چرا بایستی تاوان اشتباه و نااطاعتی آدم و حوا را بدهیم؟ خدا به خوبی می دانست این سقوط چه ویرانی به بار می آورد. اما علی رغم آن خدا اجازۀ زاد و ولد را می‌دهد و  در نتیجۀ آن بقیۀ انسان ها هم دچار همان بحران و سقوط و گناه می‌شوند؟

چرا بایستی تاوان اشتباه و نااطاعتی آدم و حوا را بدهیم؟ خدا از ویرانی ناشی از سقوط به خوبی آگاه بود. اما علی رغم آن اجازۀ زاد و ولد داد و در نتیجۀ آن بقیۀ انسان ها هم دچار همان بحران و سقوط و گناه می‌شوند؟

خدا نقشه ای ازلی و ابدی برای آفریدن بشر داشت و برای احقاق این نقشه دست به خلقت عالم لایتناهی ما نمود و با پیش دانی خود و نیز با توجه به این که ذات خدا ذاتی اجتماعی است، انسان را نیز موجودی اجتماعی آفریده، به نوعی که تحت تأثیر محیط اطراف خود قرار می گیرند. خدا انسان را به شباهت خود موجودی اجتماعی آفرید (پیدایش 1: 26). حتی امروزه نیز انسان ها در نتیجۀ انتخاب های خود به فرزندان و نوه ها و نتیجه ها وتمام نسل خود اثری به جا ماندنی می گذارند. گاه مثبت و گاه منفی. انسان چه از نظر ژنتیک و چه از نظر انتخاب های خود بر جامعۀ بشری خود اثرگذار است. اما خدا با دانش مطلق خود، نقشه های زیبایی برای بشر در سر دارد که بعضی از آن ها به علت محدودیت های بشری مان برای ما به حالت راز نگاه داشته و در حال حاضر قادر به درک عظمت این نقشۀ عالی او نیستیم. آن چه کتاب مقدس به ما می آموزد این است که: «هر بخشش نیکو و هر عطای کامل از بالاست، نازل شده از پدر نورها که در او نه تغییری است و نه سایۀ ناشی از دگرگونی.» (رسالۀ یعقوب 1: 17) کلام خدا این اطمینان و ضمانت را به ما می بخشد که فکرها و نقشه هایی که خدا برای مقدسین خود دارد فکرهای نیکویی است و نه فکرهای بدی (ارمیا 29: 11) آن چه از کلام خدا متوجه می شویم این است که راه های خدا راه های ما نیست و افکار او نیز افکار ما نیست! (اشعیا 55: 8-9) و در ضمن خدا در کلامش به ما این اطمینان را می دهد که با وجود تمام فجایع و بحران ها برای آنانی که خدا را دوست دارند و به حسب ارادۀ او خوانده شده اند، در نهایت همۀ چیزها برای خیریت ایشان با هم در کار هستند (رومیان ۸: ۲۸).