عهد خدا با ابراهیم

عهد خدا با ابراهیم

(۱) زمانی که خدا با ابراهیم عهد بست (ر.ک به پیدایش باب ۱۵) به او وعده داد: تا سپر ابراهیم و اجر عظیم او باشد (پیدایش ۱۵: ۱)، نسل او را بی شمار سازد (پیدایش ۱۵: ۵) و سرزمین کنعان را به میراث به او بدهد (پیدایش ۱۵: ۷؛ ر.ک به به مقالۀ دعوت خدا از ابراهیم).

(2) خدا از ابراهیم انتظار داشت تا این وعده ها را با ایمان بپذیرد و به او، به عنوان رهبر و خداوند زندگی خویش اعتماد کند‌. ابراهیم به انتظار خدا، پاسخ داد و خدا او را «پارسا شمرد» و رابطۀ نزدیکی را با او برقرار کرد (پیدایش ۱۵: ۶).

(3) ایمان برای دریافت وعده ضروری بود. اما خدا برای ادامۀ برکات وعده، اطاعت را نیز ضروری دانست (الف) خدا به ابراهیم فرمود «پیش روی من بخرام». به عبارت دیگر اگر ایمان او با اطاعت همراه نبود (م‌.ک با رومیان ۱: ۵)، خدا نمی توانست برای تحقق اهداف ازلی خود برای نژاد انسان از او استفاده کند. نااطاعتی، از ابراهیم سلب صلاحیت می کرد (ب) خدا، در یک موقعیت دیگر، ایمان ابراهیم را امتحان کرد تا پسرش اسحاق را قربانی کند (پیدایش ۲۲: ۱-۲). زمانی که ابراهیم امتحان را پشت سر گذاشت، خدا وعده داد تا عهد خود را با او ادامه دهد. (ج) خدا مخصوصاً به اسحاق ظاهر شده فرمود: ذریتت را مانند ستارگان آسمان کثیر گردانم. و تمام این زمین ها را به تو بخشم و از ذریت تو جمیع امت های جهان برکت خواهند یافت. زیرا که ابراهیم قول مرا شنید و وصایا و اوامر و احکام مرا نگاه داشت (پیدایش ۲۶: ۴-۵).

(4) خدا صریحاً به ابراهیم و فرزندان او فرمود تا ختنه شوند (پیدایش ۱۷: ۹-۱۳) و بدین وسیله نشان دهند که عهد او را پذیرفته اند. هر کس که ختنه نمی شد، باید از قوم خدا منقطع می شد (پیدایش ۱۷: ۱۴). نا اطاعتی از خدا موجب از دست دادت برکات وعده می شد.

(5) عهد خدا با ابراهیم «عهد ابدی» نامیده شد (پیدایش ۱۷: ۷)، به این معنی که خدا آن را برای همیشه در نظر گرفته بود و از قومش نیز انتظار داشت تا آن را برای ابد نگاه دارند. با وجود این، اگر فرزندان ابراهیم عهد را می شکستند، خدا نیز از آن به بعد، به وعده های خویش عمل نمی کرد. برای مثال، زمانی که قوم اسرائیل ایمان به خدا را انکار کردند و هنگانی که قبیلۀ یهودا از احکام و اوامر او سرپیچی کردند، خدا نیز به وعدۀ خود در مورد بخشیدن سرزمین کنعان به ابراهیم و فرزندان او (پیدایش ۱۷: ۸)، عمل نکرد (اشعیا ۲۴: ۵؛ ارمیا ۳۱: ۳۲). و در نتیجۀ آن، قوم اسرائیل از سوی پادشاه آشور به اسارت گرفته شد (۲پادشاهان ۱۷) و بعدها بقیۀ قوم نیز به بابل تبعید شدند (ر.ک به ۲پادشاهان ۲۵؛ ۲تواریخ ۳۶؛ ارمیا ۱۱: ۱-۷؛ حزقیال ۱۷: ۱۶-۲۱).