مفهوم نجات در کتاب مقدس

مفهوم نجات در کتاب مقدس

رومیان 1: 16 «زیرا که از انجیل مسیح عار ندارم چون که قوت خدا است، برای نجات هر کس که ایمان آورد، اول یهود و پس یونانی».

خدا هدیۀ زندگی جاوید را فرصت شناخت و برقراری رابطه ای با خدا و تا به ابد با او بودن را رایگان به همۀ مردم پیشکش کرده است. آن ها می توانند در پسر او عیسی مسیح، به این هدیه برسند. ولی گاهی به سختی می توان تشخیص داد که آیا ما به راستی در مسیر درست برای دریافت این زندگی قرار داریم یا نه. به همین علت، خدا در کتاب مقدس به بیان های مختلف به ما نشان داده است که نشانه های نجات روحانی حقیقی چیست؛ خدا با روش های منحصر به فرد خود، در این زمینه تصویرهایی واضح و روشن در اختیار ما قرار داده است. این مقاله، سه تصویر خاص را در این باره مورد بررسی قرار می دهد: نجات، کفاره و عادل شمردگی.

نجات (یونانی سوتِریا) به معنای «رهایی»، «رستگاری»، «در امان داشتن» یا «از آسیب حفظ کردن» است: خدا بیشتر در عهد عتیق نشان داده بود که او تنها نجات دهندۀ قوم خود می باشد (مزامیر 27: 1؛ 88: 1؛ تثنیه 26: 8؛ مزامیر 62: 1؛ اشعیا 25: 6؛ 53: 5). از راه یا روش نجات، در عهد جدید تحت عنوان «طریق» یاد شده است. همان راهی که زندگی دنیوی انسان را به زندگی جاوید با خدا در بهشت متصل می کند (متی 7: 14؛ مرقس 12: 14؛ یوحنا 14: 16؛ اعمال 16: 17؛ دوم پطرس 2: 2 و 21؛ م.ک. با اعمال 9: 2؛ 22: 4؛ عبرانیان 10: 20). برای این که در ملکوت جاودانی خدا مکانی بیابیم (متی 25: 34؛ عبرانیان 1: 14؛ 6: 12)، باید تا روزی که بر روی این زمین زندگی می کنیم، در طریق نجات گام برداریم، ما می توانیم نجات را، از طریقی توصیف کنیم که دو سو و سه مرحله دارد:

(1) تنها راه نجات. عیسی مسیح، تنها راه رسیدن به پدر است (یوحنا 14: 6؛ اعمال 4: 12). خدا محض فیض خود، راه نجات را مهیا ساخته (یعنی، با رحمت، محبت، مهربانی و یاری بی قید و شرطش) و از طریق پسرش عیسی مسیح، آن را بر ما آشکار نموده است (رومیان 3: 24). هدیۀ فیض بخش نجات از سوی خدا، بر مرگ فداکارانۀ مسیح (رومیان 3: 25؛ 5: 8). قیام معجزه آسا (رومیان  5: 10) و شفاعت دائمی (یعنی، میانجی گری و وساطت) او برای ما در آسمان (عبرانیان 7: 25)، بنا شده است. مرگ او بهای گزاف و کامل خطایای ما نسبت به خدا را پرداخت و تنها راهی که برای بخشش گناه ما ممکن بود، مهیا ساخت (متی 26: 28؛ لوقا 24: 46-47). قیام مسیح، قدرت و تسلط او بر مرگ و زندگی را تأیید و تضمین کرد. همچنین به ما امکان داد تا بر مرگ روحانی نیز غالب آییم (رومیان 6: 4؛ 8: 11) و در نهایت برای زندگی جاوید قیام کنیم. شفاعت دائمی مسیح، برای ما در آسمان (یعنی، برای ما، نزد خدای پدر دادخواهی کردن) به ما اطمینان می دهد به خدا دسترسی داریم و از لطف و یاری دائمی اش برخوردار می شویم (رومیان 5: 2؛ افسسیان 2: 18).

(2) دو سوی نجات، نجات روحانی، هدیه ای از فیض الهی است که با ایمان به عیسی مسیح دریافت می شود (رومیان 3: 22، 24-25 و 28). یعنی، نجات از سوی خدا به ما پیشکش شده و نتیجۀ فیض اوست (یوحنا 1: 16) و با پاسخ از سوی ما با ایمان به خدا دریافت می شود (اعمال 16: 31؛ رومیان 1: 17؛ افسسیان 1: 15؛ 2: 8؛ به مقالۀ ایمان و فیض).

(3) سه مرحۀ نجات:

(الف) اولین مرحلۀ نجات، شامل تجربه ای است که طی آن حاضر می شویم آمرزش الهی را بپذیریم تا گناهانمان بخشوده شود و زندگی مان را به مسیح می سپاریم (اعمال 10: 43؛ ر.ک. به مقالۀ تولد تازه)، از بندگی گناه به بندگی خدا (رومیان 6: 17-23) و از سلطنت شیطان به سلطنت خدا (اعمال 26: 18) گذر می کنیم. بدین ترتیب با خدا رابطه ای شخصی و صمیمی برقرار می کنیم (یوحنا 1: 12) و از مجازات نهایی گناه، آزاد می شویم (رومیان 1: 16؛ 6: 23؛ اول قرنتیان 1: 18). مجازات نهایی گناه، مرگ روحانی و جدایی ابدی از خدا است.

(ب) در این مرحله از نجات، سلطۀ دائمی و تکراری گناه از زندگی روزمرۀ ما برداشته می شود زیرا قدرت روح قدوس خدا در ما زیست خواهد کرد. این مرحلۀ نجات، چندین عامل را در بر می گیرد:

(1) از مزیت رابطۀ شخصی با خدایی که پدر ماست و مزیت رابطه با عیسی که خداوند و منجی ماست، برخوردار می شویم (متی 6: 9؛ یوحنا 14: 18-23؛ یوحنا 17: 3؛ غلاطیان 4: 6).

(2) ما را به چالشی دائمی خواند تا خود را برای گناه و تأثیر آن بر ما، «مرده» انگاریم (رومیان 6: 1-14) و هدایت زندگی مان را به روح القدس (رومیان 8: 1-17) و کلام خدا (یوحنا 8: 31؛ 14: 21؛ دوم تیموتائوس 3: 15-16) بسپاریم.

(3) روح القدس را به قلبمان دعوت کنیم تا ما را پر سازد و از فرمان او به پری مداوم از روح پیروی کنیم (ر.ک. به اعمال 2: 33-39؛ افسسیان 5: 18؛ ر.ک. به مقالۀ تعمید به روح القدس).

(4) طبق خواست خدا، از گناه دوری جوییم (رومیان 6: 1-14) و نیز از باورهای فاسد، رفتارها و شیوه های زندگی معمولی که میان غیر مسیحیان رواج دارد، دور بمانیم (اعمال 2: 40؛ دوم قرنتیان 6: 17؛ ر.ک. به مقالۀ جدائی روحانی ایمانداران).

(5) دعوت مشارکت در نبرد روحانی را پاسخ گوییم و برای ملکوت خدا، علیه شیطان و ارواح شریرش وارد جنگ شویم (دوم قرنتیان 10: 4-5؛ افسسیان 6: 11 و 16؛ اول پطرس 5: 8؛ ر.ک. به مقالۀ اقتدار بر شیطان و ارواح شریر).

(ج) مرحۀ آیندۀ نجات (رومیان 13: 11-12؛ اول تسالونیکیان 5: 8-9؛ اول پطرس 1: 5) نیز شامل وسایل مختلفی است:

(1) رهایی و آزادی از غضب خدا، با محکومیت داوری او علیه گناه (رومیان 6: 9؛ اول قرنتیان 3: 15؛ 5: 5؛ اول تسالونیکیان 1: 10؛ 5: 9).

(2) مشارکت در جلال خدا (رومیان 8: 29؛ اول قرنتیان 15: 49) و دریافت بدنی قیام کردۀ تبدیل یافته (اول قرنتیان 15: 52).

(3) دریافت پاداش های جاودانی، به خاطر پیروی وفادارنه از مسیح و غلبه بر آزمایش های دنیا (مکاشفه 2: 7). نجاتی که در آینده بدان می رسیم. هدفی است که تمام مسیحیان پیش روی خود دارند و در طریقش سلوک می کنند (اول قرنتیان 9: 24-27؛ فیلپیان 3: 8-14). همۀ هشدارهای کنونی، قوانین و مجازت هایی که در کلام خدا آمده است، برای این است که ایمانداران را از خطر به هدر دادن (یعنی دست کشیدن، باختن) نجات آیندۀ ایشان (اول قرنتیان 5: 1-13؛ 9: 24-27؛ فیلیپیان 2: 12 و 16؛ دوم پطرس 1: 5-11؛ عبرانیان 12: 1) حفظ کند.