پیشرفتهای فرهنگی در دوران عهد جدید چه بود؟

پیشرفتهای فرهنگی در دوران عهدجدید

ادبیات

          در زمان اگستس قیصر در روم در مورد ادبیات نهضتی بوجود آمد. ویرژیل، شاعر معروف، پیام آور عصر جدید گردید. یکی از آثار او به نام آئنید کوششی بود برای پرشکوه ساختن روم در زمان اگستس قیصر بوسیلۀ حماسۀ رزمی قهرمان آن که طی آن نشان داده می شد که منشاء و آیندۀ امپراطوری دارای جنبۀ الهی است. در آثار وی امید به عصر طلائی که ظاهر خواهد گردید منعکس می باشد و حداقل از یک قسمت از نوشتجاتش معلوم می شود که با عهد عتیق آشنائی داشته است. عصر اگستس دورۀ طلائی شعر روم بود و مخصوصاً با ظهور هوراس که اشعار لاتین را به قالب یونانی در آورد و به وسیلۀ اوید که اساطیر یونانی و رومی وی طرز فکر فکر اخلاقی رومیان آن زمان را منعکس می ساخت به اوج خود رسید.

          از زمان اگستس تا دورۀ نرون اثر مهمی بوجود نیامد. سنکا، که پیرو اصول اخلاقی رواقیون و معلم نرون بود، در بارۀ مباحث فلسفی و داستانهای تراژدی قلمفرسائی کرد. پترونیوس، که از قضات ثروتمند و عالی مقام در بار نرون بود، داستانی نوشت که تا کنون هم یکی از بهترین منابع در مورد زندگی عادی زمان وی می باشد.

          در اواخر قرن اول پلینی پیر تاریخ طبیعی را نوشت و این کتاب از اولین کوششهائی است که برای شرح علمی جهان طبیعی به عمل آمده است. بیشتر شبیه یک دایرة المعارف بود و معلوم می شد که برای تهیۀ آن تحقیقات فراوان به عمل آمده است هر چند از نظر اصول علمی جدید چندان معتبر نیست. در مورد دستور زبان و معانی و بیان آثار زیادی توسط کینتیلیان بوجود آمد و مارتیال مانند روزنامه نگاری بود که طنزهایش هنوز هم خوانندگان زیادی دارد.

          در دورۀ فرمانروائی نرون، تراژان و هادریان ادبیات راه انتقاد از خود را پیش گرفت. تاسیتوس و سوتونیوس، که هر دو از مورخین معروف بودند، تاریخ قیصرها را با زبانی خالی از اغراق به رشتۀ تحریر در آوردند. مخصوصاً تاسیتوس، به علت اینکه با اشراف جمهوری قدیم بستگی داشت، به قیصرها چندان علاقمند نبود. دو کتاب او به نام وقایع سالانه و تواریخ نشان می دهند که تمایلات ضد امپراطوری به طور مخفی در افکار مردم وجود داشت. هجونویس معروف یعنی ژوونال در اوایل قرن دوم می زیست. او هم مانند ماریتال از رفتار و اخلاق معصران خود انتقاد شدید می کرد. البته امکان دارد که بعضی از مطالبش اغراق آمیز باشد، ولی نشان می دهد که فساد در میان طبقات عالیه جوامع رومی شیوع فراوان داشت و اظهارات سلف وی مارتیال را تأیید می نماید.

هنر و معماری

          در دوران امپراطوران قرن اول، روم وسعت بیشتری یافت و کارهای ساختمانی بدون انقطاع ادامه داشت. با وجودی که رومیها در هنرهای تزئینی نبوغ چندانی نداشتند، ولی در ساختن ساختمانهایی که مورد استفادۀ همگان بود از نظر استحکام پیشرفت فراوان کردند. بسیاری از پلها، مجاری آب، تئاترها و حمامهایی که آنها ساخته بودند هنوز هم باقی هستند و گواهی می دهند که معماری رومی از نظر استحکام کم نظیر است. آنها با اصول طاق سازی و استفاده از آجر و سیمان آشنایی کامل داشتند.

          در هنرهای تزئینی و یادبود مجسمه های زیادی به وجود آوردند که بیشتر مربوط به اشخاص بود تا ایده های مطلق. هجاری بر روی مقبره ها و تابوتهای سنگی، مجسمه های نیم تنه و سواره از امپراطوران وقت و بناهای تاریخی مانند طاق نصرت تیطس در روم بسیار زیاد بود.

موسیقی و نمایشنامه

          موسیقی و نمایش بیشتر برای تفریح و سرگرمی مردم عادی مورد استفاده قرار می گرفت تا برای تقویت فکر متفکرین. نمایش رومی به سرعت به طرف انحطاط رفت و مستقیماً به انحطاط اخلاقی مردم کمک کرد. نمایشات تفریحی و مضحک و دلقک وار دوران اولیۀ امپراطوری بسیار سبک و بی ادبانه بود و مضمون آنها از نمونه های پست زندگی انتخاب می گردید و با طرز بیشرمانه ای بر روی صحنه می آمد. نمایش های قرن اول میلادی تفاوت بسیار زیادی با آثار هنرمندان معروف یونانی آسکیلوس و یوریپیدیس داشتند زیرا هنرمندان اخیرالذکر، علاوه بر نوشتن نمایش، در فلسفه و خداشناسی یا الهیات نیز ید طولائی داشتند.

          انواع مختلف موسیقی در تمام امپراطوری وجود داشت. آلات موسیقی زهی و فلوت بسیار متداول بود ولی آلات برنجی و بادی و طبل و سنج نیز گاهی مورد استفاده قرار می گرفت. چنگ و عود از محبوبیت زیادی برخوردار بودند. اجرای مراسم مذهبی غالباً با موسیقی توأم بود و طبقۀ اشراف در ضیافتهایی که ترتیب می دادند مهمانان خود را به وسیلۀ آهنگهایی که توسط بردگانشان نواخته می شد سرگرم می ساختند.

میدان نمایش

          آمفی تئاتر برای رومیها خیلی جالبتر از صحنۀ نمایش بود. مسابقات خون آلود میان انسان و حیوان و یا میان انسان و انسان مورد تشویق امپراطور بود و گاهی هم توسط علاقمندان به امور سیاسی که مایل بودند تودۀ مردم را به سوی خود جلب کنند برگزار می شد. شرکت کنندگان غالباً جنگاوران ورزیده ای از میان بردگان، اسیران جنگی، جنایتکاران سابقه دار و داوطلبانی بودند که می خواستند بدین وسیله شهرتی کسب نمایند. بعضی از آنها موفق می شدند شهرت و ثروت به دست آورند و بدین طریق می توانستند زندگی آسوده و آرامی در پیش گیرند. ولی غالب آنها در میدان نمایش جان می دادند. این مسابقات غیر انسانی، تودۀ مردم را به دیدن خون عادت می داد و حتی اشتهای آنها را برای خونریزی تحریک می نمود. نمایش دهندگان برای راضی ساختن تماشاچیان، تلاش فراوان می کردند و از هیچ نوع حرکتی خودداری نمی نمودند. میدان نمایش با برنامه های خشونت آمیز و مضحک، به مردم درس وقاحت و شهوت می داد و نمایشات جنگ انسان با حیوان و انسان با انسان باعث ایجاد سبعیت در آنها می گردید.

برگرفته از کتاب معرفی عهد جدید

نوشته: مِریل سی تِنی

ترجمه: کشیش طاطه وس میکائیلیان