عهد خدا با قوم یهود

عهد خدا با قوم یهود

“این است کلمات عهدی که خداوند در زمین موآب به موسی امر فرمود که با بنی اسرائیل ببندد سوای آن عهد که با ایشان در حوریب بسته بود.” (تثنیه 29: 1)

عهد در کوه سینا (حوریب):

خدا عهدی را با ابراهیم بست و آن را با اسحق و یعقوب تجدید کرد (به موضوع عهد خدا با ابراهیم، اسحق و یعقوب رجوع کنید). عهد او با بنی اسرائیل بر دامنه کوه سینا انجام شد (خروج 19: 1) و شامل دو اصل اساسی است:

1) خدا به تنهایی به وعده ها و تعهدات عهد خویش را برقرار می سازد.

2) از انسان این انتظار می رفت که با اطاعت ایمان آن را بپذیرد. تفاوت اصلی بین این عهد با عهد قبلی در این بود که خدا وعده ها و مسئولیتهای آن را قبل از تصویب، شرح داد (خروج 24: 1-8).

1) وعده های خدا در این عهد اساساً با عهد ابراهیم مشابه بود (خروج 19: 1). او وعده داد که:

الف) به قوم یهود بعد از رهایی از بندگی مصر، سرزمین کنعان را ببخشد (خروج 6: 3-6؛ 19: 4؛ 23: 20، 23).

ب) خدای ایشان باشد و آنان را به عنوان قوم خود بپذیرد (خروج 6: 7؛ 19: 6؛ تثنیه 5: 2). هدف نهایی خدا، آوردن نجات دهنده ای به جهان از طریق قوم عهد بود.

2) قبل از اینکه خدا بخواهد تمام این وعده ها را عملی سازد، لازم بود قوم از شریعتی که او در کوه سینا به آنان بخشیده یود، اطاعت کنند.

بعد از اینکه خدا، ده فرمان و بسیاری از قوانین عهد را آشکار ساخت (به شریعت عهد عتیق رجوع کنید) بنی اسرائیل یک صدا قول دادند “همه سخنانی که خداوند گفته است بجا خواهیم آورد” (خروج 24: 3). بدون این تعهد جدی نسبت به پذیرش شریعت، عهد میان آنان و خداوند خدا برقرار نمی گردید (خروج 24: 8).

3) پذیرفتن اطاعت از شریعت خدا به صورت یکی از شرایط عهد در آمد.

فقط با داشتن ثبات در اطاعت از فرامین خداوند و با تقدیم قربانی هایی که در عهد او بیان شده است، اسرائیل می توانستند به عنوان خزانه خاص او ادامه داده و باز هم برکت را دریافت دارند. به عبارت دیگر به شرط اطاعت اسرائیل از خداوند، او همچنان برگزیده خدا باقی می ماند (خروج 19: 5)

4) خدا همچنین به وضوح شرح داد که در صورتی که قوم تعهدات خود را نسبت به عهد به جا نیاورند چه اتفاقی رخ خواهد داد.

مجازات نااطاعتی، اخراج از قوم یا از طریق تبعید و یا از طریق مرگ بود (خروج 31: 14-15). این مجازات در هشداری که خدا در حین خروج از مصر به قوم داد تکرار شد یعنی آنانی که از دستورات فصح پیروی نمی کنند از قوم منقطع خواهند شد (خروج 12: 15، 19؛ 12: 15). اینها تهدیداتی بیهوده نبود. برای مثال درقادش زمانیکه قوم بی ایمانی خود و عدم ورود به کنعان به دلیل ترس، در مقابل خداوند  نااطاعتی کردند خدا از دست ایشان خشمگین شده و باعث شد تا آنان سی و نه سال در بیابان سرگردان شدند. تمام یهودیان بالای بیست سال در طول این سالها مردند (به جز کالیب و یوشع اعداد 13: 26-14: 39؛ 14: 29). عدم اطاعت و بی ایمانی باعث گردید که آنان زندگی در سرزمینی که خدا وعده آن را داده بود، از دست بدهند (مزمور 95: 7-11، عبرانیان 3: 9-11، 18).

5) خدا از قوم خود اطاعت محض و کامل را انتظار نداشت بلکه اطاعتی خالصانه و صادقانه.

آنچه که در ذات عهد بارها خاطر نشان می گردید این بود که آنان به دلیل ضعف طبیعت انسانی دچار لغزش می شوند (تثنیه 30: 20). به منظور آمرزش گناه و مصالحه خدا با قوم خود، او نظام قربانی ها را به صورت کلی و به صورت خاص در مراسم سالانه روز کفاره ارائه کرد (به موضوع روز کفاره، رجوع کنید). قوم بایستی گناهان خود را اعتراف کرده و قربانی های بسیاری را به خدا تقدیم می کردند تا بین آنها و خداوندشان مصالحه برقرار شود. به هر صورت خدا نااطاعتی عمدی، یاغیگری و ارتداد را به شدت مجازت می کرد.

6) خدا از طریق عهد خود با قوم یهود، چنین قصد داشت که سایر اقوام با مشاهده اطاعت و وفاداری آنان نسبت به خدا و برکت یافت ایشان، بخواهند که به خداوند نزدیک شده و جزیی از جماعت ایمانداران گردند (تثنیه 4: 6).

سرانجام اینکه از طریق نجات دهنده موعود تمام اقوام جهان نیزدعوت می گردند تا این وعده را بپذیرند. بنابراین عهد خدا بر جنبه بشارت، تاکید دارد.

تجدید عهد خدا در دشتهای موآب

بعد از اینکه نسل سرکش و بی ایمان یهود در طی سی و نه سال سرگردانی در بیابان جان سپردند خدا نسل جدیدی از این قوم را فراخواند و با تجدید عهد خویش با آنان، ایشان را آماده ورود به سرزمین وعده ساخت، فتح موفقیت آمیز کنعان نیاز به اطاعت از عهد و اطمینان به این حقیقت داشت که خداوند خدا با آنان است.

1) این تجدید عهد توجه اصلی کتاب تثنیه است.

بعد از یک مقدمه (تثنیه 1: 1-5)، کتاب تثنیه تاریخ عملکرد خدا با قومش را از زمان ترک سینا خلاصه می کند (تثنیه 1: 6-4: 43)، شرایط اصلی عهد را از بر خوانده شده (تثنیه 4: 46-26: 19)، لعنت ها و برکتهای عهد برای قوم یادآوری گردید (تثنیه 27: 1-30: 20) و نظم و ترتیب لازم برای ادامه آن بیان شد (تثنیه 31: 1؛ 33: 29). گرچه به صورت خاص در کتاب اشاره ای نشده است ولی می توان چنین فرض کرد که قوم با گفتن یک صدا وصادقانه “آمین” با شرایط عهد، همانند نسل قبلی در کوه سینا موافقت کردند (خروج 24: 1-8؛ تثنیه 27).

2) طرح اصلی این عهد همانند عهد در کوه سینا باقی ماند.

موضوعی که در سرتاسر تثنیه تکرار می شود. این است که اگر قوم خدا از تمام کلمات عهد اطاعت کنند خدا آنان را برکت خواهد داد و در غیر اینصورت خدا به جای برکت آنان را لعنت و مجازات خواهد کرد (تثنیه 27: 30). تنها راه برای اقامت ابدی آنها و اجدادشان در سرزمین کنعان، حفظ و نگاه داشتن عهد از طریق محبت کردن خدا (تثنیه 6: 5) و اطاعت از شریعت او است (تثنیه 30: 15-20).

3) موسی به قوم چنین دستور داد که خاطرات خود را در ارتباط با عهد زنده سازند.

هر هفت سال یکبار، در عید خیمه ها تمام قوم در مکان منتخب خدا جمع شده و عهدشان را با شنیدن قرائت شریعت خدا و با تضمین اطاعت از آنچه شنیده اند به یاد می آورند (تثنیه 31: 9-13).

4) چندین نمونه برجسته از مراسم تجدید و یادآوری عهد در عهد عتیق ثبت شده است.

بعد از فتح سرزمین و کمی قبل از فوت یوشع او تمام قوم را بدین منظور فرا خواند (یوشع 24). پاسخ قوم آشکارا و بدون تردید این بود که “یهوه خدای خود را عبادت خواهیم نمود و آواز او را اطاعت خواهیم کرد” (یوشع 24: 24). در آنجا یوشع با قوم عهد بست (یوشع 24: 25). یهویاداع نیز مراسم تجدید عهد را در زمان تاجگذاری یوآش رهبری کرد (2پادشاهان 1: 17) همین طور در زمان یوشیا (2پادشاهان 23: 1-3)؛ حزقیا (2تواریخ 29: 10) و عزرا (نحمیا 8: 1-10: 39).

5) امروزه نیز دعوت به یادآوری و تجدید عهد لازم است.

عهد جدید، عهد خدا با ما است. این عهد با خواندن و مطالعه مکاشفه خدا و وعده های او و شرایط آن، همینطور با شنیدن آن در موعظه کلام و به ویژه با شرکت در مراسم شام خداوند (1قرنتیان 11: 34-17) یادآوری می گردد. از طریق شام خداوند تعهد خود را نسبت به محبت کردن و خدمت صادقانه به او تجدید می کنیم (1قرنتیان 11: 20).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس