چه مدت و چند مرتبه در روز باید دعا کنیم؟

چه مدت و چند مرتبه در روز باید دعا کنیم؟

هر ایماندار به مسیح باید تلاش کند که زندگی دعایی او به‌گونه‌ای باشد که «پیوسته» باشد (۱ تسالونیکیان ۱۷:۵)، همان‌طور که کلام خدا به ما فرمان می‌دهد. در کتاب مقدس هرگز به مسیحیان گفته نشده که هر روز چند ساعت یا چند مرتبه باید دعا کنند، اما نمونه‌هایی از مردان و زنان خدا وجود دارد که پیروی از آنان حکیمانه است.

اغلب در سراسر کتاب مقدس، قوم خدا دارای دو جنبه در زندگی دعایی خود بودند. اول از همه، زمانی بود که با خدا وقتی در تنهایی داشتند. این زمان، زمانی برای دعا بود که بدون حواس‌پرتی انجام می‌شد. دوم، زمانی بود که در حالی که به انجام مسئولیت‌هایشان می‌پرداختند، در ارتباط با خدا نیز زندگی می‌کردند.

عیسی مثال کاملی از این موضوع است. او صبح زود برای دعا بیدار می‌شد (مرقس۳۵:۱)، و اغلب در طول روز خود به دعا می‌پرداخت (لوقا ۱۶:۵)، و او مقداری از شب را هم با دعا می‌گذرانید (لوقا ۱۲:۶).

اما با وجود اینکه او زمان‌های خاصی را به دعا اختصاص می‌داد، هنوز هم می‌فرمود: «پسر از خود کاری نمی‌تواند کرد مگر کارهایی که می‌بیند پدرش انجام می‌دهد؛ زیرا هر چه پدر می‌کند، پسر نیز می‌کند» (یوحنا ۱۹:۵).

اینکه عیسی می‌گوید او از خود کاری نمی‌تواند کرد مگر کارهایی که می‌بیند پدرش انجام می‌دهد، نشان می‌دهد که او در ارتباط دائمی با پدرش بود و او برای مشارکت و مصاحبت با او اهمیت بسیار بالاتر از ما قرار داده بود.
پولس رسول نیز نمونۀ دیگری از این موضوع است. از کتاب اعمال رسولان روشن است که او در طول روز زمان‌هایی را پیدا می‌کرد تا به مکانی مخفی برود و دعا کند، بیشتر اوقات این کار را هنگام شب انجام می‌داد (اعمال رسولان ۲۵:۱۶، ۱۱:۲۳).

اما او همچنین در طول روز دعا می‌کرد و از پدر به خاطر همه چیز شکرگزاری می‌کرد (اول تسالونیکیان ۱۸:۵) و هر وقت که برادران  را به یاد می‌آورد برایشان دعا می‌کرد (فیلیپیان ۳:۱) و همچنین «در همه وقت، با همه نوع دعا و تمنا، در روح» دعا می‌کرد (افسسیان ۱۸:۶). پولس رسول مردی بود که خود را به دعا اختصاص داده بود، چه اوقاتی که تنها بود و چه ایامی که به کارهای خود می‌پرداخت و به دیگران نیز چنین تعلیم می‌داد که همین کار را انجام دهند.

بنابراین به طور خلاصه، زندگی ما باید یک دعای مداوم باشد. مطمئناً باید وقتهایی را برای تنها بودن با خدا در زمان و مکان مشخصی دعاهای متمرکز داشته باشیم، اما تمام روز ما نیز باید در دوستی و رفاقت مداوم با او باشد.

اگر هر روز دو ساعت را به دعا اختصاص دهیم اما در طول روز هیچ مصاحبتی با خدا نداشته باشیم، آیا این دعا یک دعای پیوسته یا ماندن در مسیح یا به روح رفتار کردن یا سکونت در مکان مخفی است؟ به یقین می‌توان گفت خیر!

بنابراین برای داشتن هدفی عملی، وقتی را انتخاب کن که برای تو بهترین وقت است تا بتوانی به اتاق خود بروی، در را ببندی و نزد پدر خود که درنهان است در تنهایی با او وقت بگذرانی و پس از آن وقتی چنین مکانی را ترک می‌کنی، همچنان در مصاحبت و مشارکت مداوم با او باش، گویی دعا را هرگز ترک نکرده‌ای! توجه داشته باشید که چنین کاری نیاز به تمرین و انضباط دارد و این آن چیزی است که کلام خدا ما را به آن دعوت می‌کند.

نوشتۀ کشیش ورژ باباخانیان