عمل خلقت

عمل خلقت:

1) خدا همه چیز را “در آسمان و زمین” آفرید (پیدایش 1: 1؛ اشعیا 40: 28؛ 42: 5؛ 45: 18؛ مرقس 13: 19؛ افسسیان 3: 9؛ کولسیان 1: 16؛ عبرانیان 1: 2؛ مکاشفه 10: 6).

کلمه آفرید (عبری “Bara”) معرف فعالیتی است که فقط توسط خدا قابل انجام است. این موضوع به این معنی است که در لحظه ای خاص خدا مواد و موجوداتی به را به حیات خواند که پیش از آن وجود نداشتند (پیدایش 1: 3).

2) کتاب مقدس خلقت خدا را بی شکل، خالی و پوشیده از تاریکی وصف می کند (پیدایش 1: 2).

در آن زمان جهان و دنیا شکل و نظم کنونی را نداشت. خالی و تهی از موجودات زنده و تاریک بود. بعد از این مرحله ابندایی خدا نور را آفرید تا تاریکی را جدا سازد (پیدایش 1: 3-5)، به جهان شکل بخشد (پیدایش 1: 6-13) و زمین را از موجودات زنده پر ساخت (پیدایش 1: 20-28).

3) شیوه ای که خدا در خلقت استفاده کرد قدرت کلام وی بود. بارها و بارها بر این عبارت تاکید شده است که “و خدا گفت” (پیدایش 1: 3، 6، 9، 11، 14، 20، 24، 26).

به عبارت دیگر خدا به آسمانها و زمین گفت که به وجود آیند. قبل از اینکه کلام خلاق خدا به میان آید آنها وجود نداشتند (مزمور 33: 6، 9؛ 148: 5؛ اشعیا 48: 13؛ رومیان 4: 17؛ عبرانیان 11: 3).

4) نه فقط خدای پدر، بلکه تمامیت تثلیث در خلقت نقش داشته است.

الف) پسر، کلام قدرتمندی است که خدا بدان وسیله همه چیز را آفرید. در مقدمه انجیل یوحنا، مسیح به عنوان کلام ابدی خدا آشکار شده است (یوحنا 1: 1). “همه چیز به واسطه او آفریده شد و به غیر از او چیزی از موجودات وجود نیافت” (یوحنا 1: 3). از طرف دیگر پولس رسول تائید کرده است که “زیرا که در او همه چیز آفریده شد آنچه در آسمان و آنچه بر زمین است از چیزهای دیدنی و نادیدنی و تختها و سلطنتها و ریاسات و قوات” (کولسیان 1: 16). سرانجام، نویسنده رساله به عبرانیان این موضوع را تصدیق می کند که خدا به وسیله پسر خود عالم را خلق کرد (عبرانیان 1: 2).

ب) به همین صورت، روح القدس نقشی فعال در کار خلقت داشت و به عنوان “فرو گیرنده” حفاظت کننده و مهیا کننده خلقت برای عملکرد بیشتر خدا تصویر شده است. کلمه عبری برای “روح” (Ruah) را می توان “Wind” یا باد و “دم” نیز ترجمه کرد. بنابراین نویسنده مزامیر هنگامی که می گوید به کلام خداوند آسمانها ساخته شد و کل جنود آنها به نفخه (Ruah) دهان او (مزمور 33: 6)، نقش روح القدس را تایید می کند. همچنین روح القدس به نقش خود در حفاظت خلقت ادامه می دهد (ایوب 33: 4؛ مزمور 104: 30).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس