در پیدایش 1: 26 خدا می فرماید انسان را شبیه خود آفریده. پس چرا کمی جلوتر در پیدایش 3: 22 با خوردن میوه درخت شناخت نیک و بد، از اینکه انسان شبیه خدا شده، مورد ملامت قرار می گیرد؟

مهم است که در تفسیر کلام خدا به زمینه و آیات قبل و بعد آیه مورد نظر نیز توجه نمود. وقتی پیدایش 1: 26 را مطالعه می کنیم متوجه می شویم که خدا در این آیه اولاً اشاره به شباهت به خدا می کند و نه اینکه خود تبدیل به خدا می شویم. شباهت به خدا با خودِ خدا شدن تفاوت دارد. در ضمن در این آیه اشاره دارد به اینکه از این نظر انسان شبیه خدا آفریده شده که بر ماهیان دریا و پرندگان آسمان و بهایم و بر تمامی زمین و همه حشراتی که بر زمین می خزند حکومت نماید. یعنی در بخش حکومت بر تمام حیوانات زمین شبیه خدا می باشند.

اما در پیدایش 3: 22 انسان از این نظر شبیه خدا شده که عارف نیک و بد شده و هدفش این بوده که جای خدا را در شناخت نیک و بد بگیرد. در اینجا مسئله شباهت به خدا نیست بلکه گرفتن جایگاه الوهیت در شناخت نیک و بد می باشد. انسان با شناخت نیک و بد در حیطه گناه می افتد. پیش از خوردن میوۀ درخت شناخت نیک و بد، انسان نه می دانست خوب چیست و نه بد! ولی وقتی میوه درخت را خورد متوجه شد که عریان است و نیز وارد حیطه گناه شد و بدی را شناخت که در برابرش خوبی نیز مفهوم پیدا کرد. اما خدا فراتر از همه اینها، دانای مطلق می باشد و او قادر است که بدون آنکه در گناه دخیل بوده باشد، شناخت مطلقی از خوبی و بدی داشته باشد.

پاسخ از کشیش ورژ باباخانیان