کتاب نکات مبهم در کتاب مقدس- فصل پانزدهم: مزامیر نفرین‌آمیز

فصل پانزدهم: مزامیر نفرین‌آمیز

یکی از  مخالفت‌های مکرری که مصرانه علیه کتاب مقدس عنوان می‌شود، دربارۀ مطالبی است که در مزامیر به اصطلاح نفرین‌آمیز وجود دارند. این‌گونه مطالب موجب می‌شوند که مسیحیان مشتاق و آگاه به تعالیم عهد جدید در مورد بخشش دشمنان دچار سرگردانی شوند. مخالفین می‌گویند که خصوصاً سه قسمت از مزامیر نشان می‌دهند که کتاب‌مقدس، کلام خدا نیست. اولی عبارت است از مزمور ۶:۵۸ «ای خدا، دندان‌هایشان را در دهان‌شان بشکن.» به گفتۀ مخالفان، این آیه به قدری حالت انتقام‌جویانۀ شدید را نشان می‌دهد که ممکن نیست تحت الهام روح‌القدس به نگارش درآمده باشد. قسمت دوم عبارت است از مزمور ۱۰:۱۰۹ «و فرزندان او آواره شده گدایی بکنند و از خرابه‌های خود، قوت را بجویند.» سومین قسمت نیز مزمور ۸:۱۳۷-۹ می‌باشد، «ای دختر بابل که خراب خواهی شد، خوشابه‌حال آن‌که به تو جزا دهد، چنان‌که تو به ما جزا دادی. خوشابه‌حال آن‌که اطفال تو را بگیرد و ایشان را به صخره‌ها بزند».

دربارۀ این آیات چه  می‌توانیم بگوییم؟ اولاً در فصل دوم نیز ذکر شد که غالباً به طور ساده سخنان دیگران را ثبت می‌کند. در این بین اشخاص خوب یا بد و افراد تحت الهام یا غیرملهم وجود دارند. در مزامیر قسمت‌هایی وجود دارند که در آنها خدا با انسان سخن می‌گوید. این قسمت‌ها تماماً صحیح می‌باشند. از سوی دیگر  قسمت‌هایی هم هستند که  انسان‌ها آنها را به خدا گفته‌اند و شاید درست نباشند. آیات مذکور در بالا، همه گفته‌های انسان خطاب به خدا هستند و می‌توان ثبت این دعاهای انسانی را امری تحت الهام محسوب نمود. از نظر خدا این‌گونه دعاها نشانۀ درد و رنج قلبی شخصی هستند که خواهان انتقام از دشمنانش می‌باشد.

حتی اگر با معیار مسیحی قضاوت کنیم، درمی‌یابیم که این دعا بهتر از این است که شخص با دست خود انتقام بگیرد .در حقیقت عهد جدید نیز به ما فرمان داده است که با دشمنان خود بدین‌طور رفتار کنیم. «انتقام از آن خداوند است و او جزا خواهد داد» (رومیان ۱۹:۱۲). به جای آن‌که با دست خود انتقام بکشیم، باید آن را به خدا بسپاریم. هیچ  اشتباه نیست اگر از خدا بخواهیم که دندان‌های شریران را بشکند، چون آنها از دندان‌های خود برای دریدن نیکوکاران استفاده می‌کنند. این دعا و همین‌طور آیۀ مربوط به قسمت دوم، از مزامیری نقل شده‌اند که قطعاً توسط داوود به نگارش درآمده‌اند، اما این حقیقت را به خوبی می‌دانیم که داوود در مقابله با دشمنان خویش بیش از همه بخشنده بود. به عنوان مثال هنگامی که خطرناک‌ترین و  تلخ‌ترین دشمنش یعنی شاؤل به دست او افتاد، نه فقط خود داوود او را نکشت، بلکه اجازه نداد که شخص دیگری نیز او را بکشد. در حالی که شاؤل در پی داوود بود تا او را به قتل برساند (اول سموئیل ۵:۲۶-۹)، اما داوود حتی برای کار کوچکی که انجام داد؛ یعنی تکه‌ای از دامن ردای شاؤول را برید، مضطرب شد و خود را به خاطر این کار ناچیز که نسبت به  سنگدل‌ترین دشمن خود انجام داده بود، سرزنش کرد (اول سموئیل ۵:۲۴-۶).

آیا بهتر نیست که به جای آن‌که به دست خود انتقام بگیریم، تلخی قلبی خود را در دعا به حضور خدا ریخته و همچون داوود با دشمنان خود مدارا کنیم؟ در همان حال که داوود در مزمور ۱۰:۱۰۹ خطاب به خدا دعا  می‌کرد که «فرزندان او آواره شده گدایی بکنند و از خرابه‌های خود قوت را بجویند» در عمل وقتی که به قدرت رسید، پرسید: «آیا از خاندان شاؤول کسی تا به حال باقی است تا به خاطر یوناتان او را احسان نمایم؟» داوود، نوۀ شاؤول را یافت و به او این امتیاز را بخشید که همچون پسرانش بر سفرۀ پادشاهی بنشیند (دوم سموئیل ۷:۹، ۱۱:۹). مطلب بیان شده در مزمور ۸:۱۳۷-۹ به نظر بسیار وحشیانه می‌آید، اما این گفته بیش از آنکه یک دعا باشد، نبوت است. در این پیش‌گویی اعلام شده که به خاطر رفتار بابِل با قوم خدا چه داوری وحشتناکی در انتظارش است. بابِل باید آنچه را که کاشته بود درو کند؛ یعنی باید همان‌طور که نسبت به قوم خدا عمل کرده بود، جزا ببیند. این نبوت در مورد بابِل عملی شد. نبوت وحشتناک‌تری هم دربارۀ سرنوشت بابِل در اشعیا ۱۵:۱۳-۱۸ ذکر شده بود.

با مطالعه و بررسی این مزامیر نفرین‌آمیز در نور سایر  قسمت‌های کتاب مقدس ابهامات ما برطرف می‌شوند و درمی‌یابیم که موردی درآنها وجود ندارد که الهی بودن کتاب مقدس را خدشه‌دار سازد. قسمت‌هایی وجود دارند که از نظر ثبت در کلام خدا کامل و دقیق می‌باشند، اما این بدین معنی نیست جملات ذکر شده صحیح هستند. کلام خدا می‌گوید که انسانی چنین گفته است، ولی گفتۀ انسان، لزوماً کلام خدا نیست.

نوشتۀ آر. اِی. تورِی
ترجمۀ کشیش نینوس مقدس‌نیا