اعیاد یهود در کتاب مقدس- اعیاد و روزهای مقدس ماه هفتم

ب) اعیاد و روزهای مقدس ماه هفتم:

عید کرناها (اعداد 29: 1)

این عید شروع سال ملی و غیر مذهبی یهود بود که در اولین روز از هفتمین ماه سال، یعنی ماه تیشری برگزار می شد. در لاویان 23: 23-25 و اعداد 29: 1-6 تنها اشاره به عهد عتیق به این روز یافت می شود که شامل قوانین، دعاها و سنن مربوط به این روز می باشند. نواختن شوفار (کرنا) از جشن شاخ قوچ، جای خاصی در این مراسم داشت (مانند سال یوبیل و اول ماه). در واقع در تقویم عبری، نیسان یعنی اولین ماه بهار، آغاز سال است (خروج 12: 2)؛ اما به دلیل اینکه تیشری نشان دهنده آغاز فصل بارندگی، شخم زدن و کاشت زمین است، جانشین نیسان به عنوان ماه سال گشته است. این ماه به علت کثرت احکام و مراسم معروف است. اولین روز عید، اختصاص به آرامی مقدس و نواختن کرنا داشت. در این عید، قربانی های معمول روزانه و شبانه و قربانیهای معمول آغاز ماه به جز قربانی گناه، یعنی دو گاو جوان و یک قوچ و هفت بره نرینه یکساله همراه با گوشت آنها و هدایای ریختنی (اعداد 28: 11) گذرانیده می شد.

روز کفاره (لاویان 16؛ 23: 27-32)

بزرگترین اقدام قوم برای کفاره گناه بود. در دهمین روز از ماه هفتم یعنی تیشری انجام می شد و از شب نهم تا شب دهم از این ماه روزه اعلام می گردید. در این روز برای قوم، کاهن و خیمه اجتماع “که با ایشان در میان نجاسات ایشان ساکن است” (لاویان 16: 16)، کفاره می شد. مراسم آن شامل دو قسمت می گردید؛ قسمتی از آن برای کاهن اعظم که از یک هفته قبل در خیمه ساکن می گشت خود را حمام کرده و لباسهای معمولی خود را در می آورد. پس از آن لباس سفید و کتانی خود را پوشیده و گاوی را برای خود و خانواده اش به عنوان قربانی گناه می گذرانید. سپس کاهن با مجمر بخور وارد قدس اقداس می گردید. ابر بخور بایستی تمام فضای اطاق را پر می ساخت تا او نمیرد. پس از آن با خون قربانی گناه بازگشته و آن را بر تخت رحمت می پاشید. این کار در واقع سمبلی از پاکی قدس اقداس بود که با حضورش در میان قوم گناهکار ناپاک گردیده بود. پس از آن کاهن اعظم دو بز را به عنوان قربانی گناه قوم بر خیمه آورده و بر آن قرعه می انداخت یکی از آنان برای یهوه و دیگری برای عزاریل انتخاب می گردید. بزی که قرعه یهوه به او می افتاد ذبح شده و کاهن اعظم مراسم پاشیدن خون آن را همانند خون گاو تکرار می کرد. اما بز عزایل بر مذبح گذاشته شده و کاهن اعظم با گذاشتن دستهای خود بر سر آن گناهان قوم را اعتراف می کرد، سپس این بز زنده را به بیابان برده و نشانه دور شدن دائمی گناهان قوم، آن را رها می کردند (لاویان 16: 1-28؛ اعداد 29: 7-11). زمانی که مراسم به پایان می رسید کاهن اعظم لباسهای کتانی خود را در آورده و غسل می کرد. بعد از آن لباسهای رسمی خود را می پوشید و سپس قربانیهای معمول تقدیم می گردیدند. هر دو بز کفاره بوده و به خداوند تقدیم می گشتند، بز اول سمبلی از کفاره گناهان و بز دوم سمبلی از دوری کامل گناهان اعتراف شده بود.

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس