مسیحیتِ بدون مسیح!؟

این عنوان کنفرانسی بود که هفته گذشته در آن شرکت کردم. هنگامی که خبر آمدن اساتید الاهیاتی چون دکتر آر. سی. اسپرول و پیتر جونز را به شهر خود شنیدم، از وجد و شادمانی سرشار شدم. اساتیدی که خود را سالها به شنیدن دروس و خواندن کتابهای ایشان تمرین دادم.

اما آنچه توجه مرا بیشتر از هر چیز دیگری جلب کرد عنوان این گردهمایی بود که این مردان خدا انتخاب نموده بودند: "مسیحیت بدون مسیح". در این گردهمایی چهار نفر از الهیدانان، بترتیب دکتران آر. سی. اسپرول، پیتر جونز، مایکل هورتون و جان مکارتور سخنرانی کردند که هر کدام به نوعی از زاویه ای منحصر بفرد این معضل موجود در جامعه مسیحی را مورد کنکاش و بررسی قرار داده در نهایت توجه حضار را به انجیل واقعی عیسی مسیح معطوف ساختند. 
در سخنرانی نخست دکتر مایکل هورتون خاطر نشان شد که علیرغم رشد روحانیت در آمریکا در مقایسه با اروپا، نباید ذات و ماهیت این روحانیت ضدکتاب مقدسی را با خداترسی که کلام خدا ما را بدان دعوت می کند اشتباه کرد. او اضافه کرد که بر طبق یک سری آمار، 92 درصد آمریکایها معتقد به وجود خدا هستند اما درصد بسیار ناچیزی از این رقم به خدایی شخصی (دارای شخصیت) باور دارند. 
او به سه عاملی که ایمان تاریخی مسیحی را از این ملت که روزگاری بر اساس عقاید و باورهای مسیحی بنا شده بود دور کرده است اشاره نموده افزود، روحانیت بر اساس احساس، جامعه امروز را به گونه ای از مذهب رهنمود ساخته، که بر اساس شخصیت و قوانین الهی بنا نگشته بلکه پایه و شالوده آن بر ادراک درونی و انفرادی شخص قرار دارد. در جلسه دوم دکتر جان مکارتور در ادامه سخنرانی همپای خویش به مبشرین توخالیی اشاره کرد که زندگی پربرکت و موفق در این دنیا را به مردم وعده می دهند. مسیحیتی که خود را مشغول امید پرجلال یک ایماندارنکرده بلکه خود را در دستهای شهوت جسم و غرور زندگی و خواهش چشم اسیرساخته، مسیح را وسیله ای برای رسیدن به آمال و آرزوهای گناه آلود خود می سازند. مبشرینی که خود را چنان غرق در موفقیتها و پیروزیهای این دنیا ساخته اند که عالم آینده را به فراموشی می سپارند.

وی در طی سخنرانی خود به مبشرین انجیل کامیابی اشاره کرده اعلام کرد که ایشان نه تنها خادمین انجیل مسیح نیستند بلکه در دستهای شیطان چون دهان او عمل کرده دنیا را اغفال می کنند. در بخش سوم این گردهمایی دکتر آر. سی. اسپرول در تایید تعالیم این مردان خدا چنین اضافه کرد که کلیسا وظیفه دارد تا انجیل رهایی بخش را به دنیای گمشده اعلام نماید و نه یک نصحیت خوب برای رشد اخلاقیات در جهت شکل دادن شخصیت مسیح وارانه بلکه به نیاز دنیای گناه آلود به آزادی از گناه و غضب خدا بپردازد. وی فرمود نیاز انسانها این است که بر گناهکار بودن خود واقف شده چون آن زندانبان از کلیسا سوال کنند: چه کنم تا نجات یابم؟ پیغام کلیسا اعلام انجیل عیسی مسیح است و نه انجیل ما. اهمیت این مطلب آنچنان زیاد است که پولس رسول در رساله خود فرمود حتی اگر فرشته ای انجیلی غیر از آنچه به شما سپردیم را اعلام نماید اناتیما باد "بر او لعنت باد"
فرصت نیکویی است تا از خویش سوال نماییم. آیا آنچه را که به عنوان کلام خدا تعلیم می دهم، کلام راستین خداست یا آرزوها و نیازهای پنهان من که در قالب وعده های خدا به جماعت خدا داده می شود.

نوشته ادوین کشیش آبنوس
29 مارچ 2010