قسمت دوم مفهوم عددها در کتاب مقدس: از عدد 4 تا عدد 144000

قسمت دوم مفهوم عددها در کتاب مقدس: از عدد 4 تا عدد 144000

عدد چهار: از نشانه های کمال در کتاب مقدس است. نام خدا (یهوه) در زبان عبری دارای چهار حرف است (YHWH). چهار رود در باغ بدن جریان داشت (پیدایش 2: 10) حزقیال در رؤیای خود از جلال خدا چهار مخلوق زنده را دید (باب 1) و این چهار موجود را می توان با موجودات زندۀ موجود در مکاشفه 9: 6 مقایسه کرد. عدد چهار در نشانه های نبوتی و ادبیات مکاشفه ای رقم ثابتی است. چهار آهنگر و چهار شاخ (زکریا 1: 18-21)، چهار ارابه (زکریا 6: 1-8) چهار شاخ مذبح (مکاشفه 9: 13)، چهار فرشتۀ مخرب (مکاشفه 9: 14) و سفره ای چهار گوش در رؤیای پطرس. برخی عدد 4 را عدد خلقت یا طبیعت می دانند.

عدد پنج و ده: این دو عدد و مضارب آن ها اغلب در سیستم دهگان فلسطینی ها استفاده می گردید. در عهد عتیق به ده پاتریارخ قبل از طوفان نوح اشاره شده است. ده بلا بر مصریان نازل گردید و ده فرمان بر یهودیان، ده یک (پیدایش 14: 20؛ 28: 22؛ لاویان 27: 30؛ 2تواریخ 29: 5؛ ملاکی 3: 10)، زنی که ده درهم داشت (لوقا 15: 9)، ده خادم و ده شهر (لوقا 19: 11-27). ده باکره که پنج نفر آنان عاقل و پنج نفر نادان بودند (متی 25: 2) نمونه های دیگری می باشند.

برخی عدد ده را علامت قدرت های دنیوی می دانند (در مورد 10 شاخ).

عدد شش: خدا زن و مرد را در روز ششم آفرید (پیدایش 1: 27). شش روز برای کار کردن به انسان داده شد (خروج 20: 9؛ 23: 12؛ 31: 15؛ لوقا 13: 14). خادمان یهودی قبل از آزادی، شش سال خدمت می کردند. عدد شش ارتباط نزدیکی با انسان دارد و برخی آن را نشانۀ نقص و کمبود می دانند.

عدد هفت: جایگاه ویژه ای در میان اعداد کتاب مقدس دارد. همراه با کاملیت، تمامیت و کمال ذکر شده است. در شرح خلقت، خدا در روز هفتم از کار خود آرامی گرفت. اساس آرامی انسان در روز سبت (خروج 20: 10)، سال سبت (لاویان 25: 2-6) و سال یوبیل (لاویان 25: 8) بر همین موضوع استوار است. عید نان فطیر و عید خیمه ها هفت روز به طول می کشید (خروج 12: 15، 19؛ اعداد 29: 12). روز کفاره در ماه هفتم بود (لاویان 16: 29). عدد هفت اغلب در ارتباط با مراسم مذهبی عهد عتیق ذکر شده است (لاویان 4: 6؛ اعداد 28: 11؛ لاویان 14: 7). نعمان بایستی هفت بار در رود اردن غسل می کرد (2پادشاهان 5: 10). هفت کاهن با هفت شیپور هفت روز اریحا را دور زدند و روز هفتم هفت مرتبه شیپور نواخته شد (یوشع 6: 4). تشکیلات لاویان در عهد عتیق بر اساس عدد هفت بنا شده بود. هفت نامه به هفت کلیسا، هفت شیپور، هفت پیاله، هفت چراغدان، هفت فرشته، هفت ستاره و هفت رعد از نمونه های دیگر هستند. کتاب مقدس با هفت روز خلقت شروع می شود و با کتاب مکاشفه که پر از هفت است خاتمه می یابد.

عدد هشت: هشت انسان به واسطۀ کشتی نوح نجات یافتند (1پطرس 3: 20). ختنۀ پسر بچه های یهودی در روز هشتم انجام می گرفت (پیدایش 17: 12؛ فیلیپیان 3: 5). در رؤیای حزقیال در هیکل جدید، کاهنین هدایای خود را در روز هشتم تقدیم می کردند (حزقیال 43: 27).

عدد دوازده: سال یهودی به دوازده ماه تقسیم می شد و هر روز دوازده ساعت بود (یوحنا 11: 9). اسرائیل دوازده پسر داشت (پیدایش 25: 23-27؛ 42: 13، 32) و قوم خدا شامل دوازده قبیله بود (پیدایش 49: 28). مسیح دوازده شاگرد داشت (متی 10: 1). عدد دوازده با انتخاب الهی ارتباط دارد و بعضی آن را نشانۀ قوم خدا (اسرائیل یا کلیسا) و عدد نهایت کمال می دانند.

عدد چهل: اغلب همراه با تحول جدیدی در تاریخ اعمال مقتدرانۀ خدا و به خصوص در ارتباط با نجات مانند طوفان، رهایی از مصر، ایلیا و عصر نبوتی، مسیح و تولد کلیسا ذکر شده است. چهل روز باران (پیدایش 7: 17)، روزۀ موسی (خروج 24: 18؛ 34: 28؛ تثنیه 9: 9)، جاسوسان اسرائیلی (اعداد 13: 25) دعای موسی برای اسرائیل (تثنیه 9: 25)، سفر ایلیا به حوریب (1پادشاهان 19: 8)، دراز کشیدن حزقیال (حزقیال 4: 6)؛ و هشدار یونس به نینوا (یونس 3: 4)، اقامت مسیح در بیابان قبل از وسوسه (متی 4: 2) ظهور او پس از قیامش (اعمال رسولان 1: 3) را می توان به عنوان نمونه بیان  کرد.

عدد هفتاد: اغلب همراه با دستورات خدا به دنیا است. بعد از طوفان نوح، دنیا با هفتاد نسل نوح پر گردید (پیدایش 10). هفتاد یهودی به مصر رفتند (پیدایش 46: 27). هفتاد شیخ به موسی در داوری میان قوم کمک می کردند (اعداد 9: 16). قوم یهودا هفتاد سال در بابل اسیر بودند (ارمیا 25: 11؛ 29: 10). هفتاد هفته برای بیان کامل گردیدن رهایی از طریق مسیح استفاده گردیده است (دانیال 9: 24). عیسی هفتاد شاگرد خود را فرستاد تا راه او را آماده سازند (لوقا 10: 1). بخشش تا هفتاد هفت مرتبه توسط عیسی ذکر گردید (متی 18: 22).

عدد یکصد و چهل و چهار: یعنی دوازده تقویت و تأکید شده است.

عدد هزار: عدد هزار حد اعلای عظمت و بزرگی است.

عدد یکصد و چهل و چهار هزار: نشانۀ تمام کلیسا است.

به هر حال چون کتاب مقدس مستقیماً به شرح ارزش نشانه ای ارقام نمی پردازد، نمی توان با قاطعیت در این مورد سخن گفت.

استفادۀ رمزی با پوشیده از اعداد:

تئوری اعداد رمزی در واقع یک سیستم تفسیری برای یافتن حقایق پنهان از طریق نمودهای عددی است. این در سیستم گماتریا (Gematria) بر اساس دو فرضیه استوار است:

1) استفاده از اعداد در کتاب مقدس بر اساس طرح خاصی است.

2) طرح عددی موجود در کتاب مقدس دارای اهمیت الاهیاتی است.

در این سیستم حروف یونانی و عبری دارای ارزش عددی نیز هستند بدین ترتیب مفسرین قادرند حقایق پنهانی را در متون کتاب مقدس بیابند. این سیستم نیز توسط پیتاگوراس ابداع شد و نویسندگان یهودی فلسطینی نیز در دوران فتوحات اسکندر آن را بسط و گسترش دادند.

مسلم است که یوحنای رسول در هنگام نگارش مکاشفه به خوبی می دانست که عدد 666 دارای مفهومی نهفته و سِرّی است (مکاشفۀ 13: 17-18). در واقع تنها مثال مؤثق برای استفادۀ رمزی از اعداد نیز مربوط به نام وحش است. نظریات مختلفی در مورد مفهوم واقعی این رقم مطرح گردیده است؛ بعضی آن را با نام نرون، کالیگولا، دو میتیان و امپراطوری روم ارتباط داده اند. همان طور که گفته شد استدلال آن ها بر این واقعیت قرار دارد که همانند زبان لاتین در زبان یونانی و عبری نیز اعداد به وسیلۀ حروف الفباء، نمایش داده شده و ارزش کلی ارقام مربوط به حروف اسمی مختلف، می توانند رقم 666 را حاصل کنند. برای مثال Qsr.nron (تلفظ عبرانی قیصر نرون) چنین جمع می گردد: 200+ 60+ 100 و 60+ 6+200+ 50. ویلکک (Wilcock) کاملاً با این نظریه مخالف است، او معتقد است که رقم 666 به معنی نرون، کالیگولا و یا روم نیست. این رقم فقط مربوط به وحش است او به رقم 666 ارزش نشانه ای می دهد. از نظری وی مذاهب دروغین به وسیلۀ نشانه های وحش و رقم 666 به نصویر کشیده شده اند.

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس