چگونه یک مسیحی می تواند در امور مالی خود مثمر ثمر باشد؟

قانون برداشت: آنچه می کاریم برداشت نیز می کنیم:

متی  17: 20 مسیح در باره دانه خردل صحبت می کند. مسیح در این آیه توجه ما را به این مطلب جلب می کند که مسئله مهم در زندگی ما اندازه ایمان ما نیست بلکه اندازه عظمت و قدرت و شکوه خداست که ایمان خود را بر او قرار می دهیم. ایمانی کوچک به خدایی بزرگ نتایج شگفت آوری به بار می آورد.

تأکید عیسی در این آیه تنها مقایسه ایمان ما با کوچکی اندازه دانه خردل نیست بلکه مقایسه ایمان ما با طبیعت بذر یا دانه نیز می باشد. از لحظه ای که درک کنیم یک بذر چگونه عمل می کند، متوجه خواهیم شد که ایمان ما نیز چگونه در زندگی مان نتیجه به بار می آورد!

یک بذر چگونه رشد می کند؟ خیلی ساده است: می بایست آن را در زمین بکاری تا ثمر دهد. بذر تا زمانی که کاشته نشده، بی فایده است. ایمان نیز همچنین.

این حقیقت سه قدم را برای استفاده از قاعده برداشت به ما می آموزد:

1. می بایست نگاه خود را به خدا به عنوان تنها منبع رفع نیازمان متمرکز کنیم.

پولس این مطلب را در فیلیپیان 4: 19 به ما می آموزد:

" اما خدای من همه احتیاجات شما را برحسب غنای خود در جلال در مسیح عیسی رفع خواهد نمود."

وقتی پولس در این آیه به ما می فرماید همه احتیاج شما یعنی خدا چیز دیگری ندارد که برای خود نگه داشته باشد. خدا نیاز شما را برای تهیه منابع، پول، داوطلبین برای کمک به شما و… تدارک می بیند. هر جا خدا هدایت کند خود نیز مهیا کند. یکی از دلایلی که ما با این موضوع مشکل داریم این است که کانالهای تدارکاتی را با منبع تدارکات اشتباه می گیریم. گاهی اینگونه فکر می کنیم که سخت کوشی ما، استعدادهای ما و یا منابع خود ما تنها چیزهایی هستند که نیاز ما را رفع می کنند در حالی که اینها فقط کانالهایی هستند که برکات را به ما منتقل می کنند. خدا تنها کسی است که لایق توجه ما است.

یعقوب 1: 16- 17 (ترجمه تفسیری):

" پس ای برادران عزیز، در این مورد اشتباه نکنید. از جانب خدا فقط مواهب نیکو و کامل به ما می رسد، زیرا او آفریننده همه روشنایی هاست و خدایی است تغییرناپذیر."

1. هر گاه نیازی داریم می بایست بذری بکاریم!

هر وقت با نیازی روبرو شدید به این فکر بیفتید که می بایست در جستجوی چیزی باشی که به دیگران ببخشی.

بعضی ها سالهاست دعایی می کنند و تقاضایی دارند و منتظر پاسخی از خدا هستند و خدا به آنها می گوید: " دعای تو را خیلی وقت است که شنیده ام اما تا حالا بذری نکاشته ای. من فقط خواهان دعای تو نیستم بلکه عملی از تو می خواهم ببینم."

دوم قرنتیان 9: 6 می گوید:

" فراموش نکنید که هر که کم بکارد، کم نیز درو خواهد کرد و هر که زیاد بکارد؛ زیاد درو خواهد کرد."

اگر کم بکارید، کم درو خواهید کرد و اگر زیاد بکارید، زیاد نیز به دست خواهید آورد. هر بار که چیزی را فدا می کنید، خدا آن را به شما برمی گرداند و حتی بیشتر از آنچه که به آن نیاز دارید می بخشد تا بتوانید دیگران را نیز در برکات خود سهیم گردانید.

1. انتظار برداشت خوب داشته باشیم.

صرف نظر از هر احساسی که داشته باشیم، برداشت محصول اجتناب ناپذیر است. اگر به خدا به عنوان منبع تأمین نیازهایمان اعتماد داریم و بذرها را می پاشیم می توانیم این انتظار را نیز داشته باشیم که برداشت خوبی داشته باشیم.

عیسی خداوند در لوقا 6: 38 به ما می فرمایند:

" بدهید تا خدا هم به شما بدهد. هدیه ای که می دهید، به خودتان برخواهد گشت، آن هم با پیمانه ای پر، لبریز، فشرده و تکان داده شده! با هر دستی که بدهید با همان دست دریافت خواهید کرد. اگر با دست پر بدهید ، با دست پر دریافت می کنید و اگر با دست خالی بدهید، با دست خالی دریافت خواهید کرد."

خدا کاری را در زندگی ما به ثمر می رساند که انتظار آن را داریم. وقتی خدا زندگی ما را از وفور نعمت پر می سازد به خاطر این است که ما از او انتظار آن را داشته ایم. این بخاطر شایستگی یا لیاقت ما نیست بلکه به خاطر این است که بذری را کاشته اید.

چه در خدمت خود و دیگران و چه در زندگی بسیاری شاهد بوده ام که این اصل حقیقت داشته است. هر چه بیشتر می کاریم، نتیجه بیشتری را درو می کنیم.

در اینجا لازم است که هشداری بدهم: خدا مانند ماشین خودکاری نیست که از یک طرف پول در آن بریزیم و از طرف دیگر جنس به ما داده شود. ماشین خودکار هر چه که می خواهیم به ما می دهد، حتی چیزهایی که می توانند به ما آسیب برسانند. از سوی دیگر خدا پدری با عشق و محبت بی حدّی است برای کسانی که به او ایمان دارند. در صفحه به صفحه کلامش، محبت خود را با ارائه اصولی برای زیستن به ما ثابت کرده است. اصولی که وقتی به آنها عمل می کنیم، ما را در ثمردهی بیشتر در زندگی یاری می رسانند.

برگرفته از یکی از مقالات  کشیش ریک وارِن

ترجمه: کشیش ورژ باباخانیان