خلاصۀ کتاب چالش ۴۰ روزۀ دعا: چکمه‌های لاستیکی خود را به پا کن (روز هفتم)

خلاصۀ کتاب چالش ۴۰ روزۀ دعا: چکمه‌های لاستیکی خود را به پا کن (روز هفتم)

مرقس 16: 20

در دهکده ای خشکسالی رخ داده بود و همۀ بذرهای کاشته شده به خاطر بی آبی از بین می رفتند. کشیش دهکده مردم را دعوت به دعای دسته جمعی کرد. همه به غیر از یک پیرمرد ساده که با بارانی و چکمه های لاستیکی به کلیسا آمده بود، با لباس های رسمی روز یکشنبۀ خود در کلیسا حاضر شده بودند. جماعت کلیسا به آن پیرمرد خندیدند و به او گفتند چرا با این لباس ها به کلیسا آمده ای؟ جواب داد: نمی خواهم در راه بازگشت به خانه ام سراپا خیس به مقصد برسم. بعد از جلسۀ دعا، همۀ حاضرین خیس به منزل رسیدند به استثنای آن پیرمرد!

وقتی درخواست یا رؤیایی از خدا داریم و طوری عمل می کنیم که مطمئنیم خدا آن را عملی خواهد ساخت، در واقع به خدا احترام می گذاریم.دعای محض نکنیم، بلکه به همراه آن، عمل ایمان هم داشته باشیم.

برای روشن شدن مطلب چند نمونه برایتان می آورم: برای کاری که علاقه داری استخدام شوی، لباس آن کار را پیشاپیش بخر یا این که برای خانۀ جدیدی که از خدا می خواهی، مبلمان مورد علاقه ات را پیشاپیش بخر. اگر رؤیایی در سر داری، کتاب هایی که در مورد رؤیای تو توضیحات بیشتری می دهند و به تو آشنایی بیشتر در مورد آن می دهند خریداری کن و بخوان و …………

در انجیل مرقس می فرماید شاگردان رفتند (یعنی عملی همراه ایمان انجام دادند) و خدا هم با آیات و نشانه ها پیام آن ها را ثابت می کرد.

ما همیشه مایلیم خدا قدم اول را بردارد. ولی این ما هستیم که باید قدم اول را برداریم. وقتی ما حرکت می کنیم، خدا نیز برای احترام به ایمان ما آسمان و زمین را به حرکت در می آورد.

ما می توانیم به حدّی روی زانوانمان دعا کنیم که آن ها بی حس شوند اما اگر این دعاها همراه عمل ایمان نباشند، هیچ پیشرفتی نخواهیم داشت.

پس از زانو زدن و دعا کردن باید بایستیم و قدم اول ایمان را برداریم. یعنی اولین قدم سخت و طولانی ایمان خود را.

وقتی قوم اسرائیل می خواست وارد سرزمین موعود شود، رود اردن در برابرشان قرار داشت (یوشع 3). اما به محض این که کاهنان چند قدم اول خود را در رود اردن گذاشتند (یعنی به ایمان خود عمل کردند) رود اردن باز شد و جماعت به آن سوی رود راهی شدند.

ما دوست نداریم پاهایمان خیس شوند و می خواهیم درحالی که در زمین خشک هستیم خدا رود را برای ما بشکافد و ما با پاهای خشک به آن طرف رود برسیم.

عزیزان خدا منتظر ما است که پاهایمان خیس شوند! ( این ما هستیم که قدم اول را باید برداریم).

در این جا می خواهم شهادتی از زندگی خود با شما در میان بگذارم: هر ساله کلیسای ما به مناسبت روز صعود مسیح، برای جماعت خود پیک نیک برگزار می کند و همۀ ما با هم جمع می شویم و به پارکی می رویم و از وجود هم لذت می بریم و سرودهای پرستشی می خوانیم و کباب می خوریم و با هم بازی می کنیم و با یکدیگر مشارکت داریم. اما بعضی اوقات سازمان هواشناسی کشوری اعلام می کند که هوا بارانی و به همراه باد و طوفان خواهد بود. اما ما دعا می کنیم و از خدا روز خوبی را درخواست می کنیم و حرکت ایمان را انجام می دهیم و وسایل خود را شبِ قبل از روز پیک نیک آماده می کنیم و روز بعد بدون توجه به آنچه سازمان هواشناسی اعلام کرده، به طرف محل پیک نیک حرکت می کنیم. آن چه قابل توجه است این که تمام مدتی که ما در پارک هستیم، هوا عالی است و قطره ای باران نمی بارد و اثری از باد و طوفان نیست. اما به محض این که روز ما به پایان می رسد و وسایل خود را جمع می کنیم و وارد اتومبیل های خود می شویم، باران شروع به باریدن می کند. اعضای کلیسای ما نه فقط یک بار بلکه بارها شاهد این رخداد بوده اند. بله عزیزان، خدا برای آنانی که با ایمان حرکت می کنند و به ایمان خود عمل می کنند، احترام قائل است.

اگر می خواهی خدا وارد عمل شود، قدم اول را خودت بردار.

نوشتۀ مارک بَتِرسون

ترجمۀ آرمینه باباخانیان به همراه تجربیات شخصی مترجم که به شکل تیره در متن برجسته شده