ماهیت عهد خدا با داود و رابطۀ مسیح با این عهد

ماهیت عهد خدا با داود و رابطۀ مسیح با این عهد

دوم سموئیل 7: 16 «و خانه و سلطنت تو، به حضورت تا به ابد استوار خواهد شد، و کرسی تو تا به ابد استوار خواهد ماند.»

ماهیت عهد با داود: قرارداد به موافقتنامه ای قانونی اطلاق می شود، در صورتی که عهد یک «پیمان زندگی» بین دو یا چند نفر می باشد. وقتی که خدا عهدی می بندد، مفاد عهد نامه بر اساس وعده ها، معیارها و قوانین اوست. منافع یک چنین عهدی وابسته به اطاعت، ایمان و وفاداری مردم نسبت به خداست:

(1) اگر کلمۀ «عهد» در دوم سموئیل باب 7 نیامده است، اما روشن است که خدا رسماً در حال بستن یک پیمان زندگی با داود بود. برای مثال، در مزامیر 89: 3-4 خداوند می گوید: «با برگزیدۀ خود عهد بسته ام. برای بندۀ خویش داود قسم خورده ام. که ذریت تو را پایدار خواهم ساخت تا ابدالآباد و تخت تو را نسلاً بعد نسل بنا (یعنی حفظ) خواهم نمود» (همچنین ر.ک به مزامیر 89: 34-36). این وعده که سلطنت بر قوم خدا تا به ابد از طریق خاندان داود برقرار خواهد بود، همان وعده ای است که خدا در دوم سموئیل باب 7 (به طور خاص آیۀ 16) به داود داد. جلوتر در دوم سموئیل، داود خود در مورد این «عهد ابدی» که خدا با او بست، صحبت می کند (دوم سموئیل 23: 5). قدر مسلّم، او در مورد دوم سموئیل باب 7 صحبت می کند.

(2) همان دو اصلی که در سایر عهدهای عهد عتیق صادق هستند، در این جا نیز مشهود می باشند: وعده ها و وظایف عهد تنها از جانب خدا مقرر می شدند و از مردم انتظار می رفت فقط این مفاد را بپذیرند و با ایمان اطاعت کنند (ر.ک به مقالۀ عهد خدا با ابراهیم، اسحاق و یعقوب و عهد خدا با اسرائیل):

(الف) خدا در تنظیم این عهد با داود، وعده داد که سلطنت پسر داود، سلیمان را برقرار می سازد. سلیمان کسی بود که قرار بود خانه، یا عبادتگاه خدا را بسازد (دوم سموئیل 7: 11-13).

(ب) در عین حال، وعدۀ خدا مبنی بر این که سلسله و خاندان داود تا به ابد پایدار خواهند ماند، مشروط بود. آن بستگی به اطاعت وفادارانۀ داود و فرزندانش داشت. ابدی بودن این عهد فقط به این معنی بود که خدا می خواست برای همیشه یکی از فرزندان داود را مادامی که این فرمانروایان به خدا وفادار و مطیع بمانند، در اورشلیم بر تخت سلطنت نگاه دارد.

(3) خاندان داود برای چهار قرن متوالی بر تخت سلطنت یهودا باقی ماندند. یهودا بخش جنوبی پادشاهی تجزیه شدۀ اسرائیل بود که یک بار بعد از مرگ شائول (بابهای 2-4)، و سپس یک بار دیگر به دنبال مرگ سلیمان، پسر داود رخ داد. پادشاهی یهودا نام خود را از طایفۀ یهودا که بیشترین بخش حکومت جنوبی را تشکیل می داد، می گرفت. یهودا طایفه ای بود که خدا از طریق آن عهد خود را با قوم تداوم می بخشید، پادشاهی ابدی خود را پایدار می ساخت و بعدها مسیحای موعود را به ظهور می رساند (م.ک با زکریا 10: 4؛ متی 2: 6؛ عبرانیان 7: 14؛ مکاشفه 5: 5). مرکز حکومت یهودا در اورشلیم بود. اما هنگامی که پادشاهان یهودا از قبیل منسی شریر و آنانی که بعد از یوشیای پادشاه سلطنت کردند، به واسطۀ بت پرستی و نااطاعتی از شریعت خدا، به سرکشی علیه او ادامه دادند، سرانجام خدا تخت سلطنت را از آنها گرفت. او اجازه داد تا نبوکدنصر، پادشاه بابل به سرزمین یهودا هجوم آورده به شهر اورشلیم حمله کند (586 ق.م.) و در آخر شهر را به همراه عبادتگاهش در 586 ق.م. ویران کند (ر.ک به 2پادشاهان 25؛ 2تواریخ 36). بعد از بردگی در مصر، این اولین بار بود که قوم خدا زیر سلطۀ فرمانروایان بیگانه می رفت.

رابطۀ عیسی مسیح با این عهد. فقط یک بخش از عهد خدا با داود به کلی بی قید و شرط بود. خدا گفت که در آخر، پادشاهی داود برای ابد پایدار خواهد شد:

(1) نکتۀ مهم وعدۀ خدا این بود که مسیحای موعود (یعنی، «آن مسح شده» منجی) پادشاه ابدی از سلسلۀ خاندان داود ظهور خواهد کرد. این پادشاه نه تنها بر اسرائیل بلکه بر تمام پیروان خدا از همۀ ملت ها، سلطنت خواهد کرد (م.ک با اشعیا 9: 6-7؛ 11: 1 و 10؛ میکائیل 5: 2 و 4). او از شهر بیت لحم بیرون خواهد آمد (میکا 5: 2 و 4). و سلطنتش تا اقصای زمین خواهد رسید (زکریا 9: 10). او «یهوه عدالت ما» نامیده خواهد شد (ارمیا 23: 5-6) و رستگاری از گناه را به ارمغان خواهد آورد (زکریا 13: 1). تحقق وعدۀ خدا به داود، با تولد عیسی مسیح شروع شد، که توسط جبرئیل فرشته به مریم، دختر با خدایی از سلسلۀ خاندان داود، اعلام شد (لوقا 1: 30-33؛ م.ک با اعمال 2: 29-35).

(2) وعدۀ خدا به داود، وعده ای را که در پیدایش 3: 15 مبنی بر پیشگویی شکست شیطان توسط نسل زن آمده است، توسعه و گسترش می داد. همچنین، این عهد تداوم وعده ای بود که به ابراهیم و فرزندانش داده شد (ر.ک به مقالۀ عهد خدا با ابراهیم، اسحاق و یعقوب).

(3) تحقق این وعده شامل قیام مسیح از مردگان و صعود او به جای حقیقی خود در دست راست پدر (اعمال 2: 29-33)، رفیع ترین جایگاه در آسمان، می شد. او اکنون از این جایگاه همچون شاه شاهان و رب الارباب فرمانروایی می کند. اولین کار بزرگ مسیح به عنوان خداوند متعال (بالا برده شده به بلندترین جای ها) فرستادن روح القدس بود تا در پیروانش زندگی کرده و آنها را برای انتشار پیغامش قوت بخشد (اعمال 1: 8؛ 2: 4 و 33؛ ر.ک به جدول کار روح القدس).

(4) تمام مردم به عنوان بخشی از سلطنت مسیح به بازگشت از گناه و پذیرش مسیح به عنوان منجی و خداوند (یعنی، آمرزندۀ گناهان و پیشوای زندگی شان) و دریافت روح القدس دعوت شده و فرا خوانده می شوند (اعمال 2: 32-40).

(5) پادشاهی ابدی مسیح عبارت است از:

(الف) حاکمیت کنونی او بر ملکوت خدا (ر.ک به مقالۀ ملکوت خدا) و رهبری بر کلیسا

(ب) سلطنت هزاره ای او (هزار ساله) بر همۀ ملت های روی زمین در آینده (مکاشفه 2: 26-27؛ 20: 4) و (ج) سلطنت ابدی در آسمان و زمین جدید (مکاشفه 21-22).