غرور یا تکبر عامل سقوط و فروتنی منتهی به سرافرازی است

غرور یا تکبر عامل سقوط و فروتنی منتهی به سرافرازی است

?? «… هر که خود را برافرازد، خوار خواهد شد، و هر که خود را خوار سازد، سرافراز خواهد گردید.» (لوقا ۱۸: ۱۴)

یکی از مهم ترین اهداف توریست ها به غیر از گردش و تفریح، بازدید از آثار تاریخی و موزه هاست.
به کشوری سفر کردم که جزو کشورهای باستانی با قدمتی چند هزار ساله بود.
دیدن عمارت هایی با ستون های سربرافراشته که حاکی از حکومت مقتدر زمانه ی خویش بود، مرا به فکر و سؤال واداشت.
این آثار چه پیام هایی دارند که می خواهند ما انسان‌های امروزی به آن پی ببریم؟
آیا حاکمان و ما این پیام ها را دریافت کرده ایم؟ یا فقط از آن ها به عنوان یک منبع درآمد اقتصادی سود می بریم؟
مهم ترین عامل سقوط این امپراطوری ها چه بود؟
هزاران سؤال یکی پس از دیگری از ذهن من گذشت!!!
قصد ندارم وارد بحث و بررسی پیرامون سیاست آن شوم، چون هیچ تخصص و مهارتی در این امور ندارم.
می خواهم موضوع را از دیدگاه و منظر یک انسان معمولی که از بازدید یک اثر تاریخی در طول سفرش به آن رسیده، با شما سخن گویم.
دلایل سقوط هر حکومتی می تواند بسیار باشد؛ اما این بناهای تاریخی یک نکته قابل توجه را به ما متذکر می شوند،
«غرور»…
در امثال سلیمان ۱۱: ۲ می خوانیم: «تکبر پیش رو هلاکت است، ….».
در دوم پطرس باب ۲ ، در باره ی داوری خدا بر فرشتگانی که گناه کردند، می خوانیم و همین طور انبیاء و معلمین دروغین که باعث اغوا و لغزش نجات یافتگان می شوند.
غرور می تواند در دل هر کسی لانه کند و شخص را به ورطه ی سقوط بکشاند.
ما هر کس که باشیم، مذهبی یا غیر مذهبی، مرد یا زن، با مقام یا بدون منسب روحانی، فقیر و غنی، و..‌.می توانیم در دام غرور بیفتیم.
عیسای خداوند در مَثَل شخص فریسی و باجگیر ( لوقا ۱۸: ۹-۱۴) که هردو در یک مکان مذهبی (می تواند کلیسا، معبد، مسجد و کنیسه نیز باشد) حضور داشتند، درسی عمیق به ما می آموزد.
متضاد غرور، فروتنی است و عاملی است که می تواند پارسایی و عدالت و بخشش خدا را برای ما به همراه داشته باشد.
مسیح گفت که آن باجگیر عادل کرده شده به خانه ی خود رفت، اما آن فریسی مذهبی، در تاریکی و غرور خود ماند.
به همان اندازه که شخص فروتن، رحمت و عدالت و بخشش را از خدا می یابد، به همان میزان شخص مغرور، از آنها بی نصیب می ماند.
اما چگونه می توانیم از رسوخ و نفوذ این گناه بزرگ و مهلک، برحذر باشیم؟!
نکاتی کاربردی را برمی شمارم:
( اگر بطور جمعی یا حتی دونفره این موضوع را عمیقاً مورد بررسی قرار دهیم، نتیجه‌ی مطلوب تری عایدمان می شود.)
۱ – هشدارهای کتاب مقدس و آیات مربوطه درباره‌ی غرور و عواقب آن را مطالعه و بررسی کنیم.
۲ – زندگی افراد برجسته ی کتاب مقدس را به بحث بگذاریم و دلایل پیروزی و سقوط آنها را بررسی کنیم.
۳ – خود را با کلام خدا، زیر نورافکن روح القدس تفتیش کنیم.
۴ – از نزدیک ترین، صمیمی ترین، صادق ترین و صالح ترین دوست خود بخواهیم تا از ما انتقاد سازنده کند. (این می تواند شامل اعضای خانواده نیز باشد.)
۵ – با فروتنی در دعا از خدا بخواهیم تا راه های فسادی که ممکن است در ما یافت شود را به ما نشان دهد.
۶ – با جدیت تمام تصمیم بگیریم تا از هر غرور، فخر فروشی، نگاه به افراد از بالا، خود محوری، خودبزرگ‌بینی و کنترل دیگران، آزاد شده، شفا یابیم.
۷ – وقت گذراندن در حضور خدا، اهداف و نقشه های خدا را برایمان آشکار می سازد.
در نهایت عهد خود را در عشای ربانی تجدید کنیم و با ایمان بپذیریم که او ناممکن ها را در ما ممکن، و ضعف های ما را به قوت تبدیل می کند تا تمامی جلال از آن خداوند باشد.

« پس چون چنین ابری عظیم از شاهدان را گرداگرد خود داریم، بیایید هر بار اضافی و هر گناه را از خود دور کنیم و با استقامت در مسابقه ای که برای ما مقرر شده است، بدویم.»(عبرانیان ۱۲: ۱). ??

یادداشتی از خواهر گرامی مان ر.پ.