سه موضوع اصلی پیغام انبیاء عهدعتیق چه بود؟

سه موضوع اصلی پیغام انبیاء عهدعتیق چه بود؟

پیغام انبیا سه موضوع اصلی در بر داشت:

(1) ماهیت و شخصیت خدا (به مقالۀ صفات خدا)

(الف) آنها خدا را خالق و فرمانروای قادر مطلق جهان (برای مثال، اشعیا ۴۰: ۲۸) و خداوند مقتدر تاریخ معرفی می کردند. این بدان مفهوم است که اقتدار و توانایی کامل دارد تا تمام رویدادهای تاریخ را برای به انجام رساندن اهداف عالی خود جهت دادرسی و نجات روحانی به کار برد (اشعیا ۴۴: ۲۸؛ عاموس ۵: ۲۷؛ عبرانیان ۱: ۶).

(ب) آن ها تعلیم می دادند که خدا قدوس (یعنی پاک، کامل، جدا از بدی)، نیکو (یعنی دارای راستی کامل در اعمال و شخصیت) و عادل (یعنی با انصاف و بدون جانب داری) می باشد. در نتیجه او گناه، ناراستی و ناعدالتی را نمی پذیرد و از آن ها بیزار است. اما از آن جا که قدوسیت و عدالت او با رحمت همراه است، دیر غضب و در داوری صبور است. خدا در ذات خود قدوس است. بنابراین او قوم خود را ملزم می نماید تا خود را به عنوان مقدس خداوند از گناه جدا سازد (زکریا ۱۴: ۲۰؛ اشعیا ۲۹: ۲۲-۲۴؛ ارمیا ۲: ۳). خدا به عنوان بخشی از رابطۀ عهد بی نظیر خود با اسرائیل قومش را ملزم می سازد تا از فرامین او اطاعت نمایند.

(۲) گناه و توبه

انبیای عهد عتیق در غم خدا برای، نااطاعتی، بی وفایی، بت پرستی، ناعدالتی اجتماعی، و فساد اخلاقی مستمرِ قوم او شریک بودند. در نتیجه انبیا با کلامی تند از داوری علیه آن ها سخن می گفتند. پیغام آن ها همانند پیغام یوحنای تعمید دهنده و عیسی بود «توبه کنید تا هلاک نشوید» اگر آن ها از اعمال عصیان گرانۀ خود دست نمی کشیدند و به پیروی از خدا روی نمی آوردند، موجب نابودی خود شده و متحمل داوری خدا می شدند. انبیا داوری های سختی از قبیل ویرانی سامره به دست آَشور (برای مثال هوشع ۵: ۸-۱۲؛ ۹: ۳-۷؛ ۱۰: ۶-۱۵) و ویرانی اورشلیم به دست بابل، را پیشگویی می کردند (برای مثال ارمیا ۱۹: ۷-۱۵؛ ۳۲: ۲۸-۳۶؛ ۵: ۵-۱۲؛ ۲۱: ۲ و ۲۴: ۲۷؛ به نقشه های تبعید پادشاهی شمالی و تبعید پادشاهی جنوبی).

(۳) پیشگویی و امید برای مسیحای موعود («یعنی مسح شده، منجی، مسیح»)

(الف) اگر چه قوم خدا در عهد عتیق به طور کلی به او و شروط عهدشان وفادار نبودند، انبیا هرگز از دادن پیغام امید دست نکشیدند. آن ها می دانستند که خدا وعده های عهدی را که با ابراهیم بسته بود (ر.ک. به مقالۀ عهد خدا با ابراهیم، اسحاق و یعقوب)، از طریق کسانی که به خدا وفادار می ماندند به انجام می رساند. مسیح در زمانی که خدا مقرر نموده بود می آمد و خدا از طریق او نجات روحانی را به همۀ انسان ها می بخشید. انبیا واسطۀ سردرگمی روحانی و هلاکت نسل خود با عصر طلوع امید بعد از آمدن در زمان مسیحا بودند. سخت ترین مشکل آن بود که آن ها اغلب مجبور بودند پیغام خدا را به مردم سرکش و سرسخت برسانند. اگر چه اغلب می دانستند نبوت آن ها رد می شد تا زمانی که بیاید و بگذرد (با اشعیا ۶: ۹-۱۳)،

(ب) انبیا هم مدافعان عهد عتیق (یعنی طریق خدا برای اجازۀ ماندن در رابطۀ درست با خدا به طور عمده از طریق اطاعت و گذراندن قربانی صادقانه تا قبل از آمدن مسیح) و هم طلایه دارانی بودند که راه را برای عهد جدید (یعنی نقشۀ خدا برای نجات روحانی، پیغام امید برای تجدید رابطه با خدا از طریق مسیح) مهیا ساختند. آن ها در زمان حال زندگی می کردند اما به آینده اشاره داشتند (به مقالۀ عهد عتیق و عهد جدید).