تفاوت میان امید و آرزو در زندگی روزمره مان؟

تفاوت میان امید و آرزو در زندگی روزمره مان؟

«پس چون چنین امید داریم، با کمال دلیری سخن می‌گوییم.» (دوم قرنتيان ٣: ١٢)

دلیری در سخن گفتن، در اندیشیدن، در قدم برداشتن و با شهامت ریسک کردن وابسته به میزان امیدیست که در درون ما حاکم است و بر تمام نگاه و روح و روان مان تسلط دارد.

اما فرقی هست بین امید داشتن و آرزو کردن.
امید یعنی باوری که در آن به یقین کامل و قطعی رسیده اید.
آرزو یعنی باوری که هنوز مطمئن نیستید که آیا تحقق می یابد یا خیر؟

مثال اول:
جادۀ شماره 66 از شیکاگو بدون شک و تردید به طرف کالیفرنیا می رود.
نیازی به آرزو نیست که به کالیفرنیا برود نیست چون صدها سال است که می رود.

اما این که جادۀ 66 امروز خلوت باشد و ما گرفتار ترافیک نشویم یک آرزوی قشنگ است که هیچ کس حتی پلیس جاده هم نمی تواند آن را تضمین کند.

مثال دوم:
رستوان مک دونالد صددر صد همبرگر و سیب زمینی سرخ شده دارد.
آرزو می کنم مکدونالد همبرگر هم داشته باشد جمله ای کاملا بی معنی است.

اما این که در مک دونالد به همگی مان خوش بگذرد، یک آرزوی تحقق نیافته است چون مربوط به رفتار ما در آن شرایط است، نه همبرگر مکدونالد.

مثال سوم:
وقتی با شخصی ازدواج می کنیم همسر رسمی و قانونی یکدیگر می شویم.
هیچ نیازی به جملۀ آرزو می کنم انشاله همسر بشویم نیست.

اما این که همسری دل خواه باقی بمانیم یک آرزوی زیباست و باید منتظر عبور از دست اندازها و سردی و گرمی های روزگار باشیم.

دوست عزیز برای ناامید نشدن لازمست انرژی و فرصت و رؤیا و استعدادهایت را بر روی امیدهای به یقین رسیده ات سرمایه گذاری کنی نه بر روی آرزوهای هیجان انگیزی که تحققش وابسته به تصمیم یکصد و بیست و چهار هزار اگر و اما و شاید و انشاله است و همه چیز روی هوا است.

هر وقت چنین امیدی داشتی با کمال دلیری پا جلو می گذاری و مانند نسل جوان امروز ایرانی که نه در آرزوی بهتر شدن شرایط بلکه در “امید قطعی تغییر رژیم” است با شهامتی باور نکردنی و صلابتی که همۀ رهبران و تئوریسین های دنیا را غافل گیر کرده اند سخن میگویی.
به عبارتی وقتی امید داری “صدایت از جای گرم در می آید.”

جلیل سپهر
@jalilsepehr