفـا حالا که من افتـاده ام از پا چرا

نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی        سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست       من که یک امروز مهمانم تو را فردا چرا

نازنینا ما به نــاز تو جــوانی داده ایم                دیگر اکـنون با جوانـان ناز کن با ما چرا

وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار               این همه غافل شدن زا چون منی شیدا چرا

شور فرهادم به پرسش سربه زیر افکنده بود        ای لب شیرین جواب تلــخ سر بالا چرا

ای شب هجران که یکدم درتوچشمانم نخفت     این قدر با بخت خواب آلود من لالا چرا

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند          در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا

در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین                خامشی رسـم وفــاداری بود غوغـا چرا

شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر           این سفر راه قیـامت می روی تنـها چرا

برگرفته از کتاب افسانۀ اعداد

نوشتۀ بهزاد پوربیات