متن اعتقادنامۀ وست مینستر- فصل پنجم: تدبیر الهی

متن اعتقادنامۀ وست مینستر

فصل پنجم: تدبیر الهی

1. خدا، که خالق عظیم همه چیز است، (نحمیا 9: 6؛ مزمور 145: 14-16؛ عبرانیان 1: 3) همۀ مخلوقات و تمام اعمال و اشیاء (دانیال 4: 34-35؛ مزمور 135: 6؛ اعمال رسولان 17: 25-28؛ ایوب 38-41) را اعم از کوچک و بزرگ (متی 10: 29-31؛ ر.ک 6: 26-32) با تدبیر کاملاً حکیمانه و مقدس خود (امثال 15: 3؛ 2تواریخ 16: 9؛ مزمور 104: 24؛ مزمور 145: 17) و مطابق پیشدانی مصون از خطایش (اعمال رسولان 15: 18؛ اشعیا 32: 9؛ حزقیال 11: 5) و بر طبق صلاح و مصلحت و میل مستقل و تغییرناپذیر خود (افسسیان 1: 11؛ مزمور 33:10-11) برای تمجید، شکوه، حکمت و قدرت و عدالت و نیکویی و رحمت خود محافظت و رهبری و مرتب و اداره می‌کند. (اشعیا 63: 14؛ افسسیان 3: 10؛ رومیان 9: 17؛ پیدایش 45: 7؛ مزمور 145: 7)
2. با وجودی که از نظر پیشدانی و تدبیر خدا، که خودش علّت‌العلل یا علّت اول است، همه چیز بدون تغییر و اشتباه عملی می‌شود (اعمال رسولان 2: 23؛ ر.ک پیدایش 14: 24، 27) ولی خدا به وسیلۀ همین تدبیر چنین مقرّر فرموده است که این امور بر اساس مفهوم علل ثانویه یا به طور ضروری یا آزاد و یا مشروط اتفاق افتند (پیدایش 8: 22؛ ارمیا 31: 35؛ اشعیا 10: 6-7؛ ر.ک خروج 21: 13؛ تثنیه 19: 5؛ 1پادشاهان 22: 28-32).
3. خدا برای اجرای مشیت عادی خود وسایلی به کار می‌برد (اعمال رسولان 27: 24، 31، (بخش دوم) 44؛ اشعیا 55: 10-11) ولی آزاد است که طبق میل خود بدون این وسایل (هوشع 1: 7؛ متی 4: 4؛ ایوب 34: 20) و برتر از آنها (رومیان 4: 19-21) و بر خلاف آنها نیز عمل نماید(2پادشاهان 6: 6؛ دانیال 3: 27).
4. قدرت مطلق و حکمت غیر قابل بررسی و نیکویی بی حدّ خدا در تدبیر الهی وی به قدری آشکار است که این تدبیر حتی به گناه اولیۀ آدم و به همۀ گناهان فرشتگان و انسانها هم مربوط می‌شود. (اشعیا 45: 7؛ رومیان 11: 32-34؛ 2سموئیل 16: 10؛ اعمال رسولان 2: 23؛ اعمال رسولان 4: 27-28؛ 2سموئیل 24: 1؛ 1تواریخ 21: 1؛ 1پادشاهان 22: 22-23؛ 1تواریخ 10: 4، 13-14) و آن هم نه به صورت اجازۀ ساده (یوحنا 12: 40؛ 2تسالونیکیان 2: 11) و بس بلکه به طوری که این اجازه، محدود به حدودی حکیمانه و نیرومند است (مزمور 76: 10؛ 2پادشاهان 19: 28) و همچنین به حکمت و ارادۀ قدرتمند آنها مربوط است و از طریق نقشه های متعدد خدا برای مقاصد مقدسش به کار می‌رود (پیدایش 50: 30؛ اشعیا 10: 12؛ ر.ک اشعیا 10: 6-7، 13-15) ولی این عمل طوری انجام می‌شود که گناه بودن این گناهان فقط از مخلوقات است نه خدا که او کاملاً قدوس و عادل است و هرگز به وجود آورنده یا تأیید‌کنندۀ گناه نیست و نمی‌تواند باشد (یعقوب 1: 13-14، 17؛ 1یوحنا 3: 16؛ مزمور 50: 21).
5. خدا، کاملاً حکیم و عادل و مهربان است، غالباً فرزندان خود را مدتی در وسوسه های متعدد و در فساد دلهای خودشان رها می‌سازد، تا آنها را برای گناهان سابقشان تنبیه نماید و یا قدرت مخفی فساد و فریبکاری دلهایشان ر ا بر آنها روشن سازد تا آن که آنها فروتن شوند (2تواریخ 32: 25-26، 31؛ تثنیه 8: 2-3، 6؛ لوقا 22: 31-32؛ ر.ک 2سموئیل 24: 1، 25) و تا آنها را به طور صمیمانه‌تر و دائمی‌تری در مورد تأمین احتیاجاتشان به خودش متکی سازد و تا آنها را در امتحانات آینده در مورد گناه، بیدارتر و هوشیارتر گرداند و به علاوه این طرز رفتار خدا دارای مقاصد عادلانه و مقدس دیگری هم است (2قرنتیان 12: 7-9؛ ر.ک. مزمور 73: 1-28، 77: 1-2؛ مرقس 14: 66-72؛ یوحنا 21: 15-19).
6. در مورد انسانهای شریر و خدانشناس، که خدا به عنوان داور عادل به علت گناهان سابقشان آنها را کور و سنگدل می‌گرداند، (رومیان 1: 24، 26، 28؛ رومیان 11: 7-8) خدا نه فقط فیض خود را که ممکن بود این فیض عقل ایشان را منوّر گرداند و بر دلهایشان اثر کند، دریغ می‌فرماید (تثنیه 29: 4؛ مرقس 4: 11-12) بلکه بعضی از اوقات عطایایی را که داشته‌اند نیز از آنها پس می‌گیرد (متی 13: 12؛ متی 25: 29؛ ر.ک اعمال رسولان 13: 10-11) و آنها را در مقابل چیزهایی قرار می‌دهد که فسادشان همان چیزها را سبب گناه می‌گرداند (پیدایش 4: 8؛ 2پادشاهان 8: 12-13؛ ر.ک متی 26: 14-16). علاوه بر این، آنها را به شهوات خودشان و وسوسه‌های این جهان و قوّت شیطان می‌سپارد (مزمور 109: 6؛ لوقا 22: 3؛ 2تسالونیکیان 2: 10-12) و بدین طریق نتیجه این می‌شود که، به وسیلۀ همان وسایلی که خدا برای نرم کردن دل سایرین به کار می‌برد، آنها خودشان را سنگدل می سازند (خروج 8: 15، 32؛ 2قرنتیان 2: 15-16؛ اشعیا 8: 14؛ 1پطرس 2: 7-8؛ خروج 7: 3؛ اشعیا 6: 9-10؛ اعمال رسولان 28: 26-27).
7. همان طوری که تدبیر الهی به طور عام همۀ مخلوقات را شامل می‌شود به همین طریق به طور مخصوصی به کلیسای خود توجه می‌کند و همۀ چیزها را برای خیریت آن ترتیب می‌دهد (1تیموتائوس 4: 10؛ عاموس 9: 8-9؛ متی 16: 18؛ رومیان 8: 28؛ اشعیا 43: 3-5، 14).