روح القدس در تو- فصل اول: قبل از پنتیکاست

فصل اول

قبل از پنتیکاست

از هیچ راه دیگری نمی‌توانیم  شناختی که به وسیلۀ کلام خدا کسب می‌کنیم، به دست آوریم. یکی از مهم‌ترین مکاشفه‌های کتاب ‏مقدس در بارۀ طبیعت خداست. کتاب مقدس پرده از رازی برمی‌دارد که نمی‌توانستیم توسط هیچ منبع دیگری به آن دست یابیم. راز این ‏است که خدا در عین حال که واحد است بیش از یک هست، یعنی سه شخص  اما یک خدا. سه شخصی که در کتاب مقدس ‏مکشوف شده‌اند، پدر، پسر و روح القدس هستند. این کتاب در بارۀ روح القدس است.‏
یکی از مکاشفه های ویژه و عمیق در کل کتاب مقدس همانا شخص و کار روح القدس است. اولین چیزی که باید بدانیم این است که ‏روح القدس به همان اندازۀ پدر و پسر یک شخصیت است.‏
به دلیل تشابهات انسانی، درک این‌که ‏خدای پدر یک شخص است‎ ‎و خدای پسر هم  یک ‏شخص است، برای ما نسبتاً آسان است، اما ‏درک این موضوع ‎که خدای روح القدس هم یک شخص ‏است، همیشه آسان نیست.‏
خدا به وسیلۀ روح القدس از همه چیز ‏آگاهی دارد. چیزی از خدا مخفی نیست و ‏خدا توسط روح القدس، همه جا و در یک ‏زمان حاضر است. این دو خصوصیت الهی در ‏اصطلاحات الاهیاتی به ترتیب دانای مطلق ‏و حاضرمطلق نامیده می‌شوند. این مسئله ‏در بخش‌های مختلف کتاب مقدس مشاهده می‌شود. برای نمونه، در ارمیا ۲۳: ۲۳- ۲۴ خداوند می‌فرماید:‏
«آیا من فقط خدای جاهای نزدیکم و نه ‏خدای دوردستها؟» خداوند می‌فرماید: ‏‏«آیا کسی می‌تواند خود را چنان پنهان ‏کند که من او را نبینم؟ آیا من آسمان ‏و زمین را پر نمی‌سازم.» این است ‏فرمودۀ خداوند.‏
خدا آسمان و زمین را پر می‌سازد. آیا جایی ‏وجود دارد که چیزی اتفاق بیفتد و خدا آن ‏را نداند. این حقیقت در آیات اول ‏مزمور ۱۳۹ به زیبایی به تصویر کشیده ‏شده:
برای سالار سرایندگان. مزمور ‏داوود.
خداوندا، تو مرا آزموده و ‏شناخته‌ای. تو از نشستن و برخاستنم ‏آگاهی، و اندیشه‌هایم را از دور می‌‏دانی. تو راه رفتن و آرمیدنم را ‏سنجیده‌ای، و با همۀ راههایم آشنایی. ‏حتی پیش از آنکه سخنی بر زبانم آید‎ ‎‏ ‏تو ای خداوند، به تمامی از آن آگاهی.‏
از پیش و از پس احاطه ام کرده‌ای، و ‏دست خویش را بر من نهاده‌ای. چنین ‏دانشی برایم بس شگفت انگیر است. و ‏چنان والا که بدان نتوانم رسید. ‏
از روح تو کجا بروم؟ از حضور تو کجا ‏بگریزم. اگر به آسمان فرا روم، تو ‏آنجایی، و اگر در هاویه بستر بگسترم، ‏تو آنجا نیز هستی! اگر بر بالهای سحر ‏پرواز کنم، و در دوردست‌ترین کرانه‌های ‏دریا قرار گزینم، حتی آنجا نیز دست تو ‏مرا راهنما خواهد بود، و دست راست تو ‏مرا خواهد گرفت. اگر گویم: «بی گمان ‏تاریکی مرا پنهان خواهد کرد، و نورِ ‏گرداگردم به شب بدل خواهد شد»، اما ‏حتی تاریکی نیز نزد تو تاریک نیست، ‏بلکه شب همچون روز روشن است؛ چرا که ‏تاریکی و روشنایی نزد تو یکسان است ‏‏(مزمور ۱۳۹: ۱-۱۲).
چه سخنان زیبایی! چه پرده‌برداری عالی ‏از عظمتِ حکمتِ خدا. حضور خدا در تمام ‏عالم هستی نافذ است. جایی نیست که ‏بتوانی از حضور خدا پنهان شوی. هیچ  ‏فاصله‌ای نمی‌تواند تو را از او جدا ‏سازد.‏‎ ‎‏ هیچ تاریکی نمی‌تواند تو را از ‏نظر او پنهان کند. خدا در تمام عالم ‏هستی و همه جا حضور دارد. او از  هر چیزی ‏که در هر جایی اتفاق می‌افتد آگاه است.‏
آیۀ ۷ آیۀ کلیدی است که رازی را بر ملا ‏می‌سازد. جایی که مزمورنویس می‌گوید: ‏‏«از روح تو کجا بروم؟ از حضور تو کجا ‏بگریزم؟» این نمونه‌ای بارز از تشابه ‏در شعر عبری است، جایی که دو نیمۀ یک ‏آیه اساساً مفهوم واحدی را بیان می‌کنند. ‏روح القدسِ او همان حضور خدا در تمام عالم ‏هستی است. خدا از طریق روح القدس همه ‏جا حاضر است و از طریق همین روح القدس از تمام رخدادهای این عالم آگاهی ‏دارد.‏
روح القدس از زمان آفرینش عالم فعال ‏بوده است. نویسندۀ مزامیر به ما در ‏بارۀ فرایند خلقت چنین گفت:
به کلام خداوند آسمانها ساخته شد، و ‏همۀ لشکر آنها به دَمِ دهان او (مزمور ‏‏۳۳: ۶).
جایی که ترجمۀ فارسی دَم ترجمه شده، در ‏زبان عبری می‌تواند به معنای “روح” ‏نیز باشد. پس می‌توانیم این آیه را ‏چنین نیز بخوانیم: «به کلام خداوند ‏آسمانها ساخته شد، و همۀ لشکر آنها به ‏‏{روحِ} دهان او.» به سخنی دیگر، دو ‏عامل آفرینش که تمام عالم هستی را به ‏وجود آورد، کلام و روح خدا بود. اگر ‏به آیه‌های آغازین کتاب مقدس که ‏آفرینش را شرح می‌دهند مراجعه کنیم، ‏می‌بینیم این مسئله با جزئیات بیشتری ‏روشن شده. در پیدایش ۱: ۲- ۳ چنین می‌‏خوانیم:‏
زمین بی‌شکل و خالی بود، و تاریکی بر ‏روی ژرفا؛ و روح خدا سطح آبها را فرو ‏گرفت. خدا گفت: «روشنایی باشد،» و ‏روشنایی شد.‏
روح خدا در زمین بی‌شکل و خالی و ‏تاریک حضور داشت. واژۀ  فرو گرفت یا ‏پرواز کرد اشاره‌ای است به یک ‏پرنده. بارها در کتاب مقدس، روح القدس ‏به عنوان کبوتر آسمانی شناخته شده. ‏اینجا روح القدس یعنی آن کبوتر آسمانی را ‏داریم که بر فراز آبهای بی‌شکل و خالی ‏و تاریک پرواز می‌کند. ‏
آیۀ ۳ می‌گوید: خدا گفت: «روشنایی ‏باشد،» و روشنایی شد. اینجا نیز شاهد ‏دو عامل خلقت هستیم: روح خدا و کلام ‏خدا. هر گاه این دو در یگانگی عمل ‏کنند، خلقتی رخ می‌دهد. هر جا روح خدا ‏و کلام خدا حاضر هستند، آنگاه چیز تازه‌‏ای که در اینجا همان نور است، آفریده ‏می‌شود و نوری که به وسیلۀ روح و کلام ‏خدا شکل گرفته، به وجود می‌آید. کاملاً ‏روشن است که روح القدس از زمان آفرینش ‏تا‌کنون، همیشه و همه جا در عالم حاضر ‏است. در واقع، روح القدس عامل فعال و ‏مؤثر در الوهیت است.‏‌
روح القدس همۀ مردان خدا را در ‏عهدعتیق الهام و قوت بخشید. فهرست نام ‏این اشخاص بسیار طولانی است اما چند ‏نمونه را در ادامه نام می‌بریم.‏
اول از همه به بِصَلئیل می‌پردازیم. ‏شخصی که صندوق عهد و همۀ اسباب خیمه ‏را برای موسی ساخت. به آنچه خداوند در ‏خروج ۳۱: ۲-۳ می‌فرماید گوش بدهیم:‏
ببین که من بِصَلئیل پسر اوری،  نوۀ حور ‏را از قبیلۀ یهودا برگزیده‌ام، و او ‏را به روح خدا پر کرده، بدو حکمت و ‏فهم و دانش بخشیده‌ام، برای همه گونه ‏صنعت.‏
این روح خدا بود که‎ ‎بِصَلئیل را پر کرد ‏و ‏‎ ‎توانایی بخشید تا چنین خلاقیت ‏برجسته‌ای را تولید کند. این که او ‏اولین شخصی بوده که کتاب مقدس به پر ‏شدن او از روح خدا اشاره کرده، همیشه ‏مرا تحت تأثیر قرار داده.‏‎ ‎‏در چنین ‏موردی نتیجۀ این پریِ روح خدا، نوعی ‏مهارت و چیره‌دستی بود که به آن ارزش ‏والایی می‌بخشد.
در تثنیه ۳۴: ۹ در بارۀ یوشع چنین می‌‏خوانیم:‏
یوشع پسر نون پر از روح حکمت بود، از ‏آن رو که موسی دستان خود را بر وی ‏نهاده بود. پس بنی‌اسرائیل از او ‏اطاعت می‌کردند و مطابق آنچه خداوند ‏به موسی فرمان داده بود، عمل می‌‏نمودند.‏
یوشع رهبر نظامی برجسته‌ای بود که ‏موفق شد سرزمین موعود را به تصرف در ‏آورد و علت آن که او در این کار موفق ‏شد این بود که از روح خدا پر بود.‏
در داوران ۶: ۳۴ در بارۀ جدعون می‌‏خوانیم که:‏‌
آنگاه روح خداوند جِدعون را در بر ‏گرفت، و او کَرِنا نواخت و اَبیعِزریان به ‏رفتن از پی او فرا خوانده شدند.‏
روح خداوند جدعون را در بر گرفت و از ‏او رهبری قوی ساخت. قبل از این واقعه، ‏او مرد جوان ترسویی بود‎ ‎‏ که پشت چَرخُشت ‏کِز کرده بود و هیچ کاری از  او بر نمی‌‏آمد. اما وقتی روح خدا بر او قرار ‏گرفت، تبدیل به شخص دیگری شد.‏
سپس در بارۀ پادشاه بزرگ و مزمورنویس، یعنی ‏داوود در دوم سموئیل ۲۳: ۱- ۲ می‌‏خوانیم. این آن چیزی است که داود گفت:‏
این است آخرین سخنان داوود:‏
وحی داوود پسر یَسا، وحی مردی که به ‏مقام بلند ممتاز گردید، مسیح خدای ‏یعقوب و مزمور سرای شیرین اسرائیل:‏
«روح خداوند به واسطۀ من سخن گفت؛ کلام ‏او بر زبانم بود.»‏
داوود مزامیر بی‌نظیر خود را برای ما ‏به میراث گذاشت چون: «روح خداوند به ‏واسطۀ من سخن گفت؛ کلام او بر زبانم ‏بود.» دقت می‌کنید: در اینجا نیز روح ‏خدا به همراه کلام خداست.‏
در دوم پطرس ۱: ۲۱ پطرس خدمت تمام ‏انبیاء عهدعتیق را به این صورت خلاصه ‏می‌کند:‏
زیرا وحی هیچ‌گاه به ارادۀ انسان ‏آورده نشد، بلکه آدمیان تحت نفوذ روح ‏القدس از جانب خدا سخن گفتند.‏
هیچ نبی که پیام راستین خدا را آورد، ‏هرگز از روی ابتکار یا تفکر، استدلال ‏یا درک خود سخنی به میان نیاورده است. ‏بلکه همۀ آنها به وسیلۀ روح القدس ‏الهام یافتند (تشویق یا همراه شدند)که ‏پیام او را بیش از یک پیام انسانی ‏یعنی پیامی از جانب خودِ خدا به ما منتقل کنند.‏
در حالی که به این نمونه‌ها و اشخاص ‏بسیار دیگر می‌نگریم، به این نتیجه می‌‏رسیم که همۀ شخصیت‌های عهد عتیق که خدا ‏را به طرزی رضایت‌بخش و مؤثر خدمت ‏کردند، تنها توسط قدرت و الهام روح ‏القدس موفق به انجام این کار شدند. ‏یقیناً این درسی مهم برای ما دارد و ‏درس این است که اگر آنها نمی‌توانستند ‏بدون دخالت روح القدس خدا را به طرزی ‏مؤثر خدمت کنند ما نیز هرگز نمی‌‏توانیم.

کتاب “روح القدس در تو” نوشتۀ دکتر دِرِک پرینس

ترجمۀ: کشیش ورژ باباخانیان