تعریف عهد و تفاوت عهد عتیق و عهد جدید

تعریف عهد و تفاوت عهد عتیق و عهد جدید

عبرانیان 8: 6 «لکن الآن او خدمت نیکوتر یافته است، به مقداری که متوسط عهد نیکوتر نیز هست که بر وعده های نیکوتر مرتب است».

تعریف عهد:

 عهد، پیمانی الزام آور و رسمی بین دو طرف است. عهد، شبیه قرارداد است؛ ولی قرارداد توافقنامه ای قانونی بر سر شرایط و نیازمندی های تعیین شده است، در حالی که عهد، «پیمان زندگی» است و طی آن طرفین برای همیشه به یکدیگر متعهد می شوند. ازدواج، نوعی عهد است. خدا در عهد خود با قومش، متعهد می شود که خدای آن ها باشد و قوم او متعهد می شوند که خود را از آن او بدانند (خود را برای او حفظ و تقدیس نمایند). «عهد عتیق» در کل راهی بود که خدا برای دورۀ معینی از تاریخ مقرر کرد تا قومش بتوانند با او رابطه ای درست داشته باشند و برای خطاهایی که به خدا می ورزیدند، آمرزش دریافت کنند، تا هنگامی که عیسی مسیح را فرستاد تا جان خود را برای پرداخت کامل جریمۀ گناهان ما بدهد. عهد عتیق که با قوم اسرائیل بسته شد (ر.ک. به مقالۀ عهد خدا با قوم اسرائیل) بر اساس شریعت و وعده های خدا برای قوم، و وفاداری قوم و پیروی آن ها از خدا بود. مادامی که قوم به خدا وفادار بودند و در شرایط و قوانین عهد پایدار می ماندند، از رابطه ای با او بهره مند می شدند و می توانستند زندگی و هدفی را که او برایشان می خواست، داشته باشند.

با این حال، قوانین عهد عتیق به طور گذرا وضع شده بودند تا نمایان گر و سایۀ عهد کاملی یعنی «عهد جدید» باشند که قرار بود در آینده واقع شود. عهد جدید، نقشۀ خدا است برای نجات روحانی و تجدید رابطه با مردم بر اساس زندگی و قربانی پسرش عیسی مسیح که کارش بر روی زمین و شرایط و قوانین عهد عتیق را به انجام رسانید و جایگزین آن ها شد. کار عیسی و قربانی او کامل و همیشگی بود و لازم نبود که مانند قربانی ها و آئین های عهد عتیق همواره تکرار شود (عبرانیان 10: 1-18). عیسی راه درست و کامل  آمرزش گناهان را مهیا کرد تا در صورتی که مردم آن آمرزش را بپذیرند و زندگی خود را به او بسپارند، آن ها را به رابطۀ درست با خدا بازگرداند. این مقاله رابطۀ بین عهد عتیق و جدید را به طور خلاصه بیان می کند.

عبرانیان فصل های 8-10 جنبه های بی شمار عهد عتیق را مانند، پرستش، قوانین و آئین قربانی که در خیمۀ عبادت برگزار می شد، توصیف می کند؛ اتاق ها و اثاثیۀ گوناگون را که در این مرکز پرستش عهد عتیق قرار داشتند، عنوان می کند (ر.ک. به نقشه های خیمه اجتماع و اثاثیه خیمه اجتماع). نویسنده از توصیف این چیزها، دو هدف دارد:

(الف) تا خدمت کاهن اعظم در قدس زمینی (در خیمۀ عبادت) در عهد عتیق را با خدمت مسیح به عنوان کاهن اعظم در قدس آسمانی در عهد جدید مقایسه کند؛

(ب) تا نشان دهد که چگونه این بخش ها و کارهای گوناگون عهد عتیق، سایه و نمادی (یعنی، نبوت دربارۀ آمدن مسیح) از خدمت عیسی مسیح بوده اند.

(1) طبق عهد عتیق نجات و رابطۀ راستین با خدا از ایمانی به دست می آمد که از طریق اطاعت از شریعت خدا و نظام قربانی آن ابراز می شد (ر.ک. به مقالۀ عهد خدا با قوم اسرائیل، و جدول قربانی های عهد عتیق). قربانی های عهد عتیق سه هدف داشتند:

(الف) به قوم خدا نشان می دادند که گناه (یعنی مخالفت، ایستادگی و سرکشی در برابر خدا و معیارهای او)، مشکلی جدی است و پیامدهای سخت و غم انگیزی به دنبال خواهد داشت. گناه، انسان را از خدای قدوس جدا می سازد و به شدت با ذات پاک و کامل خدا در تضاد است، از این رو سزاوار شدیدترین مجازات، یعنی مرگ است. انسان ها تنها به بهای جان و ریخته شدن خون بی گناهی، می توانند آمرزیده شده با خدا آشتی داده و به رابطۀ درست با او بازگردانده شوند (خروج 12: 3-14؛ لاویان 16؛ 17: 11؛ عبرانیان 9: 22؛ لاویان 1: 2-3؛ 4: 3؛ 9: 8).

(ب) قربانی ها راهی برای اسرائیل مهیا می کرد تا بتواند با ایمان، اطاعت و محبت به خدا نزدیک شود (م.ک. با عبرانیان 4: 16؛ 7: 25؛ (10: 1).

(ج) قربانی ها به طور نمادین (عبرانیان 8: 5؛ 10: 1) به قربانی کامل مسیح اشاره می کردند؛ قربانی او تمامی گناهان بشریت را کفاره کرد (م.ک. با یوحنا 1: 29؛ اول پطرس 18-19؛ ر.ک. به خروج 12: 13-14؛ لاویان 16؛ غلاطیان 3: 19؛ ر.ک. به مقالۀ روز کفاره).

(2) ارمیا نبوت کرد که خدا در آینده عهد جدید و نیکوتری با قومش خواهد بست (ر.ک. به ارمیا 31: 31-34؛ م.ک. با رومیان 7؛ عبرانیان 8: 8-12). عهد جدید از چند جهت از عهد عتیق بسیار برتر است:

الف) بر قلب انسان نگاشته می شود: «احکام خود را در خاطر ایشان خواهم نهاد و بر دل ایشان مرقوم خواهم داشت و ایشان را خدا خواهم بود و ایشان مرا قوم خواهند بود» (عبرانیان 8: 8-10)، روح القدس یا حضور و قدرتش، قلبی تازه به قوم خدا خواهد بخشید که آن ها را توانایی خواهد داد تا مشتاقانه خدا را محبت نمایند، با خوشی از ارزش های او پیروی کنند و با غیرت اهداف او را دنبال نمایند و به این ترتیب ارزش ها و ویژگی های خدا در میان پیروانش دیده خواهد شد (م.ک. با حزقیال 11: 19-20).

(ب) عهد جدید، فردی است: «دیگر کسی همسایه و برادر خود را تعلیم نخواهد داد و نخواهد گفت خداوند را بشناس زیرا که همه از خرد و بزرگ مرا خواهند شناخت» (عبرانیان 8: 11). شناخت خدا، هم همگانی است و هم شناخت شخصی هر فردی است که مسیح را پذیرفته است و پیروی می کند. مسیح، کاهن اعظم ما، خون خود را داد تا ما به طور مستقیم به قدس الاقداس حضور خدا دسترسی داشته باشیم (عبرانیان 4: 16؛ 7: 25؛ 10: 19-22؛ م.ک. با 12: 22-24). در واقع کسانی که وارد رابطه ای شخصی با خدا می شوند، فرزندان او می گردند (رومیان 8: 15-16).

(ج) عهد جدید به کلی با مشکل گناه، برخورد و آن را برطرف می کند: «بر تقصیرهای ایشان ترحم خواهم فرمود و گناهانشان را دیگر به یاد نخواهم آورد». (عبرانیان 8: 12). کسانی که قربانی مسیح را می پذیرند و زندگی شان را به او می سپارند، خدا به راستی و به طور کامل همۀ گناهانشان را می آمرزد و وجدانشان را آسوده و پاک می سازد (م.ک. با عبرانیان 9: 14). خون حیوانات قربانی فقط تا مدت کوتاهی و به طور موقتی می توانست گناهان شخص را «بپوشاند» ولی خون مسیح می تواند گناه را به طور کامل محو سازد و قدرت و سلطۀ آن بر زندگی شخص را بشکند (رومیان 7: 25-8: 1 و آیه های بعدی؛ م.ک. با اول قرنتیان 15: 56). پس گناه، دیگر بر ما حکم نمی کند زیرا قربانی مسیح، بر خود گناه حکم کرده است (رومیان 8: 3).

(د) عهد جدید، با حضور و قوت روح القدس در ایماندار، تجربۀ شخصی و بزرگ تری را مهیا می سازد (یوئیل 2: 28؛ اعمال 1: 5 و 8؛ 2: 16-17، 33 و 38-39؛ رومیان 8: 14-15 و 26).

(3) عیسی، بنبان گزار و آغازگر عهد یا پیمان جدید (یونانی دیاثکه) است و خدمت آسمانی او از خدمت کاهنان زمینی عهد عتیق بسیار برتر است. عهد جدید یک پیمان، وعده، عهد و آخرین وصیت و بیان خواست و ارادۀ خدا برای مهیا نمودن فیض (یعنی، لطف، محبت و قوت روحانی بی قید و شرط او) است، برای کسانی که آمرزش الهی را که عیسی از طریق قربانی خود فراهم ساخت، می پذیرند. این عهد به طور خاص وعدۀ زندگی است برای کسانی که عیسی مسیح را به عنوان پسر خدا پذیرفته، از راه های خود برگشته، و زندگی خود را به او بسپارند و متعهد شوند که ارادۀ او را به جا خواهند آورد و قوانین عهد جدید را پیروی خواهند نمود.

(الف) عیسی مسیح، میانجی و واسطۀ (یعنی، کسی که به حق نمایندگی بین خدا و انسان می ایستد تا گفتگو و رابطۀ صلح و آشتی برقرار سازد) عهد جدید است (عبرانیان 14: 24؛ 9: 15؛ 12: 24) و این مأموریتش را با مرگ فداکارانه اش (متی 26: 28؛ مرقس 14: 24؛ عبرانیان 9: 14-15؛ 10: 29؛ 12: 24) به تحقق رسانیده است. وعده ها و شرایط این عهد جدید این است که:

(1) هر کسی که زندگی اش را به او سپارد، به حقیقت مسیح پایبند شود و کردار مسیحی را به جا آورد، از محکومیت و از مرگ روحانی نجات یابد (عبرانیان 9: 16-17؛ م.ک. با مرقس 14: 24؛ اول قرنتیان 11: 25) و (2) از پیروان مسیح، قومی برای خدا بسازد (عبرانیان 8: 10؛ م.ک. با حزقیال 11: 19-20؛ اول پطرس 2: 9).

(ب) عیسی، خود را قربانی ما ساخت و این کار او بی تردید بسیار برتر از قربانی حیوانات در عهد عتیق است. طبق عبرانیان 7: 26، عیسی «قدوس» (یعنی، پاک و بی عیب)، «بی آزار» (یعنی، بی خطا و به دور از شرارت)، «بی عیب» (یعنی، کامل) و «از گناهکاران جدا شده» (یعنی، بی گناه) است؛ او بهترین قربانی جایگزین برای ما بود (یعنی، می توانست به جای ما بمیرد) تا گناهانمان را کفاره کند: «عادلی برای ظالمان، تا ما را نزد خدا بیاورد» (اول پطرس 3: 18). به علاوه عیسی پسر خدا (عبرانیان 1: 3) با ارادۀ آزاد و به خواست خود «قربانی خود» را تقدیم کرد (عبرانیان 9: 26) و بر اساس همین واقعیت، قربانی ارادی او، برای گناهان، از قربانی حیوانات بی اراده برتر است. عیسی «یکبار برای همه» (یونانی افاپاکس) قربانی گناهان شد و حاکی از این است که قربانی اش کامل و دائمی بود و هرگز نیازی نیست که تکرار شود. موضوع اصلی کتاب عبرانیان همین کمال و برتری قربانی عیسی برای گناهان بشر است (عبرانیان 7: 17؛ 9: 12، 26 و 28؛ 10: 10). عیسی مُرد تا «گناه را محو سازد» (عبرانیان 9: 26؛ م.ک. با اول یوحنا 3: 5) یعنی، آن را به کلی از میان بردارد و نه این که مانند خون حیوانات قربانی در عهد عتیق، تنها گناه را بپوشاند. قدرت مرگ عیسی، می تواند قدرت گناه را از میان ببرد. فساد گناه را برطرف کند و آمرزش کامل گناهان را فراهم سازد. قربانی عیسی می تواند ما را با خدا آشتی دهد، ما را به رابطۀ درست با خدا بازگرداند و به ما قدرت دائمی برای غلبه بر گناه و تقدیس خود برای خواسته های خدا بدهد (عبرانیان 10: 10، 15-17؛ ر.ک. به لاویان 9: 8).

(ج) عهد جدید را می توان عهد روح نیز نامید زیرا روح القدس به تمامی کسانی که عهد و نجات خدا را می پذیرند، زندگی و نیروی تازه می بخشد (دوم قرنتیان 3: 1-6؛ یوحنا 17: 3؛ ر.ک. به مقاله های مفهوم نجات در کتاب مقدس و ایمان و فیض).

(4) تمام کسانی که زندگی شان را به عیسی مسیح می سپارند و از این طریق از برکت ها و نجات عهد جدید بهره مند می شوند، فقط در صورت امانت داری و اطاعت، این برکت ها و نجات را برای همیشه خواهند داشت (ر.ک. به عبرانیان 3: 6). بی ایمانان و کسانی که به خدا پشت می کنند، از برکت های عهد جدید محروم می شوند (ر.ک. به عبرانیان 3: 18؛ ر.ک. به مقالۀ ارتداد فردی).

(5) رسالۀ عبرانیان می گوید که عهد اول، ناقص و ناتمام بود؛ خدا این عهد را به طور موقت تدارک دید تا وقت کامل فرا برسد و پسرش عیسی را به ما هدیه کند (م.ک. با عبرانیان 8: 6-7). یعنی، عهد جدید نقشه یا طرحی  نبود که بعدها به فکر خدا رسیده باشد و نه این که چون عهد اول بی نتیجه ماند، خدا تصمیم گرفت که عهد دوم را به کار برد. بلکه عهد جدید از همان ابتدا ضرورت داشت و بخشی از نقشۀ خدا بود، حتی قبل از آن که تاریخ آغاز شود (م.ک. با افسسیان 1: 4). با آمدن عیسی و برقراری عهد جدید در مسیح، عهد عتیق به پایان رسید (عبرانیان 8: 13). عهد جدید، کتاب های عهد عتیق را بی اعتبار و ناکارآمد نمی سازد، بلکه تنها به نقش عهد عتیق به عنوان راهی برای دریافت آمرزش و نزدیک شدن به خدا با نگاه داشتن شریعت موسی و نظام قربانی آن پایان می دهد. با این حال اصول اخلاقی شریعت خدا، نمونه های واقعی زندگی و آموزه های کاربردی عهد عتیق امروزه نیز همچنان به زندگی قوم خدا مربوط می شود و کاربرد دارد. بخش زیادی از مکاشفه های عهد عتیق، به مسیح اشاره دارد (ر.ک. به مقالۀ مسیح در عهد عتیق). و «تمامی کتب (عهد عتیق و عهد جدید) از الهام خداست و به جهت تعلیم و تنبیه و اصلاح و تربیت در عدالت مفید است» (دوم تیموتائوس 3: 16؛ ر.ک. به مقالۀ تمامی کتاب مقدس الهام خداست).