عید فصح در آئین یهود به چه مناسبت است؟

          عید فصح، از نظر تاریخی و مذهبی، مهمترین عید بود. این عید سالروز آزادی یهود از مصر و شروع استقلال آنها به وسیلۀ عمل نجات بخش خدا بود. یهودیان بین «عید فصح مصری» و «عید فصح دائمی» تفاوت قائل بودند. اولی در دهم نیسان برگزار می گردید و طی آن خون بر پاشنه های در پاشیده و بره با عجله خورده می شد. عید فصح دائمی مدت هفت روز نگهداری می شد و از نان فطیر استفاده می گردید. هر دو از نظر زمان به یکدیگیر نزدیک بودند و یک عید محسوب می شدند.

          قصد این بود که در عید فصح جشن های عمومی برپا شود ولی عهد عتیق فقط چند بار به این نوع جشنها اشاره می نماید (دوم تواریخ 8: 13 و 30: 15، دوم پادشاهان 23: 21، عزرا 6: 19). شکی نیست که این عید تقریباً به طور مرتب نگهداری می شد هر چند در دوره های ضعف مذهبی احتمالاً در نگهداری آن غفلت می گردید. از قرار معلوم در دورۀ عهد جدید، این عید به طور مرتب نگهداری می شد زیرا یوسف و مریم در موقع عید فصح، عیسای کوچک را طبق رسمی که داشتند به اورشلیم بردند (لوقا 2: 41) و خود عیسی هم در دورۀ خدمت خود این عید را نگاه می داشت.

          در روز عید از هر یهودی ذکور، که از نظر بدنی آمادگی داشت و از نظر طهارت مانعی در او وجود نداشت، خواسته می شد که به اورشلیم برود مشروط بر این که محل سکونتش در حوزۀ بیست و دو کیلومتری آن شهر باشد. زنان نیز در عبادت شرکت می کردند هر چند این کار برای آنها اجباری نبود. زائران از قسمتهای مختلف فلسطین و حتی از خارج آن همراه هدایای خود برای شرکت در عبادت عید به اورشلیم می رفتند. یوسفوس می گوید که در فصل عید فصح جمعیت اورشلیم به سه میلیون نفر می رسید. بعضی از این مردم شب را در خارج شهر در چادرها به سر می بردند زیرا در داخل شهر تمام محل های سکونت اشغال می گردید.

          در زمان عید نان فطیر هر روز دو گاو نر، یک قوچ، هفت برّۀ یک ساله همراه یک بز به عنوان قربانی گناه قربانی می گردید (اعداد 28: 19 – 25). در روز دوم یک بافۀ نوبر به عنوان هدیۀ جنبانیدنی همراه یک برۀ یک ساله به عنوان قربانی سوختنی تقدیم می گردید (لاویان 23: 10 – 14).

برگرفته از کتاب معرفی عهد جدید

نوشته: مِریل سی تِنی

ترجمه: کشیش طاطه وس میکائیلیان