برکات خدا برای پرستندگان حقیقی و موانع پرستش حقیقی

برکات خدا برای پرستندگان حقیقی و موانع پرستش حقیقی

برکات خدا برای پرستندگان حقیقی

 وقتی پرستش حقیقی صورت می گیرد، خدا با برکات فراوان پاسخ می دهد. او وعده می دهد:

(1) که با آن ها باشد (متی ۱۸: ۲۰) و ارتباطی دو جانبه و شخصی با آن ها داشته باشد (مکاشفه ۳: ۲۰).

(۲) که با جلال خویش آن ها را هدایت کند و در بر گیرد (م‌.ک با خروج ۴۰: ۳۵؛ ۲تواریخ ۷: ۱؛ اول پطرس ۴: ۱۴).

(۳) که آن ها را غرق برکات نماید (حزقیال ۳۴: ۲۶) و به ویژه در بین ایشان صلح و سلامتی ایجاد کند (مزامیر ۲۹: ۱۱؛ ر.ک به مقالۀ سلامتی خدا).

(۴) که آن ها را از خوشی لبریز نماید (مزامیر ۲۲: ۱۱؛ یوحنا ۱۵: ۱۱).

(۵) که به دعاهایشان که با ایمان صادقانه به حضور خدا تقدیم شده است، پاسخ می دهد (مرقس ۱۱: ۲۴؛ یعقوب ۵: ۱۵؛ ر.ک به مقالۀ دعای تأثیرگذار).

(۶) که به ایشان، برای زندگی با مسیح و بشارت دربارۀ او، شجاعت و پری روح القدس عطا کند (اول قرنتیان ۱۲: ۷-۱۳).

(۸) که آن ها را از طریق روح القدس به سوی هر چه حقیقت است، هدایت کند (یوحنا ۱۵: ۲۶؛ ۱۶: ۱۳).

(۹) که آن ها را پاک نماید، پرورش دهد و برای اهداف خویش با قدرت و تعلیم کلام و روح مقدس خود تقدیس نماید (یوحنا ۱۷: ۱۷-۱۹).

(۱۰) که آن ها را تسلی داده، تشویق نماید و قوت بخشد (اشعیا ۴۰: ۱؛ اول قرنتیان ۱۴: ۲۶؛ دوم قرنتیان ۱: ۳-۴؛ اول تسالونیکیان ۵: ۱۱).

(۱۱) که واقعیت گناه، عدالت و داوری را بر ایشان مکشوف سازد (یوحنا ۱۶: ۸) و

(۱۲) این که آن افرادی را که در طی جلسۀ پرستش به گناهکار بودن خود پی می برند (با ایمان پاسخ می دهند) نجات روحانی عطا نماید (اول قرنتیان ۱۴: ۲۲-۲۵).

موانع پرستش حقیقی

وقتی قوم خدا برای پرستش با هم جمع می شوند و آن چه را که به ظاهر درست به نظر می رسد انجام می دهند، هیچ تضمینی بر این نیست که پرستش حقیقی صورت می گیرد، یا این که خدا پرستش آن ها را می پذیرد و به دعاهایشان گوش می دهد:

(۱) اگر پرستش صرفاً گفتن چند کلمه و به جا آوردن تشریفات باشد و دل مردم بر خدا متمرکر نباشد، آن گاه خدا آن پرستش را نخواهد پذیرفت. مسیح از فریسیان به خاطر ریاکاریشان به شدت انتقاد می کرد. آن ها به طور مذهبی از قواعد شریعت خدا پیروی می نمودند در حالی که دل هایشان از خدا دور بود (متی ۱۵: ۷-۹؛ ۲۳: ۲۳-۲۸؛ مرقس ۷: ۵-۷)، توجه داشته باشید که همین نوع انتقاد از کلیسای افسس نیز شده است. آن ها محبت حقیقی خویش را نسبت به مسیح از دست داده بودند ولی هم چنان به پرستش خدا ادامه می دادند (مکاشفه ۲: ۱-۵). پولس، در رساله اش به کلیسای قرنتس، به ایمانداران هشدار می دهد، آنانی که بدون توبه از گناهان خود و دلجویی لازم از هم ایمانشان در مراسم شام خداوند شرکت کنند، در واقع موجب حکم و داوری بر خود می شوند (اول قرنتیان ۱۱: ۲۸-۳۰). در حقیقت ما وقتی می توانیم انتظار داشته باشیم خدا پرستش ما را بپذیرد که قلبمان در رابطۀ درستی با خدا باشد (یعقوب ۴: ۸؛ م.ک با مزامیر ۲۴: ۳-۴).

(۲) مانع مهم دیگر پرستش حقیقی، سازش کاری در زندگی روحانی، گناه و فساد اخلاقی می باشد. خدا از پذیرفتن قربانی های شائول به این دلیل سرباز زد که او از حکم خدا سرپیچی کرده بود (اول سموئیل ۱۵: ۱-۲۳). اشعیا قوم خدا را این گونه سرزنش می کند: «وای بر امت خطاکار و قومی که زیر بار گناه می باشند و بر ذریت شریران پسران مفسد» (اشعیا ۱: ۴)، اگر چه آن ها هنوز هم قربانی تقدیم می کردند و روزهای مقدس را نگه می داشتند. به همین دلیل، خداوند از طریق اشعیا چنین اعلام می کند: «غرّه ها و عیدهای شما را جان من نفرت دارد؛ آن ها برای من بار سنگین است که از تحمل نمودنش خسته شده ام. هنگامی که دست های خود را دراز می کنید، چشمان خود را از شما خواهم پوشانید و چون دعای بسیار می کنید، اجابت نخواهم نمود زیرا که دست های شما پر خون است» (اشعیا ۱: ۱۴-۱۵). در عهد جدید، عیسی پرستندگان کلیسای ساردس را ترغیب می کند تا از خواب بیدار شوند چون «هیچ عمل تو را در حضور خدا کامل نیافتم» (مکاشفه ۳: ۲). به همین ترتیب، یعقوب به پیروان عیسی خاطر نشان می سازد که خدا دعای خودخواهانی که خویشتن را از باورها و رفتارهای دنیای بی دینان و بی خدایان جدا نساخته اند، نخواهد شنید (یعقوب ۴: ۱-۵؛ ر.ک به مقالۀ دعای تأثیر گذار). قوم خدا فقط وقتی می تواتد انتظار داشته باشد که او حضور مقتدر خود را به ایشان آشکار سازد و پرستش آن ها را بپذیرد، که زندگیشان را از نظر روحانی پاک نگاه دارند (مزامیر ۲۴: ۳-۴؛ یعقوب ۴: ۸). پرستش باید چیزی فراتر از یک انجام وظیفه یا مراسم باشد؛ پرستش باید روشی برای زندگی باشد که منعکس کنندۀ بالاترین احترام، اکرام و سنایش در گفتار و کردار نسبت به خدا در تمامی شرایط باشد (رومیان ۱۲: ۱؛ عبرانیان ۱۳: ۱۵، 16).