اعمال نفس گناهکار و ثمره های روح خدا

اعمال نفس گناهکار و ثمره های روح خدا

غلاطیان 5: 22-23 «لیکن ثمرۀ روح، محبت و خوشی و حلم و مهربانی و نیکویی و ایمان و تواضع و پرهیزکاری است، که هیچ شریعت مانع چنین کارها نیست».

هیچ قسمتی از کتاب مقدس، بهتر از غلاطیان 5: 16-26، تضاد بین زندگی ای که از روح القدس سرچشمه گیرد یعنی زندگی پیروان مسیح (یعنی، کسانی که روح خدا در ایشان زیست می کند، یوحنا 3: 5؛ رومیان 8: 9؛ اول قرنتیان 6: 19؛ دوم قرنتیان 1: 22؛ اول یوحنا 4: 13)- و زندگی ای را که از نفس گناهکار انسان هدایت شود، به این روشنی شرح نمی دهد. پولس در این جا به طور کلی توضیح می دهد که تفاوت های عمده ای بین روح خدا و نفس گناهکار انسان وجود دارد، این دو همواره با یکدیگر در کشمکش و تضاد هستند، او همچنین به فهرستی از اعمال نفس گناهکار (یعنی، سرکش و عصیان گر) و فهرستی از ثمره های روح (یعنی، ویژگی های شخصیتی و پیامدها) اشاره می کند.

اعمال نفس گناهکار:

«نفس گناهکار» (یونانی سَرِکس) به ماهیت انسان اشاره دارد؛ خواهش های فاسد، مقاومت در برابر خدا و سماجت در خودمحوری از نشانه های این نفس هستند. این نفس گناهکار از روزی که اولین زن و مرد از خدا نااطاعتی کردند به جریان افتاده است و اجازه داد که گناه وارد دنیا شود و وجود انسان را آلوده نماید (پیدایش 3؛ رومیان 5: 12-21؛ ر.ک. به مقالۀ شخصیت انسان؛ مفهوم انسان بودن چیست؟). نفس گناهکار، حتی بعد از این که شخص به مسیح ایمان می آورد و تصمیم می گیرد از او پیروی کند، به قوت خود باقی خواهد بود. نفس، همواره دشمنِ کشندۀ مسیحیان است که با روح آن ها در نبرد است (رومیان 8: 6-8 و 13؛ غلاطیان 5: 17 و 21). کسانی که همواره تسلیم نفس گناهکارشان می شوند، نمی توانند به راستی سهمی در ملکوت خدا داشته باشند (غلاطیان 5: 21). به همین علت، باید در مقابل نفس گناهکار مقاومت کرد و آن را با قدرت روح القدس مرده محسوب نمود؛ مسیحیان در نبردی دائمی علیه نفس گناهکار، با قدرت روح بر آن چیره می شوند (رومیان 8: 4-14؛ غلاطیان 5: 17). اعمال نفس گناهکار (غلاطیان 5: 19-21) از این قرارند:

(1) «فساد جنسی یا زنا» (یونانی پُرنِئیا) که شامل روابط جنسی و فعالیت های جنسی دیگر خارج از پیوند زناشویی و ازدواج است. این موضوع شامل تماشای تصویرهای محرک جنسی نیز می شود؛ یعنی کسب لذت جنسی از طریق مشاهدۀ تصویرهای شهوت آمیز، شکل های مختلف سرگرمی های تحریک آمیز جنسی، تماشا کردن فیلم ها و خواندن مطالب شهوانی (م.ک. با خروج 20: 14؛ متی 5: 31-32؛ 19: 9؛ اعمال 15: 20 و 29؛ 21: 25؛ اول قرنتیان 5: 1؛ ر.ک. به مقالۀ معیارهای اخلاق جنسی).

(2) «فسق و ناپاکی» یا «فساد اخلاقی» (یونانی آکاثارسیا) نیز به گناهان جنسی، رفتارهای شرارت بار، انگیزه ها، ویژگی ها و عادت های غیر روحانی اشاره دارد. این کلمه، اموری از قبیل افکار و خواهش های پنهانی شهوت آلود را نیز در بر می گیرد. ناپاکی اخلاقی، همیشه از همین جا شروع می شود و اخلاق و روحانیت ما را تحت تأثیر قرار می دهد (افسسیان 5: 3؛ کولسیان 3: 5).

(3) «فجور» (یوناین آسِلگیا) به رفتار شرم آور، غیر عادی و عدم تسلط بر نفس، اشاره دارد. این احساس بی شرمی و شهوانی، شخص را به حدّی خودخواه و خودمحور می سازد که دیگر حتی وقتی دیگران هم در اطرافش هستند از ابراز خواهش ها و شهواتش شرم ندارد و به حضور اطرافیانش اهمیت نمی دهد (دوم قرنتیان 12: 21).

(4) «بت پرستی» (یونانی اِیدُلُلاتریا) به معنای پرستش ارواح، خدایان دروغین، همچنین اشخاص، تصویرها یا هر چیزی غیر از خدای واحد حقیقی است. همچنین بت پرستی به حالت دیگری نیز اطلاق می شود: این که کسی یا چیزی را بیشتر از خدا دوست داشته باشیم و بیشتر از خدا بدان اهمیت بدهیم یا بر آن اتکا کنیم. مهم تر شمردن هر کس یا چیزی از خدا و کلامش یا مساوی شمردن آن با خدا و کلامش، یکی از فریبنده ترین حالت های غیر مستقیم بت پرستی است (کولسیان 3: 5؛ ر.ک. به مقالۀ ماهیت بت پرستی).

(5) «جادوگری» (یونانی فارماکِیا) شامل طلسم شدن، پرستش ارواح (یعنی، تلاش برای ارتباط برقرار کردن با ارواح مردگان)، جادوی سیاه (یعنی، احضار شیطان یا ارواح شریر برای جادوگری یا اهداف شرورانه)، پرستش دیوها و استفاده از مواد مخدر برای ایجاد خلسۀ «روحانی» می باشد (خروج 17: 1 و 22؛ 8: 18؛ مکاشفه 9: 21؛ 18: 23).

(6) «کینه و نزاع» (یونانی اِکترا) رفتارهای مختلفی را در بر می گیرد: آزار و عقدۀ روحی و افکار، انگیزه ها و رفتار دشمنانه، که شامل نفرت بیش از اندازۀ خشم و ستیزه جویی می باشد.

(7) «تعصب و شقاق» (یونانی اِریس) یعنی بحث و مجادله، مسبب تنش و تفرقه بودن و تلاش جهت تسلط یافتن بر دیگران (رومیان 1: 29؛ اول قرنتیان 1: 11؛ 3: 3).

(8) «حسد» (یونانی زِلُس) یعنی چشم و هم چشمی و دشمنی نمودن با کسی به علت موقعیت یا موفقیت هایی که کسب کرده است (رومیان 13: 13؛ اول قرنتیان 3: 3).

(9) «خشم» (یونانی تومُس) یعنی شخص از شدت عصبانیت، کنترل رفتار یا سخنانش را از دست می دهد و اعمال یا سخنان ناشایسته از او صادر می شود (کولسیان 3: 8).

(10) »خودخواهی» (یونانی اِریتئیا) یعنی کسی که فقط در پی خوشگذرانی و اهداف شخصی خودش می باشد و به خواسته های خدا یا تأثیر اعمالش بر دیگران، نمی اندیشد (دوم قرنتیان 12: 20؛ فیلپیان 1: 16-17).

(11) «بدعت» (یونانی دیکُستاسیا) به تفرقه افکنی یا تعلیم آموزه هایی اشاره دارد که با کلام خدا همخوانی ندارند (رومیان 16: 17).

(12) «شقاق» (یونانی هایرِسیس) به تفرقه هایی که در جماعت کلیسا هست یا جدایی های بین ایمانداران اشاره دارد که اعضای کلیسا را گروه بندی می کنند و هر شخص طرفدار گروه خود می باشد و سایر اعضا را به رسمیت نمی شناسد (اول قرنتیان 11: 19).

(13) «بدخواهی و دشمنی» (یونانی پُتُنس) به معنای نفرت از کسی یا حسادت به او به خاطر نداشتن آنچه که او دارد. این واژه در عین حال می تواند به معنای میل به تصاحب کردن چیزی باشد که از آن شخص نیست.

(14) «مستی» (یونانی مِتِه) یعنی این که شخص به خاطر نوشیدن مشروبات الکلی یا تخمیر شده، از نظر جسمی و ذهنی نامتعادل است؛ ر.ک. به مقاله های شراب در عهد عتیق و شراب در دوران کتاب مقدس).

(15) «لهو و لعب» (یونانی کومُس) به معنای فعالیت های شرم آور جنسی به صورت گروهی است؛ که بیشتر شامل افرادی می شود که گرد هم می آیند تا تبادل روابط جنسی داشته باشند یا در مراسم بت پرستی یا جشن های بت پرستان با یکدیگر آمیزش می کنند.

نظر نهایی پولس دربارۀ اعمال نفس گناهکار، بسیار قاطع و محکم است: اگر کسی ادعای ایمان دارد و در چنین اموری مشارکت می کند، دروغگو است. کسانی که چنین اعمالی را انجام می دهد، از خدا دور می شوند و در ملکوت خدا جایی ندارند. به بیان دیگر، ایشان طعم رابطۀ جاودان با خدا را نخواهند چشید (غلاطیان 5: 21؛ اول قرنتیان 6: 9).

ثمرۀ روح:

بر خلاف اعمال نفس گناهکار انسان هایی که زندگی شان بر اساس امور روحانی بنا شده است، «ثمره های روح» را به بار می آورند. ویژگی های این شیوۀ زندگی، رشد در شخصیتی الهی و مسیحایی است زیرا مسیحیان حقیقی به روح القدس اجازه می دهند که زندگی شان را رهبری کند و تحت تأثیر قرار دهد. آن ها با قدرت روح می توانند بر سلطۀ گناه چیره شوند، به ویژه بر اعمال نفس گناهکار. و می توانند از ثمره های رابطۀ شخصی شان با خدا برخوردار شوند (ر.ک به رومیان 8: 5-14؛ م.ک با دوم قرنتیان 6: 6؛ افسسیان 4: 2-3؛ 5: 9؛ کولسیان 3: 12-15؛ دوم پطرس 1: 4-9). ثمره های روح از این قرارند:

(1) »محبت» (یونانی آگاپه) به محبتی فداکارانه و خداگونه اشاره دارد که بدون توجه به سود شخصی و بدون هیچ انگیزۀ پنهانی، در پی منافع دیگران است. چنین محبتی، فراتر از تنها تمایل به فداکاری به خاطر مسیح و منافع دیگران است (رومیان 5: 5؛ اول قرنتیان 13؛ افسسیان 5: 2؛ کولسیان 3: 14).

(2) «خوشی» (یونانی چارا) حس شادمانی درونی و قوی است که بستگی به شرایط ندارد بلکه بر محبت، فیض، برکت، وعده ها و نزدیکی خدا به پیروان مسیح استوار است (مزامیر 119: 16؛ دوم قرنتیان 6: 10؛ 12: 9؛ اول پطرس 1: 8؛ فیلپیان 1: 14).

(3) «سلامتی» (یونانی اِیرِنه) آرامش و حس رضایت درونی است که بر اساس آگاهی شخص از داشتن رابطۀ درست با خدا و اعتماد بر حاکمیت خدا می باشد (رومیان 15: 33؛ فیلیپیان 4: 7؛ اول تسالونیکیان 5: 23؛ عبرانیان 13: 20).

(4) «صبر» (یوانی ماکرُثومیا) یعنی پایداری، استواری و تحملی عاری از خشم، نگرانی یا پریشانی. همچنین توانایی تحمل رنج، آزردگی و توهین بدون خشمگین شدن. صبر، مایۀ امید است و مانع پریشان حالی می شود (افسسیان 4: 2؛ دوم تیموتائوس 3: 10؛ عبرانیان 12: 1).

(5) «مهربانی» (یونانی خَرستُتِس) یعنی به راستی و در عمل، به دیگران توجه نشان دادن. برای انجام این مهم، همیشه باید مراقب باشیم که به کسی آسیب نرسانیم و باعث رنج و اندوه کسی نشویم (افسسیان 4: 32؛ کولسیان 3: 12؛ اول پطرس 2: 3).

(6) «نیکویی» (یونانی آگاتُسونای) یعنی این که شخص تلاش کند همیشه کار درست را انجام دهد؛ کاری که به دیگران فایده می رساند. این ویژگی، علاقه به حقیقت و نفرت از شرارت را در شخص می پرورد. نیکویی به طور معمول در رفتار مهربانانه تجلی می یابد (لوقا 7: 37-50) یا در اصلاح شرارت و بی عدالتی می کوشد (متی 21: 12-13).

(7) «ایمان» (یونانی پیستیس) وفاداری و تعهدی ریشه دار و بی کم و کاست است که دو انسان را با وعده یا پیمانی به هم پیوند می دهد. راستی و قابل اعتماد بودن از اجزای جدائی ناپذیر امانت هستند. شخص امین، در جهت رسیدگی به تعهداتش می کوشد (متی 23: 23؛ رومیان 3: 3؛ اول تیموتائوس 6: 12؛ دوم تیموتائوس 2: 2؛ تیتوس 2: 10).

(8) «تواضع» (یونانی پرائُتِس) در رفتار دوستانه و بردبارانه نمود می یابد. به ویژه وقتی که شخص با چنین روحیه ای با دشمن خود رفتار می کند و فراتر از انتظار دشمنش، بدو لطف می کند. در زبان یونانی کلمۀ اِپییِکِیا هم معنی لغت «تواضع» است و در فارسی گاهی آن را «حلم» تعبیر کرده اند. شخص حلیم در آرامی و ملایمت زندگی را سپری می کند و این ویژگی را در تمامی جنبه های زندگی اش پرورش می دهد. حلیمان، در رحمت و راستی با دیگران رفتار می کنند (دوم تیموتائوس 5: 25؛ اول پطرس 3: 15؛ برای شناخت حلم عیسی، متی 11: 29 را با متی 23 و مرقس 3: 5؛ حلم پولس؛ دوم قرنتیان 10: 1 را با 10: 4-6 و غلاطیان 1: 9؛ حلم موسی: اعداد 12: 3 را با خروج 32: 19-20 مقایسه کنید).

(9) «پرهیزکاری» (یونانی اِنگکراتِئیا) به معنای خودداری از خواهش ها، شور و اشتیاق های شخص است. برای تحصیل این صفت باید بر خدا توکل کرد تا بر وسوسه غلبه یافت و از نظر روحانی قوی و پاک ماند. پرهیزکار ماندن، مانند این است که شخصی تلاش کند تا به سوگند پیمان ازدواجش وفادار بماند (اول قرنتیان 7: 9؛ 8: 25؛ تیتوس 1: 8؛ 2: 5).

سخن پایانی پولس دربارۀ ثمرۀ روح این است که هیچ استثنا و محدودیتی برای این شیوۀ زندگی وجود ندارد. مسیحیان بی تردید می توانند زندگی شان را با چنین کیفیتی به بیش ببرند و برای زندگی کردن بدین نحو نباید از هیچ تلاشی فروگذار کنند. آن ها هرگز شریعتی نخواهند یافت که آن ها را از زندگی بر طبق این اصول بازدارد.