ماهیت بت پرستی چیست؟

ماهیت بت پرستی

“و سموئیل به قوم خود گفت مترسید شما تمامی این بدی را کرده اید لیکن از پیروی خداوند برنگردید بلکه خداوند را به تمامی دل خود عبادت نمائید و در عقب اباطیلی که منفعت ندارد و رهایی نتواند داد چونکه باطل است برنگردید”.

(1سموئیل 12: 20-21)

بت پرستی گناهی است که در سرتاسر تاریخ قوم خدا رخ داده است. اولین مورد ثبت شده آن در خانوده یعقوب (اسرائیل) است. توجه داشته باشد که دقیقاً قبل از ورود به بیت ئیل، یعقوب به خانواده اش فرمان داد که بتهای بیگانه را از خود دور سازند (پیدایش 35: 1-4). اولین ماجرای مربوط به بت پرستی تمام قوم یهود، پرستش گوساله طلایی است که در زمان حضور موسی در کوه سینا اتفاق افتاد (خروج 32: 1-6). در زمان داوران بارها قوم خدا گرفتار بت پرستی گردیدند. گرچه در زمان شائول یا داود هیچ اثری از بت پرستی به چشم نمی خورد ولی سالهای بعد در زمان سلیمان پادشاه، همواره شکلی از بت پرستی در میان قوم وجود داشت (1پادشاهان 11: 1-8). در تاریخ منقسم گردیدن پادشاهی، تمامی پادشاهان حکومت شمالی و بسیاری از پادشاهان حکومت جنوبی یعنی یهودا، بت پرست بودند. فقط بعد از دوران تبعید بود که بت پرستی در بین یهودیان متوقف گردید.

جذابیت بت پرستی:

به چه دلیل برای یهودیان تا این حد بت پرستی حذاب به نظر می رسید؟ چندین عامل در این مسئله دخیل هستند.

1) قوم یهود دارای همسایگان بت پرست بی شماری بودند که اعتقاد ایشان بر این بود که پرستش بتهای متعدد بر پرستش خدای واحد کزیت و برتری دارد.

قوم خدا تحت تاثیر این امتها قرار می گرفتند و به جای اطاعت از فرامین خدا و حفظ تقدس خود وجدایی از آنان، دائماً آن امتها را پیروی می کردند.

2) پیروی از بتهای قومهای دیگر، اطاعتی را که خدای زنده می طلبید، نیاز نداشت.

برای مثال قسمتی از مراسم مذهبی ادیان بت پرست شامل گناهان جنسی با فاحشه های بتکده می گردید. بدون شک چنین به نظر می رسید که بسیاری از یهودیان نیز طالب این کار بودند. از طرف دیگر خدا معیارهای اخلاقی عالی را برای قوم خود قرار داده بود تا آن را اطاعت کنند. این معیارها در شریعت او تعیین شده بود تا قوم بتوانند با او در ارتباط نجات بخشی قرار گیرند. آنان بایستی پیوسته با تمایل خود به سوی گناهان غیر اخلاقی و سایر اعمال گناه آلودی که توسط مذاهب بت پرست ترویج و ترغیب می شد، مقاومت می کردند.

3) به دلیل خصوصیت شیطانی بت ها، بت پرستی بارها نتایج مملوس و واقعی را برای بت پرستان ایجاد می کرد.

قدرتهای شیطانی که در پشت بت ها قرار داشتند، گرچه محدودیت داشتند ولی قادر بودند که نتایج مفید جسمی و مادی را ایجاد کنند. خدایان باروری، وعده تولد بچه ها را می دادند و خدایان هوا (خورشید، ماه،باران و غیره) وعده وضعیت مساعد برای تولید محصولات فراوان و خدایان جنگ وعده محافظت از دشمنان و پیروزی در نبرد را. چنین وعده های مفیدی به نظر قوم خدا جذاب آمده و به همین دلیل شدیداً مشتاق خدمت کردن به این بت ها بودند.

ماهیت ذاتی بت پرستی:

نمی توانیم کشش و جذابیت بت پرستی را درک کنیم مگر اینکه ماهیت حقیقی آن را بشناسیم.

1) کتاب مقدس روشن می سازد که بت در ذات و به خودی خود هیچ است (ارمیا 2: 11؛ 16: 20).

یک بت فقط یک تکه چوب یا سنگ است که به دست انسان تراشیده شده و هیچ قدرتی در درون آن نیست. سموئیل بت ها را “اباطیلی که منفعت ندارند” می خواند (1سموئیل 12: 21) و پولس صریحاً تاکید می کند که “می دانیم که بت در جهان چیزی نیست” (1قرنتیان 8: 4؛ 10: 19-20). به همین دلیل نویسندگان مزامیر (مزمور 115: 4-8؛ 135: 15-18) و انبیا (1پادشاهان 18: 27؛ اشعیا 44: 9-20؛ 46: 1-7؛ ارمیا 10: 3-5) بارها بت ها را خوار شمرده اند.

2) به هر حال در پشت همه بت ها، دیوها و موجودات روحانی ای هستند که توسط شریر کنترل می گردند.

هم موسی (تثنیه 32: 17) و هم نویسندگان مزامیر (مزمور 106: 36-37)، بتهای کاذب را با دیو برابر می دانند. همچنین توجه داشته باشید که پولس در نامه خود به قرنتیان در مورد خوردن گوشت قربانی بت ها چی می گوید “بلکه آنچه امتها قربانی می کنند برای دیوها می گذرانند نه برای خدا” (1قرنتیان 10: 20). به عبارت دیگر، قدرت موجود در پشت بت ها قدرت و فعالیت دیوهاست و دیوها در واقع قدرت زیادی در این دنیا دارند. البته مسیحیان می دانند که قدرت عیسی مسیح عظیم تر از دیوها است (به موضوع قدرت بر شیطان و دیوها، رجوع کنید)و به هر حال شیطان به عنوان “خدای (رئیس) این جهان” (2قرنتیان 4: 4) قدرت زیادی را در عصر شریر حاضر به کار می گیرد (1 یوحنا 5: 19؛ لوقا 13: 16؛ غلاطیان 1: 4؛ افسسیان 6: 12؛ عبرانیان 2: 14). او قدرت دارد که معجزات، نشانه ها و عجایب ساختگی ظاهر سازد (2تسالونیکیان 2: 9؛ مکاشفه 13: 2-8، 13؛ 16: 13-14؛ 19: 20) و منافع جسمی و مادی را به بت پرستان ببخشد. بدون شک این قدرت در پیشرفت شریران دخالت دارد (مزمور 10: 2-6؛ 37: 16، 35؛ 49: 6؛ 73: 3-12).

3) ارتباط میان بت پرستی و دیوها بخصوص زمانی بیشتر آشکار می گردد که نحوه ارتباط بیم تجربیات مذهبی آنان یعنی احضار ارواح، جادوگری، فالگیری، سحر، پیشگویی و امثال آن را درک کنیم (2پادشاهان 21: 3-6؛ اشعیا 8: 19؛ تثنیه 18: 9-11؛ مکائیل 9: 21).

مطابق با کلام خدا در تمامی این اعمال مخفی احترام و ستایش دیوها دخیل است. برای مثال زمانی که شائول از جادوگر عین دور خواست تا روح سموئیل را برای وی احضار کند. او روحی را دید “که از زمین بر می آید” که حضور سموئیل را ثابت کرد (1سموئیل 28: 8-14). او انتظار داشت دیوی را ببیند، به همین دلیل وقتی دید که واقعاً روح سموئیل حاضر شده است، ترسید.

4) عهد جدید، طمع را نوعی بت پرستی معرفی می کند (کولسیان 3: 5).

ارتباط میان آنها آشکار است زیرا دیوها قادر به بخشیدن منافع مادی هستند. انسانهایی که از آنچه دارند راضی نبوده و به داشتن بیشتر طمع می ورزند تمایل دارند تا از این اصول و این روحهای شریر پیروی کرده تا آنچه را می خواهند بدست آورند. در واقع آنها بتهای چوبی و سنگی را نمی پرستند بلکه آنچه در پشت تمایلات شریرانه و حریصانه ایستاده است، یعنی دیوها را، و بدین صورت باز هم بت پرست هستند. بنابراین عبارت عیسی مبنی بر اینکه “هیچکس دو آقا را خدمت نمی تواند کرد” (متی 6: 24) اساساً شبیه نصیحت پولس به ایماندارن است که “محالست که هم از پیاله خداوند وهم از پیاله دیوها بنوشید” (1قرنتیان 10: 21).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس