این سؤالِ جالب شامل دو وجه است. مهم است به یاد داشته باشیم که سؤال این نیست که آیا عیسی مسیح گناه کرد یا نه. هر دو وجه، همان طور که کتاب مقدس به روشنی بیان می‌‌کند، با هم در توافق هستند که عیسی مسیح گناهی مرتکب نشد (دوم قرنتیان فصل 5 آیه 21؛ اول پطرس فصل 2 آیه 22). سؤال این است که آیا عیسی مسیح قادر به گناه کردن بود؟ برخی معتقدند که عیسی مسیح قابلیت ارتکاب گناه را نداشت و اصولاً نمی توانست گناه کند. و در مقابل برخی نیز بر این باورند که عیسی مسیح توانایی و قابلیت ارتکاب گناه را داشت اما گناه نمی کرد. کدام دیدگاه درست است؟ کتاب مقدس به روشنی و وضوح بسیار به ما می گوید که عیسی مسیح نمی‌توانست گناه کند. اگر او می‌توانست گناه کند، تا همین امروز هم قادر به گناه کردن بود، چون او ماهیت و ذات خود را همان طور که قبل از مصلوب شدن و رستاخیزش بود، حفظ کرده است. او خدا در جسم انسان بود و تا ابد همان گونه خواهد ماند. او دارای ذات کامل الهی و طبیعت کامل انسانی، تفکیک ناپذیر از یکدیگر، در یک شخص به نام عیسی مسیح می باشد. معتقد بودن به اینکه عیسی مسیح می‌توانست گناه کند، همانند این است که معتقد باشیم خدا می‌‌تواند گناه کند. “زيرا خشنودی خدا در این بود که با همۀ کمال خود در او ساکن شود.” (کولسیان 1: 19). کولسیان 2: 9 می افزاید: “زیرا الوهیت با همۀ کمالش به صورت جسمانی در مسیح ساکن است”.

اگر چه عیسی مسیح یک انسان کامل است، اما او با طبیعت گناهکاری که ما با آن متولد شده ایم، به دنیا نیامد. او قطعاً همان طور که ما وسوسه می‌شویم، وسوسه شد، یعنی شیطان او را مورد آزمایش قرار داد، اما او بی گناه باقی‌ ماند، زیرا خدا نمی‌تواند گناه کند. گناه کردن با اصل ذات او در تناقض است ( متی 4: 1؛ عبرانیان 2: 18، 4: 15؛ یعقوب 1: 13). گناه در لغت به معنای تخطی از قانون شریعت است. خدا شریعت را بنا نهاد، و طبعاً قوانین شریعت روش خدا است. بنا براین، گناه کردن بنا به اصل ذات الهی برای او میسر نیست.

وسوسه شدن، به خودی خود، گناه نیست. شاید شخصی شما را به انجام کاری مانند قتل یا انحراف جنسی‌ که هیچ تمایلی به انجام آن ندارید، وسوسه کند. شما احتمالاً اصلاً هیچ تمایلی به شرکت در آن امور ندارید، اگرچه کسی‌ امکان انجام آن را پیش روی شما قرار داده باشد و وسوسه شوید. حداقل دو معنا برای کلمۀ “وسوسه شده” وجود دارد:

۱- داشتن یک پیشنهاد گناه آلود که توسط شخصی‌ یا چیزی خارجی‌ و یا توسط طبیعت گناه کار خودتان به شما پیشنهاد می‌‌شود.

۲- در نظر داشتن شرکت در انجام آن عمل گناه آلود، یا لذت و پیامد‌های آن در ذهن به نحوی که گویی آن عمل در ذهن فرد انجام می‌پذیرد.

معنای اول هیچ عمل یا فکر گناه آلودی را توصیف نمی‌‌کند؛ ولی‌ معنای دوم این گونه نیست. اگر شما در مورد گناهی فکر کنید و تصور کنید که چگونه ممکن است بتوانید آن را به انجام برسانید، شما به مرز گناه رسیده اید. وسوسه شدن عیسی مسیح به صورت معنای اول بود، با این تفاوت که او هیچ گاه توسط یک طبیعت گناه کار وسوسه نشد زیرا چنین چیزی در او وجود نداشت. شیطان، او را برای ارتکاب گناه وسوسه کرد، ولی‌ او هیچ تمایل درونی‌ بر انجام آن ها نداشت. بنابراین، او هم مانند ما وسوسه شد، اما بی گناه ماند.

افرادی که معتقدند، عیسی مسیح قابلیت گناه کردن را داشت ولی گناه نمی کرد، بر این باورند که اگر مسیح قادر به گناه کردن نبود، هیچ گاه به واقع نمی‌توانست وسوسه شدن را تجربه کند، و بنابراین نمی‌توانست چالش ها و وسوسه هایی که ما با آنها درگیر هستیم درک کند و با ما در این زمینه همدرد باشد. لازم است به یاد داشته باشیم که برای اینکه کسی‌ متوجه چیزی شود، لزوماً نباید آن را تجربه کند. خدا از همۀ امور آگاه است در حالی‌ که او هیچ گاه تمایلی به انجام گناه نداشته و قطعاً هیچ گاه گناه نکرده است ولی خدا گناه را درک می‌کند و می‌شناسد. او می داند که وسوسه شدن چگونه است. عیسی مسیح می تواند با وسوسه شدن‌های ما همدردی کند چون آن را می شناسد. این بدان معنی نیست که او آن چیزهایی را که ما تجربه کرده ایم، الزاماً تجربه کرده است.

عیسی مسیح می داند که وسوسه شدن چگونه است، ولی‌ او گناه را تجربه نکرده است ولی این حقیقت او را از کمک کردن به ما باز نمی‌‌دارد. ما با گناهانی که برای همۀ انسان ها مشترک است وسوسه شده ایم (اول قرنتیان 10: 13). این گناهان معمولاً به سه دسته قابل تقسیم اند: خواهش چشم، شهورت جسم و غرور زندگانی (اول یوحنا 2: 16). وسوسه و گناه حوّا و وسوسه عیسی مسیح را بررسی کنیدو متوجه خواهید شد که هر دو وسوسه از این سه دسته می‌‌آیند. عیسی مسیح از هر لحاظ همچون ما وسوسه شد، ولی‌ کاملاً مقدس باقی‌ ماند. اگر چه طبیعت آلوده ما تمایل درونی‌ به انجام گناه دارد اما ما توانایی غلبه بر گناه را، به وسیله عیسی مسیح یافته ایم چون ما دیگر بنده گناه نیستیم بلکه بندۀ عدالت هستیم.( رومیان ۶، بویژه آیات ۲ و ۱۶تا۲۲).