رابطۀ خدا با رنج بندگانش

رابطۀ خدا با رنج بندگانش

(۱) اولین چیزی که باید به خاطر بیاوریم این است: خدا همچنان در مصیبت های ما حضور دارد و کار می کند. حتی اگر چه شیطان به عنوان «خدای این جهان توصیف شده است» (دوم قرنتیان ۴: ۴)، او فقط زمانی که خدا اجازه دهد می تواند ما را به زحمت بیاندازد (م.ک با ایوب ۱-۲؛ به مقاله های مشیت خدا و ارادۀ خدا). خدا در کلام خود وعده داده است که اجازه نخواهد داد ما فراتر از آنچه که بتوانیم با کمک او تحمل کنیم، آزموده شویم (اول قرنتیان ۱۰: ۱۳).

(۲) هم چنین خداوند وعده داده است که همۀ رنج ها و سختی های کسانی که او را دوست دارند و پیروی می کنند به خیر بیانجامد (رومیان ۸: ۲۸). یوسف این حقیقت را از طریق رنج های خود دریافت (م.ک با پیدایش ۵۰: ۲۰)، علاوه بر این نگارندۀ عبرانیان نشان می دهد که خدا چگونه بخش های پر درد زندگی ما را برای خیریت و رشد به کار می برد (عبرانیان 12: 5). اگر ما اجازه بدهیم، رنج ما را در جهت مثبت تغییر خواهد داد و ثمرۀ بهتر و قوی تری در زندگی ما ایجاد خواهد کرد.

(3) هم چنین خدا وعده داده است که در سختی ها کنار ما باشد و «در وادی سایۀ موت» با ما راه رود (مزامیر ۲۳: ۴؛ م.ک با اشعیا ۴۳: ۲). او این کار را توسط روح مقدس خود که ما را در همۀ سختی هایمان تسلی می بخشد، انجام می دهد (دوم قرنتیان ۱: ۴). خدا به هر یک از فرزندانش فیض و قوت کافی برای این که بتوانند همۀ سختی های زندگی را تحمل کنند، عطا می کند (اول قرنتیان ۱۰: ۱۳؛ دوم قرنتیان ۱۲: ۹).

(4) در آخر، فراموش نکنید که خداوند عیسی در رنج شما شریک است. هنگامی که ما نزد او دعا می کنیم کاهن اعظمی داریم که هم درد ما است (یعنی میانجی بین ما و خدای پدر) که در هر نوع مشکل و وسوسه ای که ما با آن مواجه هستیم تجربه شده است (عبرانیان ۴: ۲۵). ما هرگز بیشتر از او متحمل زحمت نخواهیم شد، زیرا او هرگز تسلیم فشار و وسوسۀ گناه نشد. هنگامی که او به جای ما مرد او بار گناهان همۀ بشریت را بر خود گرفت. ما می توانیم از طریق رنج و زحمتی که او برای ما متحمل شد آسایش، یاری و شفا بیابیم (اشعیا ۵۳: ۵)، زیرا او «غم های ما را بر خود گرفت و دردهای ما را بر خویش حمل نمود» (اشعیا ۵۳: ۴).

رشد از طریق رنج

یک تجربۀ پر درد و رنج بسته به واکنش شخص می تواند موجب تباهی یا برکت شود. مشکل این است که اکثر مردم وقت خود را صرف می کنند تا بفهمند چرا رنج می بردند، به جای این که ببینند چگونه باید واکنش صحیح نشان دهند. در پی دلیل بودن می تواند ما را مأیوس نماید زیرا ممکن است هرگز آن دلایل را به طور کامل درک نکنیم. کتاب مقدس همواره به ما تعلیم می دهد تا تمرکز ما بر این باشد که چگونه می توانیم از طریق مشکلات و شرایط پر درد و رنج به خدا نزدیک تر شویم. در واقع سؤال یک مسیحی نباید این باشد که: «آیا خدا مسئول مشکلات من است؟» تمام توجه او باید به این باشد که: «من باید چه واکنشی نسبت به آن داشته باشم تا بتوانم کاملاً آن چه خدا می خواهد بشوم؟»

در صورتی که ما به خدا توکل نماییم، درد و رنج می تواند برای اهداف مثبت بسیاری به کار برده شود، شامل:

(۱) جلب توجه ما

(۲) فرصتی به خدا برای نشان دادن قدرت خود (یوحنا ۹: ۱-۳)

(۳) آزمایش تمامیت یا تعالی شخصیت ما (ایوب ۲: ۱-۳)

(۴) ساختن شخصیت و ایجاد استقامت (رومیان ۵: ۳-۵)

(۵) ایجاد انضباط (عبرانیان ۱۲: ۱۰ و ۱۱)

(۶) از بین بردن غرور خودخواهانه (دوم قرنتیان ۱۲: ۷)

(۷) رشد به سوی کمال (یعقوب ۱: ۲-۴)

(۸) بنای ایمان (اول پطرس ۱: ۳-۷)

(۹) کمک به ما برای رابطه با مسیح و بیشتر به شباهت او شدن (رومیان ۸: ۲۸ و ۲۹)

(۱۰) مهیا نمودن فرصت هایی برای خدمت و تسلی دیگران (دوم قرنتیان ۱: ۳-۶)

(۱۱) معطوف نمودن توجه ما از امور زمینی به امور ابدی (دوم قرنتیان ۴: ۱۷ و ۱۸)

(۱۲) بازگرداندن عصیانگران به سوی خدا (اول قرنتیان 5: 1-5، 13) تدارک امید و فرصت برای پاداش ابدی بزرگتر. گاهی اوقات به نظر می رسد سختی ها بی هدف هستند و نمی توانیم هیچ پاسخی برای آن ها در این زندگی پیدا کنیم اما اگر موجب شوند که ما به خدا بیشتر تکیه کنیم، هنگامی که در ابدیت به مسیح ملحق شویم عزت بیشتری کسب خواهیم کرد. آن موقع درک خواهیم کرد «که دردهای زمان حاضر نسبت به آن جلالی که در ما ظاهر خواهد شد هیچ است» (رومیان ۸: ۱۸).

چگونگی پیروزی شخص بر رنج خود

هنگام تجربۀ آزمایش هایی که موجب درد و پریشانی شدید در ما می شوند، چه قدم هایی را می توانیم برای تحمل رنج و حتی پیروزی بر آن برداریم؟

(۱) ابتدا دلایل گوناگون رنج بشر (ر.ک به بخش ۳ در بالا) و چگونگی آن ها با موقعیت خود را در نظر بگیرید. در صورتی که بتوانید دلیل مشخصی پیدا کنید می توانید واکنش مربوط به آن را دنبال نموده و آن را به تجربه های مثبت تبدیل نمایید.

(۲) ایمان داشته باشید که هر اندازه شرایط شما سخت باشد خدا به راستی مراقب شما است (رومیان ۸: ۳۶؛ دوم قرنتیان ۱: ۸-۱۰؛ یعقوب ۵: ۱۱؛ اوا پطرس ۵: ۷). رنج هرگز نباید موجب شود که شما محبت خدا را نسبت به خود، انکار نموده یا او را به عنوان منجی و خداوند خود، آمرزندۀ گناهان شما و پیشوایتان رد نمایید.

(۳) با دعای قلبی و حقیقی به سوی خدا بازگردید و به دنبال رابطه ای عمیق تر با او باشید. سپس مادامی که انتظار می کشید که او شما را از آن موقعیت رها نماید، صبور باشید (ر.ک به مزامیر ۲۷: ۸-۱۴؛ ۴۰: ۱-۳؛ ۱۳۰).

(۴) از خدا بخواهید تا به شما کمک نموده و قوت لازم را برای تحمل هر مشکلی عطا نماید، تا زمانی که او تصمیم بگیرد شما را از آن رنج نجات بخشد (اول قرنتیان ۱۰: ۱۳؛ دوم قرنتیان ۱۲: ۷-۱۰). همیشه به خاطر داشته باشید «که در همۀ این امور از حد زیاده نصرت یافتیم، به وسیلۀ او که ما را محبت نمود» (رومیان ۸: ۳۷؛ م.ک با یوحنا ۱۶: ۳۳)‌ بیشترین قوت ما در ایمان و بالاترین تجلیل برای خدا با از میان برداشتن گناه یا فرار از آن نشأت نمی گیرد بلکه با شهادت بر قدرت خدا از طریق ضعف های انسان حاصل می شود (دوم قرنتیان ۴: ۷).

(۵) کلام خدا را بخوانید. به خصوص مزامیری را که در سختی ها تسلی بخش است (برای مثال مزامیر ۱۱؛ ۱۶؛ ۲۳؛ ۲۷؛ ۴۰؛ ۴۶؛ ۶۱؛ ۹۱؛ ۱۲۱؛ ۱۲۵ و ۱۳۸).

(۶) از طریق دعا، خواندن کتاب مقدس، هدایت روح القدس و مشورت با مسیحیان روحانی بالغ؛ در جستجوی حکمت خدا و روشن بینی برای شرایط شخصی خود باشید‌.

(۷) در صورتی که از مشکل جسمانی رنج می برید مراحلی را که در مقالۀ شفای خداوند طرح شده پیروی کنید.

(۸) مادامی که در مشکلات رنج می برید، پیشگویی مسیح را به خاطر بیاورید که گفت: «در جهان برای شما زحمت خواهد شد» (یوحنا ۱۶: ۳۳) اما با اشتیاق فراوان چشم به راه زمانی باشید که خدا «هر اشکی را از چشمان (شما) پاک خواهد کرد و بعد از آن موت نخواهد بود و ماتم و ناله و درد دیگر رو نخواهد نمود» (مکاشفه ۲۱: ۴).