پسح در تاریخ اسرائیل/یهودی

پسح در تاریخ اسرائیل/یهودی

پس از برگزاری پسح هنگام خروج از مصر، قوم خدا پسح را در هر بهار جشن می گیرند زیرا خدا به آن ها گفته بود که این «حکم پایدار» می باشد (خروج 12: 14). قربانی مورد بحث در واقع سمبلیک بوده و برای یادآوری آن واقعۀ تاریخی. فقط آن قربانی هایی که در مصر انجام شدند به منظور تحقق آزادی عرضه گردیدند. پیش از ساخته شدن معبد یهودیان، اسرائیلی ها با دور هم جمع شدن در خانه ها، قربانی کردن بره، بیرون کردن مخمرها از خانه و خوردن گیاه تلخ، جشن پسح را به جا می آوردند. مهم تر از آن داستان اجدادشان را که آزادی معجزه وارشان از بردگی در مصر را نقل می کند، بازگو می کردند. نسل به نسل مردم عبرانی نجات و آزادیشان را از مصر به یاد می آوردند (خروج 1: 26). پس از ساخته شدن معبد، خدا دستور داد تا جشن ها و قربانی ها در اورشلیم انجام بگیرد (م.ک با تثنیه 16: 1-6). جشن پسح های مهمی که در شهرهای مقدس انجام می گرفته در عهد عتیق ثبت شده است (برای مثال: دوم پادشاهان 23: 21-23؛ دوم تواریخ 30: 1-20؛ 35: 1-19؛ عزرا 6: 19-22).

یهودیان در عهد جدید نیز پسح را جشن می گرفتند. تنها واقعه ای که دربارۀ کودکی عیسی در کتاب مقدس آمده هنگامی است که مادر و پدرش او را به اورشلیم بوردند تا پسح را جشن بگیرند (لوقا 2: 41-50) او در آن وقت دوازده سال داشت و پس از آن نیز عیسی به طور معمول برای پسح به اورشلیم می رفت. (برای مثال یوحنا 2: 13). آخرین شامی که عیسی با شاگردانش پیش از مرگش بر صلیب خورد، شام پسح بود. (ر.ک به متی 26: 1-2؛ 17-29). طبق نقشۀ خدا عیسی در روز پسح مصلوب شد زیرا او برۀ پسح بود (اول قرنتیان 5: 7) که آنانی را که به او ایمان آورند از گناه و مرگ می رهاند.

امروزه نیز با وجود تغییرات در آیین یهودی ها هنوز پسح را جشن می گیرند. با وجود این که دیگر معبدی در اورشلیم وجود ندارد. جایی که خدا گفت باید قربانی های پسح را آنجا انجام دهند (تثنیه 16: 1-6). جشن های معاصر (سدر) دیگر شامل قربانی نمی باشد ولی هم چنان خانواده ها جمع می شوند و به همان صورت خمیر مایه ها را از خانه ها دور می کنند و غذای پسح را به همان صورت اولیه می خورند سپس پدر خانواده داستان خروج از مصر را تعریف می کند.

پسح و عیسی مسیح: پسح برای مسیحیان شامل پیشگویی های سمبلیک غنی ای است که به عیسی مسیح اشاره می کند. عهد جدید به ما می آموزد که جشن های یهودی «سایه ای بود از چیزهایی که در راه بودند» (کولسیان 2: 16-17؛ عبرانیان 10: 1). بیشتر آن ها به حالتی نمادین سخن از ترمیم رابطۀ بین انسان و خدا به وسیلۀ قربانی شدن عیسی برای گناهان می کنند. خروج باب 12 از راه های زیر یادآور نقشۀ عیسی برای ما می شود: (1) قلب و روح واقعۀ پسح برای آشکار کردن فیض خدا و یا لطفی که لایق آن نبودیم بوده. خدا اسرائیل را به خاطر محبت خود و نشان دادن این که به وعده های خود وفادار است، از مصر بیرون آورد نه به خاطر این که آن ها این لیاقت را داشتند (ر.ک به تثنیه 7: 7-10). به همان طریق ما می توانیم نجات را در نتیجۀ فیض بیکران خداوند دریافت کنیم (ر.ک به افسسیان 2: 8-10؛ تیطس 3: 4-5).

(2) هدف از پاشیدن خون بر چهار چوب درب، نجات دادن نخست زاده های پسر از مرگ بود. این خون نمادی از خون مسیح است که بر صلیب جاری شد تا ما را از مرگ روحانی و داوری نهایی گناهان مان نجات بخشد (خروج 12: 13، 23 و 27؛ عبرانیان 9: 22).

(3) برۀ پسح قربانی ای بود (خروج 12: 27) که به جای نخست زاده ها تقدیم شد. این قربانی به جانشین شدن عیسی به جای ما اشاره می کند. ما به خاطر گناهانمان علیه خدا، لایق حکم مرگ بودیم اما عیسی به جای ما بر روی صلیب مجازات شد (ر.ک به یادداشت رومیان 3: 25). پولس عیسی را برۀ پسح می خواند که برای ما قربانی شد (1قرنتیان 5: 7).

(4) بره می بایست نر بوده و «بدون عیب» باشد (خروج 12: 5)؛ بره عیسی را نشان می دهد، همان پسر بی گناه و کامل خدا (م.ک با یوحنا 8: 46؛ عبرانیان 4: 15).

(5) خوردن بره نمایان گر قومی است که با پذیرفتن مرگ بره شناخته می شوند که آن خود جلوی مرگ جسمانی آنها را می گیرد. به همین طریق شام خداوند نمایان گر هویت ما و مشارکت در مرگ مسیح که نجات دهندۀ ما از مرگ روحانی است، می باشد (اول قرنتیان 10: 16-17؛ 11: 24-26). قربانی او تنها قربانی ای بود که ما احتیاج داشتیم و می توانست ما را نجات دهد. ما امروزه شام خداوند را به یادگاری او به جا می آوریم (اول قرنتیان 11: 24).

(6) پاشیدن خون بر چهار چوب درب ها نشان گر ایمان مطیع می باشد (خروج 12: 28؛ م.ک با عبرانیان 11: 28). به خاطر آن ایمان، خون قربانی آزادی را به همراه داشت (خروج 12: 7 و 13). نجات روحانی نیز از «اطاعتی می آید که نتیجۀ ایمان است» (رومیان 1: 5؛ م.ک با 16: 26) که از طریق ریخته شدن خون عیسی برای نجات روحانی ما به دست می اید.

(7) نانی که همراه برۀ پسح خورده می شده است بدون مخمر بوده (خروج 12: 8). از آنجایی که کتاب مقدس به مخمر به عنوان گناه و فساد اشاره کرده است (خروج 13: 7؛ متی 16: 6؛ مرقس 8: 15)، این نانِ بدون مخمر نمایان گر جدایی اسرائیل از مصر است که خود نمایان گر گناه و مادیات می باشد (ر.ک به خروج 12: 15). این بدین معناست که هر فردی که به طور شخصی با خداوند رابطه دارد می بایست خود را از دنیای پر از گناه جدا ساخته و خود را وقف خداوند کند (ر.ک به مقاله های جدایی روحانی ایمانداران، رابطۀ مسیحیان با دنیا).