اشعار جلیل قزاق ایروانی: شخصیت مسیح و فدیۀ او
اشعار جلیل قزاق ایروانی:
شخصیت مسیح و فدیۀ او
دانی مسیح جان گرامی نثار کرد بخشید نعمتی که ندانی شمار کرد
او خالق جهان بد بنگر تواضعش خود را بدهر همچو غلام آشکار کرد
از دور باش سطوت خود دیو را براند برگرد ما ز نام مجیدش حصار کرد
تا رحتمش کمال بپذیرد در این جهان جان را به فدیه داد و صلیب اختیار کرد
آن خاتم سعادت کاهریمنت ربود با جان خود خرید و به دست استوار کرد
بودیم غرق بحر گنه و آن خدایگان زین خاک تیره مان و رهسپار کرد
خرم کسی که دل به هوایش سپرد و جان فرخنده طالعی که بکوبش گذار کرد
با سادگی پرستش او کن که خویشتن تشبیه بندگان بیکی از صفار کرد
فرمود هر کسی به ارادت نهاد سر فردوس را چو وارث دار القرار کرد
شکرش چگونه کرد توان بنده ضعیف؟ هرگز نیارد آن که یکی از هزار کرد
خوف از عقوبت گناه و مرگ و خصوصیت آمدن خداوند برای آزادی بشر از قید گناه
فرو شدم چو به فکرت خروشی از جان خاست ز مرگ غافل بودن نه شیوه عقلاست
سروش غیبم گفتا وداع میکن زود گمان مبر که تو را مهلتی دگر بر جاست
ز بهر چاره این کار پیک فرکت من بر اوج شد مگر افکار ما هوامیماست
تنت به مرگ بیاید سپرد و جان به هلاک قدم بهاویه باید نهاد زینجا راست
گناهکار نیارد به نزد یزدان شد مدار امید که این فکر باطل و بیجاست
تو را بحشر سراسر زیان و خسران است که روز داوری عدل ایزدی بر پاست
دلم گرفت طپیدن ز وحشت این گفت که کوس کو کبه شاه آسمات برخاست
چه دیدم؟ آن که فرو ریخت نظم این عالم غریو و هلهله برخاست ز آنچه در دنباست
به گفتم از بزمین عیش مردم خاکیست؟ بر وی چرخ کبود این جه شادی و غوعاست؟
مگر عناصر عالم گسسته شد از هم و یا قیامت موعود گشت و روز زجر است
یکی ز روی فلک دادم این ندا در گوش مگر ندانی مولود خالق یکتاست؟
همان که بر سر هفت آسمات کشد پرچم همان که نه فلک از امر خویشتن آراست
چو دبد عجز تو شد بر زمین خداوندی که تخت سلطنتص فوق از آنچه در بالاست
بریز رایت او شو ز کرده باک مدار گناه تو اگر افزون تر از دو صد دریاست
خدای پاک به خاک آمد این عجب باشد! عجیب تر آن که ندانی ز رحمتش درهاست
برگرفته از کتاب چون محزون ولی شادمان
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
